Τουρκοσυριακό μνημόνιο

του Χαράλαμπου Μηνάογλου

Ακούω ότι η κυβέρνηση καταγγέλλει στα διεθνή φόρα το κυοφορούμενο τουρκοσυριακό μνημόνιο. Η μεγάλη νομική επιχειρηματολογία της είναι ότι δεν υπάρχει ακόμη αναγνωρισμένη κυβέρνηση στην Συρία! Ο Τζολανί, δηλαδή, πιστεύουν οι κολοσσοί του διεθνούς δικαίου που.... συμβουλεύουν την οικογένεια Μητσοτάκη, που αναγνωρίζεται από όλους της "σωστής" πλευράς της ιστορίας, δηλαδή τον νατοσιωνιστικό άξονα, θα γίνει δεκτό ότι μόνον το τουρκοσυριακό μνημόνιο δεν νομιμοποιείται να υπογράψει! 

Η καταγγελία, όμως, της κυβέρνησης ενός τέτοιου κυοφορούμενου μνημονίου, το οποίο θα στερήσει οριστικά την ΑΟΖ της Κύπρου και θα καταστήσει τουρκική ιδιοκτησία όλα τα κοιτάσματα στην Ανατολική Μεσόγειο, συνιστά κυνική ομολογία προδοσίας των εθνικών συμφερόντων από την ίδια. Και αυτό επειδή η ίδια συνέβαλλε στην ανατροπή του Άσαντ, όντας μία από τις πρώτες χώρες που διέκοψαν διπλωματικές σχέσεις μαζί του ήδη από την πρώτη περίοδο δραστηριοποίησης των τζιχαντιστών στην χώρα. 

Και αυτό το έκανε με δεδομένο ότι ο Άσαντ, όπως ακριβώς και ο πατέρας του, θεωρούσε πρώτο εχθρό της Συρίας την Τουρκία, και ως εκ τούτου την Ελλάδα φυσικό σύμμαχο της χώρας του. Δηλαδή, με τον Άσαντ στην Συρία κανένα τουρκοσυριακό μνημόνιο για ΑΟΖ δεν θα ήταν δυνατόν να υπογραφεί, ό,τι και αν έδινε ως αντάλλαγμα ο Ερντογάν. Και αυτήν την ξεκάθαρη προδοσία των εθνικών συμφερόντων κανένα κόμμα της "αντιπολίτευσης" δεν την καταγγέλλει, παρά μόνον με γελοίες ανακοινώσεις στις οποίες όμως δεν υπάρχει ούτε καν ως απειλή η δίωξη των μελών της κυβέρνησης στο μέλλον για την προφανώς παράνομη βλάβη των εθνικών συμφερόντων. 

Για να κάνω, βέβαια, και τον συνήγορο της οικογένειας Μητσοτάκη και των κομμάτων της "αντιπολίτευσης", θα διερωτηθώ, καλά, αν ο Μητσοτάκης δεν διέκοπτε της διπλωματικές σχέσεις και δεν έπαιρνε στα διεθνή φόρα το μέρος των τζιχαντιστών, θα είχε αποτραπεί η πτώση Άσαντ; 

Και θα απαντήσω διττώς σε αυτό το επιχείρημα της οικογένεια και των μπατριωτών της βουλής. Πρώτον, το ότι πυροβολώ και εγώ κάποιον και αυτός πεθαίνει από έναν πύραυλο που σκάει επάνω του, από ποινικής άποψης δεν με καθιστά ανεύθυνο για τον φόνο του. Δεύτερον, σαφώς και υπήρχαν πολλά να κάνει η ελληνική πλευρά, αν δεν είχε η κυβερνώσα οικογένεια ριζικά ξένα συμφέροντα να υπηρετήσει και ως εκ τούτου δεν υπάκουε στις νατοϊκές επιλογές. 

Μια κυβέρνηση με εξωτερική πολιτική υπέρ των ελληνικών συμφερόντων, θα είχε, όπως το είχαμε γράψει και τότε, εξαρχής εμπλακεί τόσο στην Λιβύη όσο και στην Συρία. Θα είχε απαιτήσει/επιβάλει αντίστοιχη -έστω και μικρότερη- στρατιωτική παρουσία με την Τουρκία και στις δύο εμπόλεμες ζώνες. Με αυτόν τον τρόπο θα εξασφάλιζε και πολεμική εμπειρία σε ένα μικρό έστω τμήμα του ελληνικού στρατού, θα αύξανε ως ειρηνευτική δύναμη ανάμεσα στους αντιμαχόμενους την ελληνική επιρροή και κυρίως θα είχε λόγω στις εξελίξεις!

 Με ελάχιστο ελληνικό στρατό ή έστω ναυτική παρουσία της Ελλάδας στα παράλια των δύο χωρών κανένα τουρκολυβικό και κανένα τουρκοσυριακό μνημόνιο δεν θα υπογραφόταν. Το να τρέχουμε τώρα, να διαμαρτυρόμαστε, όπως μονίμως κάνουμε τα τελευταία πενήντα χρόνια, δεν ωφελεί σε τίποτα. Δείχνει, απλώς, και στους πιο φανατικούς οπαδούς της οικογένειας Μητσοτάκη και της "αντιπολίτευσης" την ανοικτή υπονόμευση των εθνικών συμφερόντων από αυτούς που υποτίθεται ότι τα προασπίζονται.