Η ντροπή στα χρόνια του Μνημονίου

Τελικά, μήπως όλοι αυτοί που ασχολούνται με την Οδύσσεια των λαθρομεταναστών, αλλ’ όχι των Ελλήνων, ασκούν επάγγελμα προσοδοφόρο; Δεν εξηγείται διαφορετικά η επί 24ώρου βάσεως ενασχόλησή τους με τους λαθρομετανάστες και η απαίτησή τους να .........

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Ένας λαθρομετανάστης αυτοκτόνησε στο Κέντρο Κράτησης της Αμυγδαλέζας. Φρικτές οι συνθήκες διαβίωσης εκεί, μας ενημέρωσαν τα ΜΜΕ. Ίσως να μην άντεξε την υποβάθμιση στο έπακρο της ζωής του, ενώ εκείνος φεύγοντας από τη χώρα του πίστευε πως εδώ θα βρει τη γη της επαγγελίας. Χωρίς βέβαια να μας ρωτήσει, αν είναι ευπρόσδεκτος και αν μπορούμε να κουβαλάμε κι’ αυτόν στην πλάτη μας μαζί με τον Bungalows, τον Μπένι, τον Σόιμπλε, το ΠΟΤΑΜΙ, τον Μπουμπούκο και τα λοιπά πολιτικά λέλουδα. Πάντως, είναι κρίμα που ένας άνθρωπος έδωσε τέλος στη ζωή του. Ομάδες πονόψυχων οργανώσεων που παραστέκονται ανελλιπώς στους λαθρομετανάστες συγκεντρώθηκαν στο άψε-σβήσε για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους για το θλιβερό γεγονός. Ο ίδιος ο υπουργός ΠΡΟ-ΠΟ έσπευσε στον τόπο της τραγωδίας και εξέφρασε την ντροπή του για τις συνθήκες κράτησης, εξ ου και απεφάσισε να τους ξαμολήσει.

Κανένας υπουργός, όμως, δεν εξέφρασε την ντροπή του για κάποιες άλλες συνθήκες:

1] Ελληνίς μητέρα και ο Έλλην γιος της πήδηξαν από τον 5ο όροφο και έδωσαν τέλος στη ζωή τους. Η γυναίκα πάλευε για να της ξαναδώσουν την αναπηρική σύνταξη που της έκοψαν πριν 3,5 χρόνια, καθώς μειώθηκε πολύ το ποσοστό αναπηρίας της. Χτύπησε πόρτες δημοσιογράφων, γιατρών, πολιτικών. «Δεν έχω που να πάω δεν ξέρω ποιός μπορεί να με βοηθήσει» έλεγε. «Πώς είναι δυνατόν με παθήσεις που δεν γιατρεύονται να μου μειώνουν το ποσοστό αναπηρίας; Πώς θα ζήσω εγώ και ο γιός μου τώρα;». Οι μοναδικοί άνθρωποι που ζούσαν το πρόβλημα μαζί της ήταν οι ιδιοκτήτες του διαμερίσματος, όπου διέμενε. Της συμπαραστέκονταν 3,5 ολόκληρα χρόνια. Όχι μόνο δεν της ζητούσαν ενοίκιο, αλλά της έδιναν και ό,τι μπορούσαν για να συντηρείται στοιχειωδώς. Αυτοί είναι οι μόνοι που εξέφραζαν έμπρακτα τη ντροπή όλων μας.

2] Ένας άλλος, διαβάζω, Έλλην ονόματι Ορέστης-Δημήτρης Παπαδόπουλος, 62 ετών, βιολόγος, κατέρρευσε με βαρύ εγκεφαλικό το περασμένο καλοκαίρι, χτυπημένος από την ανεργία, την απόγνωση αλλά και τη ματαίωση των προσδοκιών του για μια καλύτερη κοινωνία. Έκτοτε είναι καθηλωμένος με 81% αναπηρία σε Κέντρο Αποκατάστασης στους Αγ. Αναργύρους. Από αύριο, όμως, δεν θα είναι πλέον εκεί. Θα είναι στους πέντε δρόμους. Το Κέντρο Αποκατάστασης αρνείται να συνεχίσει να τον περιθάλπει. Η λίστα αναμονής για ένα κρεβάτι ατελείωτη. Είναι κι’ αυτοί σαν τον Ορέστη που δεν έχει θεμελιώσει δικαίωμα σύνταξης [τού λείπουν τουλάχιστον 300 ένσημα], ενώ ένα επίδομα πρόνοιας [περίπου € 300 «φιλανθρωπίας»] πού δικαιούται δεν έχει ακόμα απονεμηθεί. [ΣΗΜ: οι εφημερίδες, όμως, διαφημίζουν συνεχώς με πρωτοσέλιδα πώς οι δημόσιοι υπάλληλοι θα αναγνωρίσουν πλασματικά χρόνια ασφάλισης και πώς θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν σύνταξη σε ηλικία κάτω των 60 ετών]. Οι συμπαραστάτες του, το οικογενειακό του περιβάλλον ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΡΓΟΙ!

Γι’ αυτούς τους τρεις και για χιλιάδες άλλους συμπατριώτες δεν υπάρχει δημόσια ντροπή. Από όλους αυτούς που χάρηκαν με την κατάρρευση του φράχτη στον Έβρο δεν εκφράσθηκε ούτε ένα ψήγμα συμπόνοιας για τους συμπατριώτες που έζησαν μια ζωή εδώ, που εισέφεραν, ο καθένας με τις δυνάμεις του, στο χτίσιμο αυτής της χώρας και ενός συστήματος Υγείας, το οποίο απαιτούν αυτοί οι πονόψυχοι να ασχολείται δωρεάν με όλους τους παρείσακτους. Ούτε μία δήλωση, πόσω μάλλον διαδήλωση.

Τελικά, μήπως όλοι αυτοί που ασχολούνται με την Οδύσσεια των λαθρομεταναστών, αλλ’ όχι των Ελλήνων, ασκούν επάγγελμα προσοδοφόρο; Δεν εξηγείται διαφορετικά η επί 24ώρου βάσεως ενασχόλησή τους με τους λαθρομετανάστες και η απαίτησή τους να αντιμετωπίζει η χώρα μας αξιοπρεπώς και λυσιτελώς την ανθρωπιστική κρίση στο Πακιστάν, στο Αφγανιστάν, στο Μπαγκλαντές, στο Μαρόκο, στη Σομαλία, στη Γκάνα, στη Νιγηρία αδιαφορώντας για την ανθρωπιστική κρίση που βιώνουν οι ιθαγενείς.

Σωτήριος Καλαμίτσης

Ταπεινός, πλην ακροδεκσιός, γραφιάς πάσχων ανιάτως από εσχάτως διαγνωσθείσα ακράτεια εμπαθείας και λαϊκισμού, επιστήθιος, όμως, φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και επισκέπτης του εις οίκον ευγηρίας δι’ απόρους λόγω επαπειλούμενης εξώσεώς του από την ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος, όπου κατοικεί επ’ ενοικίω, την Ιερά δηλονότι Μονή του Αγίου ΄Ορους «Μεγάλη η Χάρη της»