Μας τον ακούμπησαν ελαφρώς και επ’ ολίγον, δεν έγινε και τίποτε!

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

            Η είδηση είναι πως αντιεξουσιαστές my ass εισέβαλαν στον μητροπολιτικό ναό της Θεσσαλονίκης και διέκοψαν τη θεία λειτουργία. Συνελήφθησαν ...

ένιοι εξ αυτών, αλλά αθωώθηκαν από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης για το αδίκημα της διατάραξης θρησκευτικής συνάθροισης, επειδή η διατάραξη διήρκεσε επ’ ολίγον. Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Παυλάρας ο Αμετροεπής δεν συνεχάρη τον δικαστή επί τη αθωώσει, διότι η απόφαση συμβάδιζε με τα «πιστεύω» του και ο δικαστής έκανε απλώς το καθήκον του, όπως το αντιλαμβάνεται ο Παυλάρας και η συντριπτική μειοψηφία του ελληνικού λαού.

            Εγώ αντιγράφω από την προπτυχιακή εργασία  της κυρίας Ολυμπίας Αδαμίδη με τίτλο «Θρησκευτικές Συναθροίσεις» απόσπασμα της απόφασης 94/1983 του Εφετείου Κερκύρας:

            «Επειδή κατά την διάταξιν του άρθρου 200 παρ.1 του Π.Κ., ο κακοβούλως προσπαθών να εμποδίσει ή εκ προθέσεως διαταράσσων ανεκτήν κατά το πολίτευμα θρησκευτική συνάθροισιν επί λατρεία ή τελετήν τιμωρεί πλείονας διαζευκτικώς ανθρωπίνους συμπεριφοράς: την κακόβουλον προσπάθειαν παρεμποδίσεως ανεκτής κατά το πολίτευμα θρησκευτικής συναθροίσεως επί λατρεία ή τελετής και την εκ προθέσεως διατάραξιν της τοιαύτης συναθροίσεως ή τελετής. Εις την πρώτην περίπτωσιν απαιτείται κακοβουλία, αλλά αρκεί και η απλή προσπάθεια άνευ ανάγκης επελεύσεως και του αποτελέσματος της παρεμποδίσεως. Ενταύθα, δηλαδή, η απόπειρα εξομοιούται προς το τετελεσμένο έγκλημα. Εις την δευτέραν περίπτωσιν απαιτείται διατάραξις, έστω και επ’ ελάχιστον χρόνον, αλλά δεν απαιτείται κακοβουλία. Η διατάραξις δύναται να γίνει δια διεγέρσεως θορύβου, αταξίας κ.λπ., δι’ οιασδήποτε δηλονότι ενεργείας κωλυούσης την ομαλήν διεξαγωγήν της θρησκευτικής συναθροίσεως, ιεροτελεστίας κ.λπ. Ετέρωθεν εν τη εννοία της τελετής περιλαμβάνονται και αι λιτανείαι, οία η περιφορά του επιταφίου, Ιερών Εικόνων, Ιερών λειψάνων, κ.λπ. Τέλος, προστατεύουσα η άνω διάταξις τας θρησκευτικάς συναθροίσεις και τελετάς πάσης ανεκτής κατά το πολίτευμα θρησκείας, πολλώ μάλλον προστατεύει τας τοιαύτας της επικρατούσης θρησκείας, ήτοι της Ορθοδόξου Ανατολικής του Χριστού Εκκλησίας. Εν προκειμένω …….. απεδείχθησαν τα εξής: ο κατηγορούμενος, όστις διαχειρίζεται το εν τω χωρίω Β.Φ. κατάστημα της μητρός του, τη νύκτα της 16ης Απριλίου του 1982, Μεγάλης Παρασκευής, ότε εγένετο περιφορά του Επιταφίου ακολουθουμένη από πλήθος κόσμου, έθεσεν εν λειτουργία κασσετόφωνον μεταδίδον άσματα δημοτικά, ότε δε η περιφορά διήρχετο έξωθι του ανωτέρω καταστήματός του, όπερ σημειωτέον έδει να είναι κλειστόν, ούτος ηύξησεν την έντασιν του κασσετοφώνου, τουθ’ όπερ επανέλαβε και όταν η πομπή, επιστρέφουσα, εστάθμευσεν, ίνα αναπεμφθή η δέησις. Εκ των ανωτέρω πράξεων του κατηγορουμένου διεταράχθη εν γνώσει του η ανωτέρω τελετή, καθόσον διεσπάσθη η προς την ιερότητα των τελουμένων προσοχή των συνηθροισμένων και παρακολουθούντων αυτήν, οίτινες και ησθάνθησαν ιεράν αγανάκτησιν διά τας πράξεις του. Η προεκτεθείσα συμπεριφορά του κατηγορουμένου εμπίπτει στην υπό της ανωτέρω διατάξεως προβλεπομένην και τιμωρουμένην πράξιν της διαταράξεως θρησκευτικής τελετής. ΄Οθεν, δέον όπως ούτος κηρυχθεί ένοχος της πράξεως ταύτης.»

            Φαντάζομαι ότι το στοιχείο της διάρκειας της αξιόποινης συμπεριφοράς θα αλλάξει άρδην τα νομολογιακά δεδομένα της χώρας. Τί να έγινε άραγε στην Κολωνία, όπου εκατοντάδες μουσουλμάνων εθώπευσαν επ’ ολίγον τους γλουτούς πλειάδος μη μουσουλμάνων κυριών;

 

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

Πέντε «όχι» για το κούρεμα – 23.04.2011 – Στουρνάρας

 [έγραφε ένα χρόνο ακριβώς μετά το «Καστελλόριζο»]

«Ας δούμε τα ακόλουθα επιχειρήματα εναντίον οποιουδήποτε είδους «κουρέματος» του δημόσιου χρέους:

Πρώτον, υπάρχει κρατική, ακίνητη και κινητή περιουσία μεγάλης αξίας, η οποία ως τώρα εθεωρείτο «ιερή αγελάδα». Η περιουσία αυτή μπορεί να αξιοποιηθεί με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους για την εξόφληση δημόσιου χρέους. 

Δεύτερον, πολυετείς έρευνες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η άρση των αναρίθμητων περιορισμών στην επιχειρηματικότητα και στις επενδύσεις καθώς και η ελαχιστοποίηση της γραφειοκρατίας σε επίπεδα παρόμοια με αυτά της ευρωζώνης βελτιώνουν εντυπωσιακά τον δυνητικό ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης. Υπενθυμίζεται ότι η Ιρλανδία τη δεκαετία του 1980 είχε δημόσιο χρέος γύρω στο 130% του ΑΕΠ και το μείωσε στο 35% τη δεκαετία του 1990 μέσω υψηλής ανάπτυξης, προτού βεβαίως εμπλακούν οι τράπεζές της στην κερδοσκοπία της γης με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. 

Τρίτον, η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι οι αγορές δεν έχουν δίκιο τις περισσότερες φορές. Μόνο το 30% των χωρών, των οποίων τα περιθώρια δανεισμού (spreads) των ομολόγων τους ξεπέρασαν τις 900 μονάδες βάσης, χρεοκόπησαν. Οι υπόλοιπες μπόρεσαν και βγήκαν από τον φαύλο κύκλο. 

Τέταρτον, και σημαντικότερο, η Ελλάδα ανήκει στην ευρωζώνη, η οποία διαθέτει σήμερα, με μεγάλη καθυστέρηση βεβαίως, μηχανισμούς διάσωσης. Ατελείς, προβληματικούς, αλλά πάντως μηχανισμούς διάσωσης στους οποίους σήμερα έχουν προσφύγει τρεις χώρες-μέλη: η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία. Η Ελλάδα έχει, και θα συνεχίσει να έχει, πρόσβαση στους μηχανισμούς διάσωσης, ενώ το γεγονός ότι δεν είμαστε μόνοι μας στους μηχανισμούς αυτούς σημαίνει ότι το πρόβλημα χρέους για την ευρωζώνη είναι πλέον συνολικό.
             Πέμπτον, το γεγονός ότι το πρόβλημα χρέους στην ευρωζώνη είναι πλέον συνολικό, σημαίνει ότι ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους είτε της ακραίας μορφής της στάσης πληρωμών είτε της ηπιότερης μορφής της απομείωσης της ονομαστικής του αξίας («κούρεμα») θα δημιουργήσει «αποτέλεσμα ντόμινο» στις τράπεζες της ευρωζώνης (ιδιαίτερα στις ελληνικές, στις ιρλανδικές και στις πορτογαλικές, αλλά και στις γερμανικές, γαλλικές, ισπανικές) με προφανή αποτελέσματα. Πού θα βρεθούν, στις σημερινές συνθήκες, τα κεφάλαια για να γίνει η απαιτούμενη τεράστια αύξηση κεφαλαίου για να καλύψει τις ζημιές από το «κούρεμα» της τιμής των ομολόγων που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και ασφαλιστικές εταιρείες;

Εξαίρεση αποτελεί η αναδιάρθρωση του χρέους που λαμβάνει τη μορφή της προσυνεννοημένης επιμήκυνσης του χρόνου εξόφλησης. Υπενθυμίζεται ότι στη Σύνοδο Κορυφής της 11ης Μαρτίου αποφασίστηκε η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του ελληνικού δανείου των 110 δισ. ευρώ από πέντε σε 10 χρόνια και η μείωση του μέσου επιτοκίου δανεισμού κατά 20% περίπου, δηλαδή από 5% σε 4%. Αναδιάρθρωση αυτού του είδους θα μπορούσε κατ΄ αρχήν να γίνει και για τις απαιτήσεις του ιδιωτικού τομέα (τραπεζών κτλ.) καθώς και της ΕΚΤ, αλλά αυτό πρέπει να γίνει συνολικά, με πρωτοβουλία των αρχών της ευρωζώνης (π.χ. του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας). 

Το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα είναι ότι δεν μπορεί να πείσει πως έχει τη δυνατότητα να «γυρίσει» τα πράγματα και να «σώσει την παρτίδα». Γι΄ αυτό και ο δημόσιος διάλογος έχει εκτραπεί και αντί να καταπιάνεται με το πρωτεύον ζήτημα, δηλαδή με το πώς θα μειωθεί το κρατικό έλλειμμα από περίπου 10% το 2010 σε λιγότερο του 3% το 2015, θα απελευθερώσει αναπτυξιακές δυνάμεις τις οποίες διαθέτει εν αφθονία και θα μπορέσει να αξιοποιήσει την αδρανή ακίνητη περιουσία του Δημοσίου, καταπιάνεται με το δευτερεύον: δηλαδή με το πώς θα διαγράψει μέρος του δημόσιου χρέους. 

Αυτό μπορεί μεν να ακούγεται ως «μουσική στα αφτιά» του μη ενημερωμένου πολίτη, αλλά συνεπάγεται αθέτηση υποχρεώσεών μας, με συνέπειες για την αξιοπιστία της χώρας. Συνεπάγεται κυρίως δυσκολία πρόσβασης ή ακόμη και αποκλεισμό από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές». 

Ο κ. Ρουβίκων Στουρνάρας είναι καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου Αθηνών, γενικός διευθυντής ΙΟΒΕ, όταν έγραφε το ως άνω περισπούδαστον άρθρον, μετέπειτα υπουργός Οικονομικών, νυν δε διοικητής της ΤτΕ. 

Σώτος – «ανοήτως διακινών» ανατρεπτικάς του επιστημονικού εν τω πολιτικώ βίω αυνανισμού ιδέας