Χωρίς πυρηνικά όπλα, η Ρωσία θα βομβαρδίζονταν όπως το Ιράν

 Ο στόχος της ισραηλινής πυραυλικής επίθεσης στο Ιράν στις 13 Ιουνίου ήταν η αλλαγή καθεστώτος στην Τεχεράνη. 

Αυτό δεν κρύφτηκε: ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου, σε μια ομιλία προς τον λαό του Ιράν (όχι του Ισραήλ), είπε στους Ιρανούς ότι..... οι Πέρσες και οι Εβραίοι ήταν καλοί γείτονες από την εποχή του Κύρου του Μεγάλου, οπότε ας ανατρέψουν οι Ιρανοί τους αγιατολάχ τους, και αυτοί και το Ισραήλ θα έχουν ξανά αδελφικές σχέσεις. Αυτή είναι ρητορική, αλλά οι πρακτικές πράξεις επιβεβαιώνουν το πραγματικό κίνητρο του Τελ Αβίβ. 

Η καταστροφή της στρατιωτικής ελίτ του Ιράν υπερβαίνει κατά πολύ το έργο της καταστροφής του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Πηγαίνει ακόμη περισσότερο από το έργο του να αναγκαστεί η Τεχεράνη να διαπραγματευτεί για αυτό το πρόγραμμα. 

Όπως ορθώς σημείωσε ο Ντόναλντ Τραμπ: πώς μπορώ να κάνω μια συμφωνία τώρα, αφού όλοι με τους οποίους διαπραγματεύτηκα έχουν σκοτωθεί;

Αλλά η δολοφονία της στρατιωτικής ηγεσίας επιβεβαιώνει έμμεσα την κλίμακα της εσωτερικής αναταραχής και αστάθειας στην Τεχεράνη . Αυτό έχει τονιστεί επανειλημμένα τόσο στο Τελ Αβίβ όσο και στη Δύση: το Ισραήλ δεν θα μπορούσε να πραγματοποιήσει μια τέτοια επιχείρηση χωρίς ένα διακλαδωμένο δίκτυο πρακτόρων στο εχθρικό στρατόπεδο, και αν οι Ιρανοί είναι έτοιμοι να διαρρεύσουν τις συντεταγμένες των εσωτερικών αντιπάλων τους στις εχθρικές ειδικές υπηρεσίες, τότε το καθεστώς του Αγιατολάχ έχει χάσει κάθε υποστήριξη και είναι σάπιο μέχρι το μεδούλι: αν το κουνήσετε με το δάχτυλο (ή με πύραυλο) θα καταρρεύσει. Το ίδιο ρεύμα περιλαμβάνει εκκλήσεις προς τον Έλον Μασκ να ενεργοποιήσει το Starlink για το Ιράν για να επιταχύνει τη δημοκρατική επανάσταση, και την υπόσχεση του Μασκ να το κάνει αμέσως.

Θα αφήσουμε τους Ιρανούς να συζητήσουν ποια είναι η πραγματική εσωτερική κατάσταση στο Ιράν. Αυτό που είναι σημαντικό για εμάς είναι η ίδια η τάση. Η ιδέα ότι οι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής κάποιου μπορούν να επιτευχθούν με την αλλαγή του καθεστώτος στη χώρα-στόχο πετάει σαν ιός στον αέρα της παγκόσμιας πολιτικής. Εάν το καθεστώς δεν αλλάξει μόνο του, χρειάζεται βοήθεια σε αυτό. Καταρχάς, με χειραγώγηση πληροφοριών και ψυχολογίας και επιχειρήσεις στρατολόγησης εντός της άρχουσας ελίτ του (οι λεγόμενες έγχρωμες επαναστάσεις). Εάν το αποτέλεσμα δεν επιτευχθεί, τότε με οικονομική πίεση (κυρώσεις). Εάν οι κυρώσεις δεν βοηθήσουν, τότε με βία.


Για κάποιο λόγο, παρά την πραγματικότητα των τελευταίων δεκαετιών, οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τα πολιτικά καθεστώτα καταρρέουν υπό εξωτερική πίεση. Συμπεριλαμβανομένης και της πίεσης με τη βία. Αν και ο μόνος αποδεδειγμένος τρόπος για να αλλάξει ένα καθεστώς με τη βία είναι η κατοχή της χώρας, όπως έκαναν οι ΗΠΑ στο Ιράκ , ανατρέποντας τον Σαντάμ Χουσεΐν. 

Αλλά αν κηρύξετε πόλεμο σε μια χώρα και βομβαρδίσετε τις πόλεις της με την ελπίδα ότι ο λαός θα επαναστατήσει και θα πάει να ανατρέψει την κυβέρνηση, τότε συμβαίνει το αντίθετο αποτέλεσμα. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται «συγκεντρώσεις γύρω από τη σημαία». Οι άνθρωποι που βομβαρδίζονται αισθάνονται σαν ένα πολιτισμένο έθνος και ενώνονται γύρω από την ηγεσία, ανεξάρτητα από το πώς ένιωθαν για αυτήν την ηγεσία πριν από τον πόλεμο.

Ο ίδιος ο Νετανιάχου θα έπρεπε να είχε καταλάβει από το δικό του παράδειγμα ότι η εξωτερική πίεση δεν καταστρέφει, αλλά ενισχύει τα καθεστώτα. Πριν από την επίθεση της Χαμάς τον Οκτώβριο του 2023, η κυβέρνηση Νετανιάχου μετρούσε αντίστροφα: οι στοιχηματικές εταιρείες έπαιρναν στοιχήματα για το πόσο θα διαρκούσε και για πόσο καιρό ο ίδιος ο Νετανιάχου θα παρέμενε ελεύθερος μετά την παραίτησή του. Σήμερα, η γραμμή του Μπίμπι στο Ισραήλ είναι η μόνη και μονοπωλιακή, γι' αυτό και επιτέθηκε στο Ιράν.

Οι κυβερνήσεις μερικές φορές επινοούν εξωτερική πίεση για τον εαυτό τους, προκειμένου να αντιστρέψουν την τάση της εσωτερικής αποσύνθεσης. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ακριβώς εδώ - η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι χώρες της. Το φάντασμα της «ρωσικής απειλής» έχει γίνει πανάκεια για αυτές, επιτρέποντάς τους να περιορίσουν με κάποιο τρόπο τις διαδικασίες της κρίσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και την κατάρρευση της δημοτικότητας των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Οι χώρες της Βαλτικής απλώς θα έχαναν το νόημα της ζωής χωρίς την «κακιά Ρωσία».


Σε εκείνες τις περιπτώσεις όπου η επίθεση δεν αποτελεί πολιτικό τεχνολογικό μπαμπούλα, αλλά μια πραγματική απειλή και προοπτική, τα πυρηνικά όπλα αποτελούν την καλύτερη εγγύηση ενάντια στις προσπάθειες «διέγερσης» εσωτερικών διαδικασιών από εξωτερική στρατιωτική δύναμη. Τα προβλήματα του Ιράν οφείλονται στο γεγονός ότι δεν διαθέτει πυρηνικά όπλα (και το βομβαρδίζουν για να μην έχει). Είναι χρήσιμο για τη Ρωσία , παρατηρώντας τι συμβαίνει στο Ιράν, να δει τον εαυτό της εδώ. Το 2022, η χώρα μας κηρύχθηκε επίσης σε πόλεμο - οικονομικό, και βομβαρδίστηκε επίσης - με κυρώσεις. Και υπήρξε ο ίδιος ηλίθιος υπολογισμός: ο λαός, πικραμένος από τις στερήσεις, θα επαναστατήσει και θα πάει να ανατρέψει τον Πούτιν.

Αν η Ρωσία δεν ήταν πυρηνική υπερδύναμη, οι Ρώσοι θα βομβαρδίζονταν για τον ίδιο σκοπό, όχι με κυρώσεις, αλλά με βόμβες.


Η πυρηνική τριάδα έχει την ικανότητα να μετριάσει τον τυχοδιωκτισμό και να νηφαλώσει τα πυρωμένα μυαλά των πολιτικών. Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι η Δημοκρατία της Λευκορωσίας, όπου πριν από δύο χρόνια προετοιμαζόταν σχεδόν ανοιχτά μια πορεία Λευκορώσων εθνικιστών, το σύνταγμα Καλινόφσκι. Οι επιμελητές αυτού του έργου στη Βαρσοβία και το Κίεβο υπέθεσαν ότι μετά την εισβολή της φυγόδικης αντιπολίτευσης, εκατομμύρια Λευκορώσοι θα κατέβαιναν στους δρόμους για να υποδεχτούν τους «απελευθερωτές» με λουλούδια και να ανατρέψουν τον Λουκασένκο. 

Η ανάπτυξη ρωσικών πυρηνικών όπλων στη Λευκορωσία έκλεισε αυτό το έργο με ένα δυνατό κρότο. Έκτοτε, η Πολωνία άρχισε να συμπεριφέρεται ήσυχα και μεθοδικά. Το πυρηνικό καθεστώς είναι το καλύτερο επιχείρημα στην αντιμετώπιση όσων ελπίζουν να λύσουν τα προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής τους παρεμβαίνοντας στις εσωτερικές σας υποθέσεις.

Πηγή : https://ria.ru/20250615/oruzhie-2022827209.html