Δεν τις έχασαν, απλά ....
δεν τις κράτησαν. Έχει διαφορά.Δεν τις κράτησαν γιατί είναι άχρηστοι και ούτε που περνούσε από το μυαλό τους πως κάτι χρειάζεται όντως τακτική επίβλεψη και πως ειδικά κάτι τόσο τεχνικά περίπλοκο θα θέλει και ειδικές οδηγίες συντήρησης.
Εάν περνούσε θα τις αναζητούσαν μετά από 5, 6, άντε 10 χρόνια και όχι τώρα που έγινε επικίνδυνο.
Αν όχι η πρώτη κυβέρνηση, η επόμενη, η μεθεπόμενη, η μεθ-μεθεπόμενη, η μεθ-μεθ-μεθεπόμενη και κάπως έτσι καταλήγει στη ΜΕΘ ολόκληρη η χώρα.
Όπως ακριβώς έγινε και με τις πλημμύρες που παρά το γεγονός πως ενώ μπορεί να μην ξέθαψαν ακόμη και τους 24 νεκρούς στη Μάνδρα όλες οι κυβερνήσεις που έχουν περάσει από τότε έχουν καλυφθεί πίσω από τις χρονοβόρες διαδικασίες αλλά και τη μετάθεση έργου προς τα κάτω (περιφέρειες) και απλά εμφανίζονται μετά από κάθε φυσική καταστροφή να κλαίνε μέσα από τις οθόνες πάνω από τα φέρετρα των πολιτών με καραμέλα-άλλοθι την πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής.
Λες και για τους υπάρχοντες νόμους (και τις διαδικασίες που αυτοί περιγράφουν) ανεβαίνουν πάνω σε κάποιο βουνό και τους παίρνουν χαραγμένους σε μαρμάρινες πλάκες από κάποιον Θεό και ορκίζονται να τους τηρούν όπως ακριβώς τους δίνονται.
Πάλι καλά που δεν μαστίγωσαν το γλυκό νερό για να το μαλώσουν όπως ο Ξέρξης τη θάλασσα παρόλο που δεν φρόντισε (με κάποιο υπερφυσικό τρόπο) να είναι τουλάχιστον πόσιμο.
Δεν θα απορούσα καθόλου πάντως αν μαστίγωναν κάποια στιγμή την ίδια την λογική και βλέπαμε σε ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη από πλήθος δημοσιογράφων κάποιο μελλοντικό κόμμα να δένει ως κυβέρνηση με αλυσίδες τα ποτάμια.
Με τα κομματόσκυλα να περιφέρονται χωρίς λουρί γαβγίζοντας χαρούμενα, τους πελάτες με το παγιδευμένο από τις κομματικές-ιδεολογικές παρωπίδες βλέμμα τους να πανηγυρίζουν και τους περιστασιακούς ψηφοφόρους του με την ανίατη αλλεργία στην αυτοκριτική αλλά και στην κριτική αυτού του συστήματος να χειροκροτούν με θέρμη, υποστηρίζοντας την επιλογή τους καθώς αν ήταν οι άλλοι, οι «άχρηστοι», θα έβαζαν ξύλινο φράχτη.
Κι άντε οι κυβερνήσεις (ως σύνολο) απαρτίζονται από άχρηστους.
Είκοσι χρόνια ένας ρεπόρτερ δεν βρέθηκε να αναρωτηθεί γιατί δεν βλέπει εργασίες συντήρησης.
Όπως δεν βρέθηκε να κάνει ρεπορτάζ και να πληροφορήσει το κοινό (πριν τις καταστροφές και να ασκήσει έτσι και έμμεση πίεση στους αρμόδιους) αν συντηρούνται – λειτουργούν τα αποτρεπτικά εργαλεία ή τι γίνεται με τα αντιπλημμυρικά.
Και γίναμε μάρτυρες για άλλη μια φορά δημοσιογράφοι να πέφτουν από τα σύννεφα με κάτι παράλογο που ισχύει.
Αυτή τη φορά με παφλασμό μέσα στα νερά όταν ανακάλυπταν μετά την καταστροφή πόσο χρόνο χρειάζεται ένα οποιοδήποτε αντιπλημμυρικό, απλά για να εγκριθεί.
Γιατί αν δεν ξαφνιάζεται ο δημοσιογραφικός κόσμος της χώρας που μια από τις πτυχές της εργασίας του είναι να ερευνά και να ψάχνει, με ένα επάγγελμα που πρέπει να είναι λειτούργημα προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο, ποιος θα ξαφνιαστεί;
Κι άντε οι δημοσιογράφοι (ως σύνολο επαγγελματικό) είναι άχρηστοι.
Είκοσι χρόνια ένας σύνδεσμος οπαδών (σαν μια πλήρης μικρό-κοινωνία που είναι, με άτομα όλων των επαγγελματικών κατηγοριών, όλων των κοινωνικών βαθμίδων, όλων των οικονομικών στρωμάτων και όλων των επιπέδων μόρφωσης) των αθλητικών ομάδων που έπαιζαν εκεί και το έβλεπαν κάθε φορά πάνω από τα κεφάλια τους, οι πρώτοι που θα πέθαιναν αν έπεφτε, δεν βρέθηκε, πέρα από τις φάσεις που έβλεπε στον αγωνιστικό χώρο, να αναρωτηθεί τι φάση παίζει με αυτό και να στείλει επίσημα, ως αναγνωρισμένο από το κράτος σωματείο πολιτών, μια επιστολή-ερώτηση στους αρμόδιους και στους δημοσιογράφους.
Δεν βρέθηκε (για όλα αυτά ειδικά και για τα πάντα γενικά) ένας πρωθυπουργός γιατί δεν μπορεί, ακόμα και Θεός να είναι, μέσα σε όλο αυτό το σύστημα να συγκρατήσει τίποτα κακό, ούτε φυσικά να συγκροτήσει τίποτα καλό.
Δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος γιατί δεν μπορεί, ακόμα και η προσωποποίηση του λειτουργήματος στις τέλειες θεωρητικές γραμμές του να είναι, να αλλάξει γραμμή ούτε καν στο δικό του υποσύστημα, πόσο μάλλον να περάσει προς το ευρύ κοινό ένα θέμα που κατακεραυνώνει τους πάντες.
Δεν είναι βλέπετε σκάνδαλα με στόχευση πάντα κάποιο συγκεκριμένο κόμμα -και όχι γενικά τις κυβερνήσεις- για να παίζουν μέσα στο δημοσιογραφικό σύστημα οι δημοσιογραφικές ομάδες το κλασικό παιχνίδι «μία σας και μία μας».
Δεν βρέθηκε ένας πολίτης μέσα σε έναν σύνδεσμο γιατί οι πρώτοι που θα του την έπεφταν θα ήταν οι δικοί του, μπροστά στον μεγαλύτερο φόβο από το να χάσουν τη ζωή τους, στον φόβο του να πρέπει να… «ξεσπιτωθούν» και να στερηθούν την έδρα τους και τη βολή τους.
Πως να βρεθεί λοιπόν ένας τέτοιος πολίτης να περάσει από πρόεδρος συνδέσμου, δήμαρχος, αρχηγός κόμματος, μέχρι πρωθυπουργός και να αλλάξει τα πράγματα;
Γιατί οι πρωθυπουργοί δεν πέφτουν ουρανοκατέβατοι, ακόμη και αν φτάσαμε στο υπέρτατο -μέχρι στιγμής- σημείο γελοιοποίησης των πολιτών που μπορεί να δημιουργήσει το σύστημα.
Στο σημείο δηλαδή απλά να κατεβαίνουν από αεροπλάνα, να μπαίνουν στην πρώτη πόρτα κόμματος σε κρίση που θα δουν ανοιχτή και να βγαίνουν αρχηγοί του από το πουθενά.
Οι πρωθυπουργοί (ακόμα και αυτοί οι αερομεταφερόμενοι με τις όπου φυσάει ο άνεμος, όπου κάτσει η μπίλια, ταμπελίτσες) είναι ο κορυφαίος καθρέπτης μας.
Ένας πρωθυπουργός είναι ένας μοναδικός (σε όλα του υπαρκτός και καθόλου σε παραμύθι) καθρέπτης που δείχνει μέσω ενός προσώπου το συνολικό πρόσωπο της κοινωνίας των πολιτών.
Την όποια αξία μας, την όποια ικανότητα μας, την όποια ποιότητα μας.
Πάντα ως σύνολο.
Δεν χάσανε τίποτα λοιπόν όπως και εμείς έχουμε (και εδώ) ακριβώς αυτό και αυτούς που μας αξίζουν.
Υ. Γ.
Επειδή μέσα σε όλα πάντα υπάρχει και μια εντελώς γραφική κατηγορία ανθρώπων, λένε κάποιοι «τόσα λεφτά κοστίζουν αυτά που κάνουμε σήμερα και χαλάνε ενώ ο Παρθενώνας στέκεται όρθιος χωρίς συντήρηση χιλιάδες χρόνια».
Αφήνοντας το οικονομικό στην άκρη (και πόσα δις σε σημερινά χρήματα κόστισε αυτό το μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς) από τον Παρθενώνα μόνο οι κίονες είχαν μείνει όρθιοι (κι αυτοί όχι όλοι) με μέρος από τα αετώματα.
Είχε και πόρτα, είχε και τοίχους, είχε και διαδρόμους, είχε και δεύτερο όροφο (υπερώο), είχε – για φαντάσου – μέχρι και σκεπή!
Έτσι και αυτό το θαύμα της σύγχρονής αρχιτεκτονικής.
Χωρίς συντήρηση θα πέσει στα κεφάλια μας.
https://365meres.wordpress.com/2023/10/02/den-xaneis-kati-pou-den-theleis-na-krathseis/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου