Ενημερώνουμε πως κόμπλεξ μας καθυστερούν να πιάσουμε λιμάνι σαν άνθρωποι…

από το 365meres.wordpress.com

 «Ενημερώνουμε τους κυρίους επιβάτες ότι η καθυστέρηση απόπλου του πλοίου οφείλεται σε περιστατικό που έγινε στο λιμάνι του Πειραιά. Το πλοίο δεν έχει καμία ευθύνη για το συμβάν. Ευχαριστούμε για την κατανόηση».

Φυσικά και το πλοίο δεν έχει καμία ευθύνη για το συμβάν.

Τα δίποδα που μόλις αποκτούν μια οποιαδήποτε θέση ευθύνης-επιβολής βγάζουν τα φασίζουσα κόμπλεξ τους με αόρατο όπλο τους μια βολικά αγκυλωμένη εκ μέρους τους εφαρμογή κανονισμών έχουν ....

την μοναδική και αποκλειστική ευθύνη.

(Όπως στον στρατό που -ειδικά παλιότερα- «βόδια» παίρνανε μισή σαρδέλα και έβρισκαν ευκαιρία να τρέξουν χωρίς λόγο όποιον στην έξω ζωή δεν θα ήταν άξιοι, όχι στα μάτια να τον κοιτάξουν, ούτε τα κορδόνια να του δέσουν.)

Τα λευκοντυμένα αυτά «σκοτεινά» πρόσωπα αυτού του πλοίου (και όχι το πλοίο αυτών των σκοτεινών λευκοντυμένων) είναι οι ένοχοι.

Πρόσωπα που σε οποιαδήποτε συνθήκη θα έπρεπε να κάνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έκαναν.

Ακόμα κι αν δεν είχε εισιτήριο να τους επιδείξει, στην επικίνδυνη φάση απόπλου που βρισκόταν το πλοίο, θα έπρεπε να τον βοηθήσουν να ανέβει και μετά να προβούν σε όποια διοικητική πράξη έπρεπε (αν έπρεπε) να προβούν.

Ακόμα και αν ήταν πάνω στο πλοίο και μόλις είχε σκοτώσει κάποιον, να τον κρατήσουν πάνω στο πλοίο θα έπρεπε (και να τον παραδώσουν στη δικαιοσύνη) και όχι να τον σπρώξουν να πέσει στη θάλασσα.

Άτομα που τόσο «τυφλωμένα» ήταν από όλα τα ελαττώματα τους (που η στολή και η «δύναμη» που αυτή τους έδινε υπερμεγένθυνε) που το ένα από αυτά κόντεψε να πέσει και το ίδιο στη θάλασσα στην προσπάθεια του να διασφαλίσει πως θα «τιμωρήσει» τον άνθρωπο που έτυχε να βρεθεί μπροστά στην εξουσία του.

Υ.Γ.
(Στοχασμός ως κατακλείδα)

Αυτό το έγκλημα δεν διαφέρει πολύ από τα οπαδικά εγκλήματα μίσους.
Αν στη θέση του ανθρώπου αυτού ήταν ένας… «δικός τους» θα στοιχημάτιζε κάποιος έστω και ένα σεντ πως θα λειτουργούσαν το ίδιο;

Οι φυλακές όπως τις γνωρίζουμε, με τους παστωμένους έγκλειστους να χάνουν την ατομικότητα τους και να γίνονται όλοι μια άμορφη μάζα δεν μπορούν να διορθώσουν τέτοιου είδους κοινωνικά αμόρφωτους εγκληματίες.

Τα εκατοντάδες ακατοίκητα νησάκια μας σαν ανοιχτές φυλακές (στη πρώτη φάση σωφρονισμού) με περιορισμένο αριθμό από τροφίμους και ειδικούς (ψυχολόγους, κοινωνιολόγους κλπ) επιφορτισμένους μόνο με αυτούς, να τους επισκέπτονται πολύ τακτικά και να τους διδάσκουν/θυμίζουν όσα δεν έμαθαν/έχουν ξεχάσει (και τις υπόλοιπες μέρες να τους αφήνουν χωρίς πίεση να αναλογίζονται όσα λαμβάνουν και όσα έκαναν επειδή δεν τα είχαν μέσα τους, κτήμα τους) και να τους δείχνουν στον φυσικό ορίζοντα τι χάνουν, με χρονικό ορίζοντα που η θετική εσωτερική ανέλιξη τους θα καθόριζε ώστε να επανενταχθούν ως άνθρωποι και όχι -ξανά- ως δίποδα στην κοινωνία, μπορεί να ήταν μια λύση.