Του Τάκη Κωτσιόπουλου
Η μέθοδος που επιλέχθηκε για την δημοπρασία των αδειών των τηλεοπτικών σταθμών έχει δυο μεγάλα ελαττώματα.
Δεδομένων των συνθηκών, θα μπορούσε να πει κανείς ότι και λόγω των ελαττωμάτων αυτών τίθεται θέμα ηθικής τάξεως.
Ο διαγωνισμός αυτός δεν γίνεται υπό ίσες συνθήκες.
Υπάρχουν τρεις, ίσως δε και τέσσερις, κατηγορίες συμμετεχόντων:
Είναι αυτοί που έχουν κάποιο νοικοκυρεμένο κανάλι, είναι αυτοί που έχουν κάποιο καταχρεωμένο κανάλι και οι οποίοι ίσως να μην θέλουν άδεια, απλώς συμμετάσχουν τυπικά, είναι αυτοί που θέλουν να φτιάξουν από το μηδέν ένα κανάλι, ίσως όμως είναι και κάποιοι που σκοπεύουν να αγοράσουν μπιτ παρά κάποιο κατασχεμένο από τράπεζες κανάλι, απαλλαγμένο χρεών κλπ. και μετά από μερικά χρόνια να το πουλήσουν στον αρχικό ιδιοκτήτη του, έχοντας κερδίσει όλοι τεράστια ποσά εις βάρος των τραπεζών.
Η πραγματική αξία της τηλεοπτικής άδειας είναι τα χρήματα που διαθέτουν για άδεια οι της τρίτης κατηγορίας.
Τα ελαττώματα της μεθόδου είναι τα εξής:
1. Το δημόσιο πουλά τέσσερα ίδια πράγματα, την ίδια στιγμή, σε τέσσερις πολίτες, σε διαφορετική τιμή στον καθένα.
Αυτό είναι τεράστιο λάθος, αυτά τα κάνουν τα καζίνο, οι χαρτοπαικτικές λέσχες, οι τυχοδιώκτες, αλλά όχι το δημόσιο.
Ο σκοπός των πλειστηριασμών που κάνει το δημόσιο δεν πρέπει είναι το να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα (από αυτούς που θα πάρει) από τον καθένα.
Το δημόσιο τους πλειστηριασμούς πρέπει να τους κάνει για να βρει την δίκαιη τιμή, στην όποια θα πρέπει να πουλήσει και στους τέσσερις.
Η δίκαιη τιμή, στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι αυτά που δεν δίνει ο πέμπτος πλειοδότης.
Αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός του πλειστηριασμού, να βρεθεί δηλαδή το πόσα χρήματα ΔΕΝ δίνει ο πέμπτος πλειοδότης.
Και αυτό είναι υπερβολικά απλό να βρεθεί.
Οι τέσσερις θα δώσουν όσα δεν δίνει ο πέμπτος. Θα δημοσιεύσω σε λίγο δυο τρεις καινοτομίες μου επ’ αυτού.
2. Το χειρότερο όμως είναι ότι η μέθοδος αυτή, δεδομένων και των συνθηκών «προφυλάσσει» εν μέρει κάποιον που κτυπάει εικονικά(εάν υπάρχει τέτοιος) και ο οποίος μπορεί να έχει προσυνεννοηθεί με άλλους. Αυτόν που κτυπάει εικονικά τον «προφυλάσσει» ο δεύτερος γύρος, σε συνδυασμό με το ότι ο συνυποψήφιός του που είναι στον δεύτερο γύρο, προφανώς, θα έχει μεγάλη ανάγκη την άδεια, γιατί χωρίς άδεια θα χάσει την περιουσία του. Αυτός που κτυπάει εικονικά, που συμμετέχει δηλαδή στα χτυπήματα ανεβάζοντας τον πήχη «γδέρνοντας» έτσι αυτούς που «καίγονται» ( που χωρίς την άδεια «γκρεμίζεται το σπίτι τους»), εάν κατά λάθος βρεθεί στον δεύτερο γύρο θα χτυπήσει το μίνιμουμ, δεν θα πάρει άδεια και αυτοί που από την εικονική συμμετοχή αυτού ακολουθούσαν υποχρεωτικά, όντας εμμέσως θύματα εκβιασμού, θα έχουν χάσει εκατομμύρια. Εκατομμύρια που θα φύγουν από την αγορά και θα πάνε στον παρασιτισμό. Εκτός των άλλων κακών που κάνουν, «στεγνώνουν» και τα «υγιή κύτταρα».
Θα περιγράψω τώρα το πώς μια συμμορία πέντε «κορακιών» (ο 1, ο 2, ο 3, ο 4 και ο 5) θα μπορούσαν να «στήσουν» την δημοπρασία, να «γδάρουν» όσους «καίγονται», να αποκλείσουν τους ανεπιθύμητους που δεν έχουν πολλά λεφτά, και να αγοράσουν μια ή δυο άδειες σε λογικές τιμές.
Το μόνο που χρειάζεται, είναι να ξέρουν, πάνω κάτω, ποιο είναι το όριο του ανεπιθύμητου. Ας υποθέσουμε πως εκτιμούν ότι είναι 12 εκ.
Η συμμορία βάζει «πάτο» τα 14 εκ. στην πρώτη, 16 στην δεύτερη, 18 στην τρίτη και 20 στην τέταρτη. Κάτω από εκεί δεν αγοράζει κανείς.
Η συμμορία αγοράζει μέχρι τον πάτο του κάθε γύρου και δεν κινδυνεύει να αγοράσει πάνω από δυο άδειες.
Στην δημοπράτηση της πρώτης άδειας μπαίνει ο 1 και ο 2, ακολουθούν και οι δυο έως την πρώτη τιμή που αρχίζει από 14 και έχει μετά έξι ψηφία.
Εάν μέχρι αυτό το σημείο μπει ένας στον δεύτερο γύρο, θα έχει μπει και ο άλλος.
Την άδεια την αγοράζει ο 2 (ο 1 δίνει το μίνιμουμ και αυτός κάτι παραπάνω).
Εάν η τιμή πάει πάνω από τα 14 εκ., αποσύρεται ο 2, ο 1 όμως συνεχίζει με σκοπό να «γδάρει» και όχι να αγοράσει. Τον προφυλάσσει ο δεύτερος γύρος και οι συγκυρίες.
Στην περίπτωση αυτή ο 1, μετά το πέρας της δημοπρασίας της πρώτης άδειας αποσύρεται οριστικά. Στην δεύτερη δημοπρασία συμμετέχει ο 3 χωρίς να ξέρει με ποιον αλλά με τις ίδιες συνθήκες.
Εάν αγόρασε ο 2 συμμετέχει με τον 1 ο οποίος είναι «καθαρός»(χτύπησε λίγο στην πρώτη δημοπρασία), εάν δεν αγόρασε ο 2 συμμετέχει με τον 2.
Εάν ο 1 και ο 3 πάνε στον δεύτερο γύρο θα πάνε μαζί θα χτυπήσει ο 3 το ελάχιστο για να κερδίσει ξέροντας τι έχει γίνει στον πρώτο γύρο, τις δεσμεύσεις του 1 δηλαδή. Το στήσιμο θα συνεχιστεί με τον ίδιο τρόπο.
Το «στήσιμο» γίνεται και με λιγότερους, αλλά είναι πολύπλοκο.
Ελπίζω αυτά να μην συμβούν.
Υπάρχουν όμως ποιο «καθαρές» διαδικασίες, υποθέτω ότι δεν επιλέχτηκαν επειδή δεν ήσαν γνωστές και όχι για άλλους λόγους.
http://frenostonkatiforo.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html
Η μέθοδος που επιλέχθηκε για την δημοπρασία των αδειών των τηλεοπτικών σταθμών έχει δυο μεγάλα ελαττώματα.
Δεδομένων των συνθηκών, θα μπορούσε να πει κανείς ότι και λόγω των ελαττωμάτων αυτών τίθεται θέμα ηθικής τάξεως.
Ο διαγωνισμός αυτός δεν γίνεται υπό ίσες συνθήκες.
Υπάρχουν τρεις, ίσως δε και τέσσερις, κατηγορίες συμμετεχόντων:
Είναι αυτοί που έχουν κάποιο νοικοκυρεμένο κανάλι, είναι αυτοί που έχουν κάποιο καταχρεωμένο κανάλι και οι οποίοι ίσως να μην θέλουν άδεια, απλώς συμμετάσχουν τυπικά, είναι αυτοί που θέλουν να φτιάξουν από το μηδέν ένα κανάλι, ίσως όμως είναι και κάποιοι που σκοπεύουν να αγοράσουν μπιτ παρά κάποιο κατασχεμένο από τράπεζες κανάλι, απαλλαγμένο χρεών κλπ. και μετά από μερικά χρόνια να το πουλήσουν στον αρχικό ιδιοκτήτη του, έχοντας κερδίσει όλοι τεράστια ποσά εις βάρος των τραπεζών.
Η πραγματική αξία της τηλεοπτικής άδειας είναι τα χρήματα που διαθέτουν για άδεια οι της τρίτης κατηγορίας.
Τα ελαττώματα της μεθόδου είναι τα εξής:
1. Το δημόσιο πουλά τέσσερα ίδια πράγματα, την ίδια στιγμή, σε τέσσερις πολίτες, σε διαφορετική τιμή στον καθένα.
Αυτό είναι τεράστιο λάθος, αυτά τα κάνουν τα καζίνο, οι χαρτοπαικτικές λέσχες, οι τυχοδιώκτες, αλλά όχι το δημόσιο.
Ο σκοπός των πλειστηριασμών που κάνει το δημόσιο δεν πρέπει είναι το να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα (από αυτούς που θα πάρει) από τον καθένα.
Το δημόσιο τους πλειστηριασμούς πρέπει να τους κάνει για να βρει την δίκαιη τιμή, στην όποια θα πρέπει να πουλήσει και στους τέσσερις.
Η δίκαιη τιμή, στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι αυτά που δεν δίνει ο πέμπτος πλειοδότης.
Αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός του πλειστηριασμού, να βρεθεί δηλαδή το πόσα χρήματα ΔΕΝ δίνει ο πέμπτος πλειοδότης.
Και αυτό είναι υπερβολικά απλό να βρεθεί.
Οι τέσσερις θα δώσουν όσα δεν δίνει ο πέμπτος. Θα δημοσιεύσω σε λίγο δυο τρεις καινοτομίες μου επ’ αυτού.
2. Το χειρότερο όμως είναι ότι η μέθοδος αυτή, δεδομένων και των συνθηκών «προφυλάσσει» εν μέρει κάποιον που κτυπάει εικονικά(εάν υπάρχει τέτοιος) και ο οποίος μπορεί να έχει προσυνεννοηθεί με άλλους. Αυτόν που κτυπάει εικονικά τον «προφυλάσσει» ο δεύτερος γύρος, σε συνδυασμό με το ότι ο συνυποψήφιός του που είναι στον δεύτερο γύρο, προφανώς, θα έχει μεγάλη ανάγκη την άδεια, γιατί χωρίς άδεια θα χάσει την περιουσία του. Αυτός που κτυπάει εικονικά, που συμμετέχει δηλαδή στα χτυπήματα ανεβάζοντας τον πήχη «γδέρνοντας» έτσι αυτούς που «καίγονται» ( που χωρίς την άδεια «γκρεμίζεται το σπίτι τους»), εάν κατά λάθος βρεθεί στον δεύτερο γύρο θα χτυπήσει το μίνιμουμ, δεν θα πάρει άδεια και αυτοί που από την εικονική συμμετοχή αυτού ακολουθούσαν υποχρεωτικά, όντας εμμέσως θύματα εκβιασμού, θα έχουν χάσει εκατομμύρια. Εκατομμύρια που θα φύγουν από την αγορά και θα πάνε στον παρασιτισμό. Εκτός των άλλων κακών που κάνουν, «στεγνώνουν» και τα «υγιή κύτταρα».
Θα περιγράψω τώρα το πώς μια συμμορία πέντε «κορακιών» (ο 1, ο 2, ο 3, ο 4 και ο 5) θα μπορούσαν να «στήσουν» την δημοπρασία, να «γδάρουν» όσους «καίγονται», να αποκλείσουν τους ανεπιθύμητους που δεν έχουν πολλά λεφτά, και να αγοράσουν μια ή δυο άδειες σε λογικές τιμές.
Το μόνο που χρειάζεται, είναι να ξέρουν, πάνω κάτω, ποιο είναι το όριο του ανεπιθύμητου. Ας υποθέσουμε πως εκτιμούν ότι είναι 12 εκ.
Η συμμορία βάζει «πάτο» τα 14 εκ. στην πρώτη, 16 στην δεύτερη, 18 στην τρίτη και 20 στην τέταρτη. Κάτω από εκεί δεν αγοράζει κανείς.
Η συμμορία αγοράζει μέχρι τον πάτο του κάθε γύρου και δεν κινδυνεύει να αγοράσει πάνω από δυο άδειες.
Στην δημοπράτηση της πρώτης άδειας μπαίνει ο 1 και ο 2, ακολουθούν και οι δυο έως την πρώτη τιμή που αρχίζει από 14 και έχει μετά έξι ψηφία.
Εάν μέχρι αυτό το σημείο μπει ένας στον δεύτερο γύρο, θα έχει μπει και ο άλλος.
Την άδεια την αγοράζει ο 2 (ο 1 δίνει το μίνιμουμ και αυτός κάτι παραπάνω).
Εάν η τιμή πάει πάνω από τα 14 εκ., αποσύρεται ο 2, ο 1 όμως συνεχίζει με σκοπό να «γδάρει» και όχι να αγοράσει. Τον προφυλάσσει ο δεύτερος γύρος και οι συγκυρίες.
Στην περίπτωση αυτή ο 1, μετά το πέρας της δημοπρασίας της πρώτης άδειας αποσύρεται οριστικά. Στην δεύτερη δημοπρασία συμμετέχει ο 3 χωρίς να ξέρει με ποιον αλλά με τις ίδιες συνθήκες.
Εάν αγόρασε ο 2 συμμετέχει με τον 1 ο οποίος είναι «καθαρός»(χτύπησε λίγο στην πρώτη δημοπρασία), εάν δεν αγόρασε ο 2 συμμετέχει με τον 2.
Εάν ο 1 και ο 3 πάνε στον δεύτερο γύρο θα πάνε μαζί θα χτυπήσει ο 3 το ελάχιστο για να κερδίσει ξέροντας τι έχει γίνει στον πρώτο γύρο, τις δεσμεύσεις του 1 δηλαδή. Το στήσιμο θα συνεχιστεί με τον ίδιο τρόπο.
Το «στήσιμο» γίνεται και με λιγότερους, αλλά είναι πολύπλοκο.
Ελπίζω αυτά να μην συμβούν.
Υπάρχουν όμως ποιο «καθαρές» διαδικασίες, υποθέτω ότι δεν επιλέχτηκαν επειδή δεν ήσαν γνωστές και όχι για άλλους λόγους.
http://frenostonkatiforo.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html
