Συγκλονιστική ανάρτηση Δ. Παπανικολάου για τα ζώα που οδηγούν μεθυσμένα : "Χαρά, συγχώρα με που άργησα" !

Στις 22 Μαρτιου 2025, μια 50χρονη μητέρα δύο παιδιών (το ένα αυτιστικό), η Χαρά Λιγκοβανλή, επέστρεφε στο σπίτι της στο Κολχικό Λαγκαδά. Για κακή της τύχη, στον ίδιο δρόμο, εκινείτο κι ένας γνωστός μεθύστακας της περιοχής, ο οποίος οδηγούσε -μεθυσμένος φυσικά- και ΦΥΣΙΚΑ χωρίς δίπλωμα , το Ι.Χ. του. Ο μεθυσμένος δολοφόνησε με το Ι.Χ. του τη Χαρά κι έτσι ...

έμεινε ένας σύζυγος πίσω να θρηνεί και δυό παιδιά ορφανά, το ένα αυτιστικό.

Η Χαρά είχε αφιερώσει τη ζωή της, στο αυτιστικό παιδί της, προσπαθώντας να το βοηθήσει και έτρεχε μέρα-νύχτα για αυτό. Μέχρι που ένα μεθυσμένο ζώο, της έκοψε το νήμα της ζωής, με τεράστια ευθύνη της πολιτείας, που έκλεινε επί δεκαετίες τα μάτια, στο αποκρουστικό φαινόμενο "πίνω και οδηγώ, οδηγώ και πίνω". Αλλά και των πολιτών, που κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου και ΜΟΝΟ το makpress, ούρλιαζε με εκατοντάδες αναρτήσεις για το ΤΕΡΑΣΤΙΟ πρόβλημα των μεθυσμένων δολοφόνων. Μέχρι που η πολιτεία σοβαρεύτηκε κάπως και άλλαξε τον Κ.Ο.Κ. τον Ιούνιο, επιβάλλοντας πλέον ουσιαστικές ποινές στα ζώα, που επιμένουν να οδηγούν ακόμη μεθυσμένα. Αλλά χρειάζονται αυστηρότερες, καθώς κάποιοι συνεχίζουν να οδηγούν μεθυσμένοι ! Δε βάζουν μυαλό με τίποτε! Οπότε η φυλάκισή τους, είναι μονόδρομος, πριν διαβάσουμε άλλες τέτοιες ιστορίες, όπως αυτή που ακολουθεί.

Ο γνωστός μπασκετμπολίστας Δημήτρης Παπανικολάου, αυτιστικός και ο ίδιος, που αφιέρωσε τη ζωή του στα αυτιστικά παιδιά, είχε κληθεί από τη Χαρά, στο σχολείο του Κολχικού, που πήγαινε ο αυτιστικός γιος της. Λόγω των υποχρεώσεών του, δεν μπόρεσε να πάει, πριν το δυστύχημα. Πήγε όμως χθες κι έγραψε αυτά τα συγκλονιστικά:

ΚΥΡΙΑ ΧΑΡΑ ΑΡΓΗΣΑ ΑΛΛΑ ΗΡΘΑ.
ΑΝΑΠΑΥΣΟΥ ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ.

 
 

Σήμερα οι φίλοι που με ακολουθούν θα περίμεναν ίσως να πω αναλυτικά για την αρχή του προγράμματος μας, η κάτι ακόμα για την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας του βιβλίου της κόρης μου.
Πολύ σημαντικά, αλλά αυτά θα περιμένουν λίγο.

 
Αυτό το μήνυμα δεν ήταν όπως τα άλλα.

Η πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του δημοτικού σχολείου Κολχικού, (λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη) κυρία Ελίζα Παπαεμμανουήλ με ενημέρωνε πως η κυρία Χαρά με παιδί στο φάσμα αυτισμού, είχε επιχειρήσει να με καλέσει στο σχολείο της.

 
Της είχα απαντήσει ότι αναγκάζομαι να απαντώ συχνά, πως δεν μπορώ να ανταποκριθώ, αφού οι προσκλήσεις είναι πάρα πολλές και πόσο μάλλον και με ταξίδι.

 
Η κυρία Χαρά συνέχιζε να λέει στον σύλλογο γονέων, πως είναι πολύ σημαντικό να βρουν ένα τρόπο να με φέρουν στο σχολείο του γιου της.

Είχε ένα άγχος που έχουμε πολλοί γονείς, τι θα απογίνουν τα <διαφορετικά> παιδιά μας όταν δεν θα είμαστε εδώ, αν θα συμπεριλαμβάνονται, αν θα είναι ασφαλή.

 
Το <όταν δεν θα είμαστε εδώ> ήρθε νωρίς για την Κα Χαρά.

Στον Λαγκαδά, όταν πήγαινε να πάρει το παιδί της, (ξανά) μεθυσμένος και χωρίς δίπλωμα οδηγός, της έκοψε νωρίς το νήμα της ζωής.

 
Δεν ήξερα κυρία Χαρά τι θα συμβεί, αλλιώς θα ερχόμουν νωρίτερα.

 
Στην πρώτη ευκαιρία όμως, παρά την κόπωση ήρθα.

Ήρθα και είδα τον σύζυγο σου κύριο Γιώργο, να είναι εδώ μαζί με τον άλλο σπουδαίο σου γιο, ανοιχτόμυαλοι και καλοί όπως εσύ, είδα το παιδί να περιλαμβάνεται με αγάπη από συμμαθητές και δασκάλους.

Ελπίζω να έβαλα και εγώ ένα λιθαράκι σήμερα να είναι όλα όπως ήθελες , όταν και αγωνιζόσουν για αυτά.

Οπως επιθυμούμε όλοι όταν θα λείπουμε.

Η επιθυμία σου λοιπόν πραγματοποιήθηκε.

Αναπαύσου εν Ειρήνη , Χαρά.

Και συγχώρα με που άργησα.