από : https://365meres.wordpress.com
Πριν μερικούς μήνες, κατακαλόκαιρο, με αφορμή την είδηση για τις σκέψεις επαναφοράς της υποχρεωτικότητας στη στρατιωτική θητεία της Γερμανίας είχα γράψει πως η ιστορία έχει την τάση.....
Τότε, πριν τον Β’ ΠΠ, την άνοδο του Χίτλερ δεν την προκάλεσε κανένας λαϊκός αντισημιτισμός, κανένας πληγωμένος γερμανικός εγωισμός (αυτά ήταν τα μετέπειτα «όπλα») και απόδειξη αυτού πως το 1928 δεν έφτασε ούτε στο 3% κι ας είχε επί χρόνια χτίσει και το ακροατήριο του και τη θέση του στο πολιτικό γίγνεσθαι και στο κόμμα του.
Η οικονομία είχε σταθεροποιηθεί και χεσμένους τους είχε ο Γερμανός της διπλανής πόρτας τους «κακάσχημους» (έτσι τους εμφάνιζαν στα σκίτσα του NSDAP) Εβραίους ή τους Γερμανούς της Σουδητίας (τους κατοίκους της δυτικής, ορεινής Τσεχοσλοβακίας).
Αν δεν ερχόταν το Κραχ του 1929, ο Χίτλερ θα ολοκλήρωνε την πολιτική του καριέρα σαν ένας γραφικός τυπάκος με λέγειν, σε ποσοστά κάτω του φάσκελου γιατί η πλειοψηφία για μούντζες τον είχε μέχρι τότε.
Πολύ πιθανόν αυτό να συνέβαινε και πολύ σύντομα αφού για το βιβλίο του (που το είχε γράψει όταν είχε μείνει ένα χρόνο στη φυλακή για το αποτυχημένο πραξικόπημα στη Βαυαρία) χρωστούσε φόρους και καθόλου απίθανο να κατέληγε ξανά στη στενή (φυσικά όταν έγινε καγκελάριος διέγραψε το χρέος του).
Ήρθε όμως το αμερικάνικο κραχ στις 24 Οκτωβρίου του 1929 και χτύπησε σαν τσουνάμι και την γερμανική οικονομία που δεν είχε προλάβει να σταθεροποιηθεί αλλά και το πολιτικό σύστημα που δεν είχε προλάβει να δρέψει δάφνες και να δημιουργήσει στεγανά κι αυτό ήταν που έφερε στην Καγκελαρία, τρία χρόνια μετά (και πάλι με τεράστια δυσκολία και πολιτικό ελιγμό) τον Αυστριακό από το Μπράουναου αμ Ινν.
Η Παγκόσμια οικονομική κρίση και ο φόβος για το αύριο σε μια χώρα που μόλις είχε ανακάμψει οικονομικά και είχε βρει μια κανονικότητα ήταν που τον εκτίναξε στις εκλογές του 1930 στο 18,3%.
Το 42% πτώση στη γερμανική βιομηχανική παραγωγή και τα πάνω από 6 εκατομμύρια των Γερμανών που έμειναν χωρίς δουλειά και στον ήλιο μοίρα ήταν που του έδωσαν 37,3% το 1932 και την ευκαιρία που ζητούσε.
Αυτά δημιούργησαν την αποδοχή στις παρανοϊκές αναφορές μίσους του για τους διαβολικούς ξένους που κατοικούσαν στην Γερμανία και έκαναν τα αυτιά της πλειοψηφίας να ακούνε και να πιστεύουν οτιδήποτε έλεγε και τα μάτια της να βλέπουν αυτό και εκεί που έβλεπε και εκείνος, όσο διεστραμμένη και να ήταν αυτή η οπτική του.
(Κάτι παρόμοιο έγινε άλλωστε, σε μικρότερη ένταση φυσικά, και εδώ που τα μνημόνια και η οικονομική κρίση του 2010 έδωσαν την ευκαιρία σε ναζιστές οπαδούς του που ούτε τον Εθνικό Ύμνο δεν ήξεραν να απαγγείλουν να το παίξουν Έλληνες πατριώτες, να μπουν στη Βουλή και να τρώνε και να πίνουν εις υγείαν των κορόιδων που τους πίστεψαν.)
Στις μέρες μας λοιπόν, όχι στη Γερμανία αλλά στην ΕΕ, στην οικονομική (αρχικά) ένωση που έφτιαξαν οι ευρωπαϊκές χώρες για να έχουν κοινά συμφέροντα και να αποφύγουν μια τρίτη πανευρωπαϊκή πολεμική σύγκρουση που ίσως οδηγούσε και σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ζούμε κάτι που μοιάζει σε αρκετά σημεία με το τότε.
Ζούμε επίσης μια πραγματικότητα, την στήριξη, αναπόφευκτα ως ένα βαθμό μιας και είναι η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, της γερμανικής οικονομίας.
Μόνο που αυτή η στήριξη έχει περάσει προ πολλού από κάτι υγιές και λογικό που θεωρητικά πρέπει να μας ευνοεί όλους σε μια αρρωστημένη κοινωνικά και ηθικά κατάσταση.
Όπου για να αναπνεύσει η γερμανική βιομηχανία από τους αποτυχημένους στόχους (π.χ. κυριαρχία στον τομέα των ηλεκτρικών οχημάτων) και τη δύσκολη θέση στην όποια βρίσκεται (κόστος ενέργειας συν τις άλλοις) θυσιάζουν ακόμα και την ευρωπαϊκή γεωργία.
Γιατί αυτό κάνει η ανταλλακτική επί της ουσίας επίσημη συμφωνία που θέλει να περάσει η Γερμανίδα – μη το ξεχνάμε – πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με την Μερκοσούρ (την οικονομική ένωση χωρών της Νότιας Αμερικής).
Γεωργικά και ζωικά προϊόντα από εκεί με αντάλλαγμα το άνοιγμα των εκεί αγορών για γερμανικά (sic ευρωπαικά) βιομηχανικά προϊόντα.
Γεγονότα που δίνουν ίσως και διαφορετική απάντηση στο γιατί έχει επιλεγεί η εύκολη λύση «πονάει κεφάλι-κόβει κεφάλι» για ζωικές ασθένειες που πέρα από το γεγονός ότι δεν μεταδίδονται στον άνθρωπο θεραπεύονται-αντιμετωπίζονται πλήρως με εμβολιασμό.
Μπορεί να μην είναι απλά η ανικανότητα των κεφαλιών της ΕΕ και η έλλειψη ευελιξίας που οδήγησε να εφαρμόζεται για όλες τις ασθένειες η πρακτική που ακολουθείται (δικαιολογημένα) για πανώλη.
Μπορεί να είναι κλείσιμο του ματιού στις εκεί οικονομίες – χώρες για να φτάσουμε σήμερα μια ανάσα από τις επίσημες υπογραφές της χωρίς δασμούς συμφωνίας.
Γερμανοί σε θέσεις κλειδιά στην ΕΕ είναι έτοιμοι να θυσιάσουν το 4-5% του ενεργού οικονομικά ευρωπαϊκού πληθυσμού καθώς αυτό είναι το ποσοστό που απέμεινε να βιοπορίζεται από τη γεωργία.
Αφού πρώτα για πάρα πολλά χρόνια η ΕΕ δυσκολεύει τους Ευρωπαίους αγρότες και κτηνοτρόφους με σκληρούς κανονισμούς για παραγωγή ποιοτικών προϊόντων που ανέβαζε στο Θεό το κόστος, τώρα τους φέρνουν αντιμέτωπους με αθέμιτο ανταγωνισμό από αγρότες και κτηνοτρόφους εκτός ΕΕ (στους οποίους φυσικά δεν μπορεί να επιβάλει ούτε τον ίδιο έλεγχο ούτε τους ίδιους κανόνες) για να μην ξαναγυρίσει στο «κάρβουνο» η γερμανική βιομηχανική ατμομηχανή.
Ατμομηχανή που όμως είναι δύσκολο να σωθεί από το μήλα για αυτοκίνητα που προωθεί η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.
Γιατί μπορεί ένα μήλο την ημέρα τον γιατρό να κάνει πέρα αλλά εκτός από το γεγονός πως ένα βιομηχανικό μεταλλικό προϊόν αντιστοιχεί σε χιλιάδες μήλα, κρατάει και πολλά χρόνια χωρίς να χρειάζεται αντικατάσταση ενώ ένα μήλο και μάλιστα ένα φρούτο που θα έχει ταξιδέψει από την άλλη άκρη του κόσμου θα θέλει πέταμα μετά από μερικές μέρες.
Και αν δεν σωθεί με αυτό το οικονομικό τρικ η γερμανική οικονομία;
Αν δεν είναι (που δεν θα είναι) αρκετή η θυσία 8 περίπου εκατομμυρίων πολιτών από τα περίπου 200 που είναι οικονομικά ενεργά στην ένωση;
(Παρεμπιπτόντως στον Β’ ΠΠ πέθαναν γύρω στα 8 εκατομμύρια Ευρωπαίοι, αν εξαιρέσουμε τα περίπου 27 των Ρώσων, οπότε μία η΄ άλλη για τα κεφάλια της ΕΕ μιας και για αυτά όλα είναι ψυχροί αριθμοί.)
Τότε υπάρχει πάντα η «διέξοδος» του πολέμου.
Πολέμου που πάλι γερμανικά στόματα κυκλοφορούν σαν λέξη όλο και πιο συχνά τον τελευταίο χρόνο με αφορμή την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία και τον πόλεμο που δεν λέει να τελειώσει.
Που όχι μόνο την κυκλοφορούν, είναι και έτοιμοι να νομοθετήσουν πάνω σε αυτή όπως ανέφερα και στην αρχή του άρθρου.
Γιατί όσο και να έχει αναζωογονήσει την πολεμική βιομηχανία ο εξοπλισμός της Ουκρανίας και ο επανεξοπλισμός των Ευρωπαϊκών κρατών με στόχο την άμυνα σε μια επίθεση, υπάρχει ξεκάθαρο πρόβλημα πρώτων υλών που πέρα από τη νότιο Αμερική τις διαθέτουν και οι εμπλεκόμενοι στη σύρραξη στα ανατολικά μας.
Πρώτες ύλες για τις οποίες ερίζουν (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) οι Γερμανοί με τους Αμερικάνους.
Πρώτες ύλες σε αυτή τη φάση από την Ουκρανία.
Γι αυτό και οι πρώτοι δεν θέλουν να τελειώσει ο πόλεμος με τους όρους των Αμερικάνων και βάζουν προσχώματα στις συμφωνίες που εκείνοι ρίχνουν στο τραπέζι.
Χωρίς να τους νοιάζει καν αν στην Ουκρανία γίνεται πάρτι διαφθοράς με τον πακτωλό των χρημάτων που έχουν εισρεύσει από τη Δύση κι αν τύποι γύρω από τον Ζελένσκι (αν όχι και ο ίδιος) μετά την λήξη της σύγκρουσης βρεθούν με εξαψήφιους, επταψήφιους και οκταψήφιους τραπεζικούς λογαριασμούς.
Το πόσο κοντά λοιπόν είναι το περίφημο δόγμα Lebensraum (ζωτικού χώρου) που έγινε η σημαία του Χίτλερ στο να βρει εφαρμογή στο σήμερα (σε μια καθαρά οικονομική του προέκταση που όμως θα περιλαμβάνει και πάλι πόλεμο για να επιτευχθεί) κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά.
Όμως όσα γίνονται και λέγονται δυστυχώς μας οδηγούν να κινούμαστε ήδη (για χάρη της Γερμανίας) παράλληλα σε εκείνο το δρόμο και δεν θέλει πολύ για να περάσουμε σε αυτόν.
Γιατί μπορεί να μην υπάρχουν Εβραίοι στο κάδρο και οι Ρώσοι να μην είναι πλέον Μπολσεβίκοι (όπως τότε) αλλά η κοινή γνώμη μιας χώρας (ή και ένωσης) που νιώθει οικονομικά πιεσμένη είναι πάντα επιρρεπής σε λαικισμούς, δημιουργία εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών και παράσυρση σε επικίνδυνες ατραπούς.
Άλλωστε τα τανκς και οι πύραυλοι δεν είναι σαν τα καθημερινά αυτοκίνητα για να έχουν πρόβλημα να μας πάνε εκεί ακόμα και χωρίς ασφάλτινες συνδέσεις, περνώντας πάνω από διαχωριστικά, χαντάκια και γρασίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου