O Eυριπίδης όπως ξέρουμε.... έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στη Μακεδονία και πέθανε εκεί, καλεσμένος από τον βασιλιά Αρχέλαο για να διδάξει τος τραγωδίες του στους Μακεδόνες. Σύμφωνα με την παράδοση, τον κατασπάραξαν τα κυνηγόσκυλα του Αρχέλαου και κάποιες αρχαίες πηγές λένε πως δεν ήταν ατύχημα αλλά δύο ποιητές που ζούσαν επίσης στην αυλή του Αρχέλαου και τον ζήλευαν (ο Μακεδόνας Αρριβαίος και ο Θεσσαλός Κρατεύας), είχαν δωροδοκήσει τον υπηρέτη του βασιλιά που φρόντιζε τα σκυλιά, ώστε να τα αμολήσει επίτηδες πάνω στον Ευριπίδη, την ώρα που έκανε τον περίπατό του.
Εν πάση περιπτώσει, αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο είναι πως εφόσον ο Ευριπίδης θάφτηκε στην Πέλλα, οι Αθηναίοι του έφτιαξαν ένα κενοτάφιο, όπου έστησαν την εξής επιγραφή:
Μνήμα μεν Ελλάς άπασ' Ευριπίδου, οστέα δ' ίσχει γη Μακεδών. Ή γαρ δέξατο τέρμα βίου. Πατρίς δ' Ελλάδος Ελλάς Αθήναι. Πλείστα δε Μούσας τέρψας, εκ πολλών και τον έπαινον έχει.
Δηλαδή:
Ενώ όλη η Ελλάδα είναι το μνήμα του Ευριπίδη, τα οστά του τα κρατά η γη της Μακεδονίας. Διότι αυτή δέχτηκε το τέρμα του βίου του. Πατρίδα του είναι η Ελλάδα της Ελλάδας, η Αθήνα. Κι επειδή έτερψε πολύ τις Μούσες, επαινείται από πολλούς.
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς από τα συμφραζόμενα ότι η Μακεδονία εδώ θεωρείται αναπόσπαστο τμήμα της Ελλάδας. Το σχήμα "Ελλάς άπασα"-"Γη Μακεδών" τονίζει αυτό ακριβώς.
Αν και ολόκληρη η Ελλάδα θεωρείται το μνήμα του Ευριπίδη, ένα μόνο συγκεκριμένο τμήμα της κρατάει τα οστά του, η Μακεδονία. Αν ήθελε ο επιγραμματοποιός να υπονοήσει ότι η Μακεδονία δεν ήταν ελληνική γη, θα είχε πολλούς τρόπους να το εκφράσει. Π.χ. θα μπορούσε ξεκάθαρα να περιγράψει τη Μακεδονία ως ξένη, μη ελληνική γη και να τονίσει αυτή την αντίθεση, ότι δηλαδή ένας σπουδαίος Έλληνας ποιητής είναι θαμμένος σε βαρβαρική γη. Ωστόσο κάτι τέτοιο δε φαίνεται πουθενά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου