οικονομικά γονατισμένης χώρας, δηλαδή της τσιπραϊκής δημοκρατίας μας, μου θυμίζει σε πάρα πολλά σημεία την αντίστοιχη στάση των «πολιτισμένων» και «ανθρωπιστών» Δυτικών στην πρώιμη εποχή του χιτλερισμού, τότε που ο Φύρερ ξεκινούσε τις διώξεις των Εβραίων.
Μετά την προσάρτηση της Αυστρίας την άνοιξη του 1938, ξετυλίχθηκε μια αχαλίνωτη βία εναντίον των Αυστροεβραίων, σε μεγαλύτερη κλίμακα απ ότι είχαν ζήσει οι Εβραίοι της Γερμανίας μέχρι τότε. Οι Ναζί έκαναν ότι ήθελαν… έδερναν, έκλεβαν, λήστευαν, και σκότωναν, χωρίς να δίνουν λόγο σε κανέναν…
Μια βασική αιτία για αυτή την ανεξέλεγκτη βία εναντίον τους ήταν το ποσοστό των Εβραίων στην Αυστρία, που ήταν στο 4% του συνολικού πληθυσμού εν συγκρίσει με το αντίστοιχο 0.76% του γερμανικού πληθυσμού.
Στη συνέχεια, οι Ναζί έστρεψαν το μένος τους εναντίον των Εβραίων στη χώρα τους. Μόλις έξι εβδομάδες μετά την προσάρτηση της Αυστρίας, ο Χέρμαν Γκαίρινγκ εξέδωσε διαταγή που ανάγκαζε τους Γερμανοεβραίους να δηλώσουν την περιουσία τους, και κάθε περιουσία που ξεπερνούσε σε αξία τα 5.000 μάρκα μπορούσε να πουληθεί ή να μεταβιβαστεί, μόνο με ειδική άδεια των αρχών. Σύντομα ακολούθησαν και άλλα εξίσου σκληρά μέτρα, όπως η απόλυση των Εβραίων δημοσίων υπαλλήλων, η απαγόρευση σε Εβραίους γιατρούς, δικηγόρους, οδοντίατρους, κτηνίατρους, κλπ να δέχονται «Άριους» πελάτες, ενώ όλοι οι Εβραίοι υποχρεώθηκαν να φορούν εμφανή κίτρινα αστέρια, και να προσθέτουν εβραϊκά διακριτικά στο όνομά του ώστε να μπορούν να αναγνωρίζονται εύκολα (π.χ. Ίσραελ, Σάρα, Δαυίδ, κλπ).
Τότε ήταν που λόγω των αντιδράσεων του εβραϊκού λόμπυ, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Φράνκλιν Ρούσβελτ αποφάσισε να εμπλακεί πιο ενεργά στο πρόβλημα που δημιουργήθηκε. Συγκάλεσε λοιπόν διεθνή συνδιάσκεψη, και το καλοκαίρι του 1938 εκπρόσωποι απ όλο τον κόσμο συναντήθηκαν στο Εβιάν λε Μπαιν της Γαλλίας, για να βρουν λύση.
Ο πάντα κυνικός Χίτλερ τους πρόγκιξε δηλώνοντας: «Δεν μπορώ παρά να ελπίζω και να περιμένω ότι ο υπόλοιπος κόσμος, που τόσο συμπονά αυτούς τους εγκληματίες (σημ. τους Εβραίους), θα φανεί τουλάχιστον αρκετά γενναιόδωρος ώστε να μετατρέψει την συμπόνιά του σε έμπρακτη βοήθεια. Εμείς από την πλευρά μας είμαστε έτοιμοι να θέσουμε αυτούς τους εγκληματίες στη διάθεση αυτών των κρατών, και μάλιστα ακόμη και με κρουαζιερόπλοια πολυτελείας…»!
Οι Γερμανοεβραίοι και οι Αυστροεβραίοι, που ήλπιζαν πολλά από αυτή την συνδιάσκεψη, απογοητεύθηκαν παταγωδώς. Η ειρωνεία του Χίτλερ για τον φιλανθρωπισμό των Δυτικών, είχε βάση. Από τα 32 κράτη που συμμετείχαν στην διάσκεψη, μόνο ένα, η Δομινικανή Δημοκρατία, δήλωσε διατεθειμένο να δεχτεί κάποιον σημαντικό αριθμό Εβραίων προσφύγων. Τα υπόλοιπα κράτη περιορίστηκαν ως επί το πλείστον σε δηλώσεις συμπαράστασης, αρνούμενα να παράσχουν έμπρακτη βοήθεια. Επιβεβαιώθηκαν δηλαδή τα λόγια του Χάιμ Βάιστμαν, που δυο χρόνια νωρίτερα είχε δηλώσει σε βρετανική εφημερίδα ότι «Ήταν σαν ο κόσμος να είχε χωριστεί σε δυο μέρη: σ’ εκείνα όπου οι Εβραίοι δεν μπορούν να ζήσουν και σ’ εκείνα όπου δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί».
Η μετέπειτα πρωθυπουργός του Ισραήλ Γκόλντα Μέιρ, που παρακολούθησε την αποτυχημένη συνδιάσκεψη, δήλωσε πως ήταν μια τρομερή εμπειρία να κάθεται σε εκείνη την μεγαλοπρεπή αίθουσα και να ακούει τους απεσταλμένους 32 δημοκρατικών κρατών να παίρνουν τον λόγο, ο ένας μετά τον άλλον, και να λένε περίλυποι πόσο θα ήθελαν να δεχτούν μεγάλους αριθμούς Εβραίων προσφύγων στις χώρες τους, και στη συνέχεια να απαριθμούν με θλίψη τους λόγους για τους οποίου δεν μπορούσαν να το κάνουν. Ήθελε, λέει, να σηκωθεί και να φωνάξει: «Δεν καταλαβαίνετε ότι αυτοί οι αριθμοί για τους οποίους μιλάτε είναι ανθρώπινα όντα, άνθρωποι που μπορεί να περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή να περιπλανιούνται στον κόσμο σαν λεπροί, αν δεν τους δεχθείτε»;
Από την πλευρά τους, οι Ναζί πανηγύριζαν. «Δεν τους θέλει κανείς» ήταν ο πηχυαίος τίτλος που είχε στο πρωτοσέλιδό της η εφημερίδα Volkischer Beobachter. Ο Χίτλερ, σε ομιλία του στο συνέδριο της Νυρεμβέργης, χλεύασε και πάλι τη στάση των «δημοκρατικών χωρών», που από τη μία καταδίκαζαν τους Γερμανούς επειδή ήθελαν να απαλλαγούν από το εβραϊκό στοιχείο, ενώ από την άλλη δεν ήθελαν να δεχθούν Εβραίους στις δικές τους χώρες. «Ούτε λέξη δεν ακούγεται από τα στόματα αυτών των δημοκρατών για το πώς θα αντικαταστήσουν όλο αυτό το υποκριτικό θρηνολόγημα με μια καλή πράξη παροχής βοήθειας. Όχι, απεναντίας, το μόνο που ακούει κανείς είναι ψυχρή λογική, επιχειρήματα ότι ούτε στα κράτη τους δυστυχώς υπάρχει χώρος για Εβραίους… Αλίμονο, καμία βοήθεια… μόνο ηθικολογίες!».
Έναν μόλις μήνα αργότερα, και έχοντας πάρει το μήνυμα, οι Ναζί τραμπούκοι αποθρασύνθηκαν εντελώς, και πέρασαν σε απροκάλυπτες θηριωδίες, με την Δύση να παρακολουθεί αμέτοχη, και με αποκορύφωμα την 9η Νοεμβρίου του 1938, οπότε και εξαπολύθηκε εκτεταμένο πογκρόμ εναντίον των Εβραίων, με διάπραξη κάθε είδους εγκλήματος, ακόμη και εν ψυχρώ φόνων… ήταν η λεγόμενη Νύχτα των Κρυστάλλων, προάγγελος του τι θα ακολουθούσε σε πιο συστηματική (βιομηχανική σχεδόν) βάση…
Ναι, αλλά δεν τους ήθελε κανείς…
Strange Attractor
Με στοιχεία από τα βιβλία:
-The Nazi Holocaust του Ronnie S. Landau
-The Dark Charisma of Adolf Hitler του Laurence Rees
