24 χρόνια προσμονή, 80 λεπτά αναμονή, άκυρα χρονικά τα εισιτήρια (σύμφωνα με αυτό που έβλεπε ο κόσμος στους πίνακες και δεν έβλεπε στις ράγες μιας και ο συρμός σε κάποιον άλλο σταθμό δεν ξεκινούσε για πάνω από 10 λεπτά και όταν ξεκίνησε.....
σταμάτησε στην αντίθετη πλευρά για να φύγει για αμαξοστάσιο και όλοι, είτε μέσα είτε στην αποβάθρα ήταν σαν άλλοι Παπαγιαννόπουλοι «Τώρα βγαίνω/μπαίνω ή μένω» αφού παντού έγραφε Νέα Ελβετία) όμως το για ποιον…χτυπά η κουδούνα, στην δική μας πραγματικότητα και σε αντίθεση με την ταινία, δεν έχει καμία σημασία γιατί οι υπεύθυνοι είναι πλέον υποχρεωμένοι να κάνουν πως δεν την ακούν αφού το συγγνώμη που είπαν πίστευαν πως θα ήταν τυχεροί (μόνο εκεί βασίζονταν, στην τύχη) και δεν θα τους ανάγκαζαν τα γεγονότα να το ξαναπούνε πέρα από εκείνη την πρώτη φορά.
Από τότε, πόσες φορές έχουν περάσει αυτά τα 100 χιλιάδες – και βάλε – χρόνια/αστοχία του συστήματος μέσα στις 3 εβδομάδες λειτουργίας του μόνο στο παράλληλο σύμπαν ενός κομματικού – ιδεολογικού παρωπιδοφόρου μπορεί να μετρηθεί.
Επεισόδιο Νο Χάσαμε το μέτρημα λοιπόν στο βιαστικά παραδομένο (και «παραδομένο» στα προβλήματα) απολύτως απαραίτητο, νέο ΜΜΜ της Θεσσαλονίκης αλλά αυτό που με κάνει να απορώ είναι γιατί απορούνε ακόμη τόσο πολλοί (από τους μη ελεγχόμενους από κομματική-ιδεολογική σκέψη πολίτες) με τις αστοχίες του.
Που όποιος και να το παρέδιδε τα ίδια θα είχαμε και η εξήγηση είναι πάρα πολύ απλή όσο και πάρα πολύ ενοχλητική.
Κακής ποιότητας πολίτες παράγουν κακής ποιότητας πολιτικούς που παραδίδουν κακής ποιότητας υπηρεσίες σε οτιδήποτε έχουν συμμετοχή.
Δρόμους, υγεία, παιδεία, κοκ.
Πιο απλό δεν γίνεται.
(Ακόμα και όταν η συμμετοχή τους περιορίζεται στην ανάθεση σε ιδιώτες.)
Υ. Γ.
Πλέον οι ακόμα πιο χειρότεροι από τα εκάστοτε κομματικά και ιδεολογικά κομματόσκυλα του οποιουδήποτε τυγχάνει να βρίσκεται στην εξουσία, αυτοί που πραγματικά κρατάνε στάσιμα (το λιγότερο) τα πάντα (άθελα τους), είναι αυτοί που ψάχνουν δικαιολογίες ζώντας στο συννεφάκι τους.
Αυτοί που παραμυθιάζουν τον ίδιο τους τον εαυτό πως όλο αυτό το Σύστημα υπάρχει περίπτωση να αλλάξει απλά με την πάροδο του χρόνου.
Όμως όταν το υγρό μέσα στο βαρέλι* είναι ξίδι, χίλια χρόνια να περάσουν, Καμπερνέ δεν γίνεται.
*(Στη χημική παρομοίωση εμείς είμαστε το σύνολο των ατόμων που συνδυαστικά μεταξύ μας, σαν ένωση, φτιάχνουμε το υγρό.)
Υ.Γ. 2
Δεν θα γράψω ξανά κάτι σε κεντρικό άρθρο για το Μετρό (αρκεί να μην συμβεί κάτι τραγικό) όμως θα περάσει καιρός προτού (αν συμβεί ποτέ) πάψει να προσφέρει μικρά παραδείγματα για άρθρα μου που έχουν να κάνουν με την αλυσίδα της κακής μας ποιότητας στην οποία είμαστε το βασικό, αρχικό τμήμα της και τη φυσιολογική, νομοτελειακή, παγιωμένη κατάσταση που βιώνουμε όλοι μαζί.
Κατάσταση του μετρό που μπορεί να συνδυαστεί ακόμα και με εντελώς άσχετα φαινομενικά θέματα όπως το θεατρικό της κάθε κυβέρνησης με τα πρόστιμα στις επιχειρήσεις που αισχροκερδούν (και που θα είναι, αν δεν προκύψει κάτι άλλο σημαντικό, το επόμενο άρθρο μου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου