Τον κόλλησε στον τοίχο η Κωνσταντοπούλου τις προάλες τον Σκρέκα-Σαν (Κοσουτάσου Σουρέκασου η ιαπωνική απόδοση του ονοματεπωνύμου του), δίπλα στο τάντο ή την παραίτηση.
Όμως τέτοιοι πολιτικοί τοίχοι με αυτά τα....
αντικείμενα κρεμασμένα πάνω τους στην Ελλάδα ανήκουν στο φανταστικό, όποια τέχνη κι αν επιλέξεις να χρησιμοποιήσεις ως έκφραση.Με την κατάληξη να κάνεις απλά πολιτική σάτιρα για το πολιτικό φιάσκο που ζούμε σε επανάληψη από τη δολοφονία του Καποδίστρια και έπειτα.
Όχι γιατί δεν είναι στην κουλτούρα μας το χαρακίρι με κάποιο εγχειρίδιο, ούτε καν η αυτόβουλη παραίτηση με χρήση κανονικής μελάνης στην υπογραφή (παραιτήθηκε π.χ. για τα μάτια του κόσμου ο νάνος Καραμανλής για τα Τέμπη έχοντας εξασφαλισμένο πως θα τον ξαναψηφίσουν τα κομματικά του πρόβατα αφού ως δια μαγείας έγιναν εκατοντάδες προσλήψεις στην περιφέρεια του) αλλά γιατί δεν έχουμε καν πολιτική κουλτούρα πέρα από ένα κοινό εγχειρίδιο εκμάθησης για πολιτικούς που αποφασίζουν (αυτοβούλως ή το κάνει αυτοματοποιημένα η θέση τους στο Σύστημα) να κάνουν καριέρα.
Γι αυτό θέλει γερό στομάχι να είσαι Έλληνας, επαγγελματίας, πολιτικός.
Τεράστιες, καθημερινές δόσεις σταρχιδογραψίνης και τεχνητού μπλοκαρίσματος συγκεκριμένων συνάψεων του εγκεφάλου που σε καθημερινούς ανθρώπους θα δημιουργούσαν αίσθημα ευθύνης και ενοχής.
Έστω υποσυνείδητα και στιγμιαία, ντροπής.
(Δεν χρειάζεται πιστεύω να βρούμε στιγμιότυπο του Σκρέκα-Σαν ή του κάθε αντίστοιχου στη θέση του πολιτικού με την έκφραση του τη στιγμή που τα ακούει όλα αυτά για να αντιληφθούμε πως δεν τον αγγίζουν καν.)
Στην Ιαπωνία λοιπόν, τα μισά από αυτά να ήταν αλήθεια, ένας αντίστοιχος Σκρέκας θα είχε σηκωθεί χωρίς να πει τίποτα, θα είχε πάει στο γραφείο του και θα είχε κάνει χαρακίρι.
Στις περισσότερες δυτικές χώρες δεν θα έβγαινε ξανά βουλευτής (εδώ το στοίχημα για να συμβεί κάτι τέτοιο θα έδινε 0.001 απόδοση).
Σε πάρα πολλές βαλκανικές, μετά από μία, δύο, τρεις περιπτώσεις σαν κι αυτές θα είχαμε διαδηλώσεις κατά της διαφθοράς.
(Όχι πως κάνουν κάτι σε δομικό επίπεδο, για λόγους που έχω αναλύσει σε παλιότερα άρθρα, αλλά είναι μια αυθόρμητη αντίδραση.)
Στη δική μας αν δεν βγουν οι μπλε ψηφοφόροι να τον υπερασπιστούν στα ίσα θα το κάνουν με τη σιωπή τους ή σχολιάζοντας άλλ΄ αντ΄ άλλων.
Γιατί εδώ, στον πολιτικο-κοινωνικό απόπατο του κόσμου στον οποίο θέλουμε να λογιζόμαστε-βαυκαλιζόμαστε πως ανήκουμε, δεν γίνονται επικριτικοί για πραγματικά εγκλήματα που συμβαίνουν κατά τη διακυβέρνηση του κόμματος τους όπως τα Τέμπη (όπως οι άλλοι για το Μάτι κοκ), θα γίνουν για ένα είδος διαφθοράς τόσο συνηθισμένο;
Γιατί ακόμα και σε μαζικά εκγλήματα (Τέμπη-Μάτι) που προκύπτουν από την ανικανότητα και την διαφθορά των πολιτικών και του κρατικού μηχανισμού οι πολίτες επιλέγουν τη στάση τους ανάλογα του κόμματος που ψηφίζουν και του ποιος κυβερνά.
Αν είναι το δικό τους μούγκα στη στρούγγα, αν είναι «οι άλλοι» ποιος τους πιάνει!
Εξαγοράζοντας πολλές φορές τη «σιωπή» τους με μια καλή παρελθοντική ή μελλοντική μετάθεση (αγχοφόρος που βαφτίζεται σταθμάρχης, αστυνομικός που μετατίθεται σε λουφαδόρικη θέση), μια εύνοια της «τύχης» (εργολάβος που προσπερνά ως δια μαγείας άλλους σε μια ανάληψη έργου, αλλαγή συνθηκών για διαγωνισμούς που καταλήγουν με τη μορφή του κατεπείγοντος σε απευθείας αναθέσεις), μια πρόσληψη που έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις, ένα πρόστιμο που εξαφανίζεται κοκ.
Αλλά (και αυτό είναι το πλέον τραγικό) ακόμα και χωρίς τίποτα από τα παραπάνω. Απλά γιατί για κάποιους είναι θέμα ιδεολογίας και συνήθειας.
Τραγικό επειδή, ειδικά τα τελευταία 15 χρόνια, από την κρίση και μετά, αν κάποιος έχει την ελάχιστη απαιτούμενη κρίση ως άτομο το πρώτο που θα έπρεπε να έχει καταλάβει είναι πως στην εξουσία δεν υπάρχουν ιδεολογίες.
Έτσι, μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο κάθε Σκρέκας, ο κάθε Καραμανλής, ο κάθε Μητσοτάκης, ο κάθε Τσίπρας γνωρίζει καλύτερα από όλους πως δεν πρόκειται ποτέ το Σύστημα να νιώσει πίεση εκ των έσω και ο μήνας (για όλους αυτούς και τα κακώς κείμενα που αυτοί παράγουν αφού αυτοί και αυτά είναι η δική μας –εν τέλει– αξία) θα έχει πάντα εννιά.
Υ.Γ.
Είναι καλό πάντως να υπάρχει μια Κωνσταντοπούλου σαν αντιπολίτευση στη Βουλή γιατί δεν την κρατάνε πίσω κομματικά αλισβερίσια (όπως τους βουλευτές κομμάτων που έχουν κυβερνήσει) με τον πυρήνα του Συστήματος.
(Γιατί πρόλαβε και έφυγε κατά την εκτέλεση της μεγαλύτερης πολιτικής κολοτούμπας από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους από τον τότε πρόεδρο της, τον Τσίπρα-Σαν.
Που εννοείται αν ήμασταν στην Ιαπωνία θα είχε κάνει χαρακίρι αντί να το παίζει Κινέζος όσο το Σύστημα επιχειρεί την επαναφορά του.
Γιατί διαβλέπει πως με τόση ανικανότητα να παραχθεί αντίπαλο δέος στον Μητσοτάκη ώστε να διατηρηθεί η ψευδαίσθηση της επιλογής στα χωρίς μόνιμη βαφή πρόβατα, μπορεί να δουν αρκετά από αυτά πως «ο βασιλιάς (το Συστημα σαν οντότητα) είναι γυμνός» και να αρχίσουν να σκέφτονται εκτός του πλαισίου που αυτό προσφέρει.
Το βίντεο – αφορμή για το άρθρο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου