του Χαράλαμπου Μηνάογλου
Τελικά ο σιωνιστικός έλεγχος πάνω στις ηγεσίες των ισλαμικών -και όχι μόνον- χωρών είναι τέτοιος, που δεν τηρούν ούτε καν στοιχειώδη ουδετερότητα μεταξύ Ιράν και Ισραήλ. Αντί να συμπαραταχθούν με τους Ιρανούς, ακόμη και αν έχουν κάποιες δογματικές διαφορές, όχι μόνον δεν συμπαρατάσσονται, αλλά συμπαρατάσσονται ανοικτά αυτές τις ημέρες με το Ισραήλ.
Ο λόγος αφορά πρώτα πρώτα στην Συρία του ΜΟΣΑΝΤένιου τζιχαντιστή Τζολανί, ο οποίος επιτρέπει κανονικά να περνούν τα ισραηλινά αεροσκάφη από τον εναέριο χώρο της Συρίας για να επιτεθούν στο Ιράν, ενώ δεν κάνει το ίδιο για τα ιρανικά αεροσκάφη. Ακολουθεί βεβαίως και η Ιορδανία, η οποία επίσης επιτρέπει να χρησιμοποιείται ο εναέριος χώρος της από το σιωνιστικό καθεστώς.
Αν σε αυτά προσθέσουμε και τις βάσεις των ΗΠΑ στο Ιράκ, τις οποίες τώρα νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην καταλαβαίνει γιατί εγκαταστάθηκαν εκεί (όχι βέβαια για τον εκδημοκρατισμό του Ιράκ όπως μας έλεγαν, αλλά για να προφυλάσσουν το Ισραήλ από ενδεχόμενη ιρανική επίθεση), γίνεται αντιληπτό ότι το Ιράν είναι μόνον του και το Ισραήλ έχει τόσους συμμάχους.
Συμμάχους, βέβαια, που ντρέπονται να δηλώσουν ανοικτά ότι στηρίζουν το γενοκτονικό σιωνιστικό καθεστώς, αλλά σε κάθε περίπτωση συμμάχους. Παρόλα αυτά, η μόνη βιώσιμη λύση είναι η χερσαία εκστρατεία του Ιράν κατά του Ισραήλ μέσω Ιράκ. Αν ο περσικός στρατός για κάτι έπρεπε να είναι έτοιμος, είναι ακριβώς για αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου