Η προχθεσινή εξέλιξη με το Oruc Reis, το οποίο, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, ίσως παρασύρθηκε από τα κύματα στην περιοχή της ελληνικής υφαλοκρηπίδας νότια του Καστελόριζου, έρχεται να προσθέσει ένα ακόμα κομμάτι στο πάζλ. Ενός πάζλ συγκεκριμένων ενεργειών και παραλείψεων της....
ελληνικής πολιτικής που οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα μιας ήδη ειλημμένης απόφασης για ύψωση λευκής σημαίας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.
Μιας ήδη ειλημμένης απόφασης για μη αντίδραση στις προκλήσεις στη λογική του «να τα βρούμε» με την Τουρκία, μέσω μιας δήθεν επίδειξης «ψυχραιμίας» από την ελληνική πλευρά. Έστω κι αν αυτό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε περαιτέρω όξυνση από την άλλη πλευρά, και στο τραπέζι μιας διαπραγμάτευσης για εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας.
Μιας διαπραγμάτευσης για συμφωνία τύπου «Πρεσπών», είτε προηγηθεί, είτε όχι, κάποιο θερμό επεισόδιο για τα «μάτια του κόσμου», και για τη δικαιολόγηση της υποχώρησης. Φυσικά σήμερα η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να επαίρεται, ότι δεν παρασύρθηκε και χειρίστηκε την πρόκληση με ψυχραιμία και «ευρωπαϊκή» ανωτερότητα, αφού -υποτίθεται- ότι το Oruc Reis είδε, ήλθε και απήλθε (εάν απήλθε), χωρίς να «ανοίξει μύτη», ενώ παράλληλα επιδείξαμε «απαράμιλλη» ψυχραιμία, αποφασιστικότητα και προ παντός αυτοπεποίθηση, στέλνοντας επί του πεδίου τη φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς» και ένα F16 για «αναμνηστικές» φωτογραφίες!
Συνεπώς, η «κανονικότητά» μας παραμένει αδιατάρακτη και μας εκχωρεί την «πολυτέλεια» να φανατιζόμαστε για την κόντρα Μαρινάκη – Σαβίδη και τον «έρωτα» της κυβέρνησης και προς τους δύο.
Εθνική στρατηγική, ή κάτι άλλο;
Ας δούμε όμως τα κυριότερα σημεία αυτής της υποτιθέμενης ελληνικής «στρατηγικής», όπως εξελίχθηκαν τους τελευταίους μήνες.
Η υπογραφή για τον αγωγό East Med, η «απειλή» Μητσοτάκη για βέτο στην Ε.Ε. σε περίπτωση απόφασης της για τη Λιβύη και τέλος η επιστολή παρηγορίας του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάικλ Πομπέο, η οποία επιδεικνύεται ως τρόπαιο μεγάλης νίκης, είναι το τρίπτυχο της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας τους τελευταίους μήνες απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.
Σε δεύτερο επίπεδο:
α. Η φιλολογία περί «συνεκμετάλλευσης», μαζί με την προσφυγή στη Χάγη και τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης με την Τουρκία.
β. Η εναπόθεση στον στρατηγό Χαφτάρ να καθαρίσει για λογαριασμό μας στο ζήτημα του τουρκολιβυκού μνημονίου, διότι ως «περιούσιος» λαός πάντα κάποιος άλλος θα πρέπει να «καθαρίζει» για την πάρτη μας…
γ. Η αναβίωση του γνωστού παλαιού «Ελλάς – Γαλλία – συμμαχία»
Όλα αυτά έρχονται να ολοκληρώσουν αυτό που διατυμπανίζεται από ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και τα κατεστημένα ΜΜΕ, ως εθνική στρατηγική, με βάση το «διεθνές δίκαιο» και την ειρήνη, καθώς, εμάς, οι business μας ενδιαφέρουν και όλα τα υπόλοιπα είναι ενοχλητικά και λαϊκίστικα.
Μια «εθνική στρατηγική», βέβαια -και γι’ αυτό-, απόλυτα ευθυγραμμισμένη στη νέα «κανονικότητα». Αυτήν των μνημονίων που βγήκαμε μεν, αλλά η τρόικα είναι πανταχού παρούσα. Όπως και της ανάπτυξης που επελαύνει ακάθεκτη με τις μπουλντόζες στο Ελληνικό, μα με την επίσημη ανεργία να σκαρφαλώνει ξανά στο 24%, τις επενδύσεις στο ναδίρ και τον τζίρο στα μαγαζιά στον πάτο. Αλλά ακόμη και της δημόσιας περιουσίας (μαζί και τα ενδεχόμενα κοιτάσματα υδρογονανθράκων), υποθηκευμένης πάντα στο υπερταμείο για 99-3 = 96 ακόμα χρόνια! Όμως βγήκαμε στις αγορές, κι όποιος δεν χαίρεται γι’ αυτό είναι εχθρός του… έθνους.
Με τους πατριώτες του γλυκού νερού να φαντασιώνονται πιλάφια και ουρί του παραδείσου από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων νότια και δυτικά της Κρήτης. Προφανώς θα μείνει και κάνα ψίχουλο γι’ εμάς, εάν βέβαια υπάρχουν, που θα το ξέρουμε οριστικά μετά από μια πενταετία -και εφ’ όσον τα γεωτρύπανα πιάσουν δουλειά και φέρουν αποτέλεσμα. Αλλά ως συνήθως «ακόμα δεν τον είδαμε… Γιάννη τον βαφτίσαμε»!
Με τη φαντασία στην… εξουσία και την Πόλη θα πάρουμε και στην κόκκινη μιλιά θα φτάσουμε…
Ας τα δούμε ένα προς ένα τα «μαργαριτάρια» της «εμπνευσμένης» εξωτερικής πολιτικής, που βρίσκει υποστήριξη από όλο το πολιτικό και μιντιακό σύστημα της χώρας και δυστυχώς αρκετούς αφελείς πολίτες.
Ο EastMed
Με πολλές τυμπανοκρουσίες υπεγράφη στην Αθήνα στις 2 Ιανουαρίου η συμφωνία για την κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού μεταφοράς αερίου από τα κοιτάσματα της Αν. Μεσογείου στην Ευρώπη. Η εσπευσμένη αυτή υπογραφή, χωρίς τη στοιχειώδη τεχνική, αλλά και πολιτικο-διπλωματική προετοιμασία, μόνον ως κίνηση πολιτικού αντιπερισπασμού απέναντι στην Άγκυρα που ήδη είχε προχωρήσει ένα μήνα πριν στο μνημόνιο συνεργασίας με τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης, ανακηρύσσοντας και οριοθετώντας μεταξύ τους ΑΟΖ.
Ως αποκλειστικά πολιτικό σχέδιο ο εν λόγω αγωγός, χωρίς καν να έχει εκπονηθεί η μελέτη σκοπιμότητας του έργου, η οποία θα ολοκληρωθεί μετά από δύο χρόνια, ο EastMed θα μπορούσε να είχε νόημα εάν η κυβέρνηση είχε φροντίσει, μήνες πριν, να πεισθούν η Αίγυπτος και η Ιταλία να συμμετάσχουν, έστω κι εάν είναι βέβαιες και οι δύο, όπως όλοι οι υπόλοιποι, ότι το έργο δεν είναι επιλέξιμο ούτε τεχνικά, ούτε οικονομικά. Είναι μεγάλη η διπλωματική «επιτυχία» της Αθήνας που και οι δύο χώρες δεν μας έκαναν το χατίρι να συνυπογράψουν, απέχοντας επιδεικτικά από το πανηγυράκι που στήθηκε. Ωστόσο το πανηγυράκι αυτό ήταν αρκετό για να εξαφθεί η φαντασία πολλών για συντριπτικές νίκες επί της Τουρκίας. Μέχρι και για προπαγάνδα υπέρ των τουρκικών θέσεων κατηγορήθηκαν, όσοι -λίγοι- τόλμησαν να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας και να εκφράσουν την επιφύλαξή τους, τόσο στο τεχνικό, όσο και στο πολιτικό επίπεδο.
Πολλοί ισχυρίζονται, ότι δεν έχει σημασία η δυνατότητα να κατασκευαστεί το έργο αρκεί που απομονώνεται η Τουρκία. Το πόσο απομονωμένη είναι η Τουρκία το είδαμε στη συνέχεια…
Άλλοι πάλι λένε, ότι εκείνο που μετράει είναι η επίτευξη συνεργασίας με το Ισραήλ, το οποίο σε περίπτωση επιθετικής ενέργειας της Τουρκίας να καταλάβει ολόκληρη την Κύπρο, θα σπεύσει να την προστατεύσει.
Θέλουν να αγνοούν βέβαια, ότι το Ισραήλ περικυκλωμένο όπως είναι από εκατομμύρια ορκισμένων να το καταστρέψουν εχθρών του, βεβαίως έχει ανάγκη τη κάλυψη των νώτων του με τη συνεργασία Ελλάδας και Κύπρου, που μέχρι πρόσφατα ήσαν επιφυλακτικές απέναντί του λόγω του παλαιστινιακού. Ο East Med -έστω και στα χαρτιά- προφανώς του δίνει αυτή την ευκαιρία. Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν μπορεί να ανοίξει μέτωπα προς τα δυτικά του. Aκόμη κι αν θα το ήθελε, δεν μπορεί! Μπορεί να θεωρεί τα τελευταία χρόνια -και προσωρινά- την Τουρκία εχθρική δύναμη λόγω Ερντογάν και «Αδελφών Μουσουλμάνων», αλλά επ’ ουδενί θα άνοιγε μέτωπο μαζί της και μάλιστα για λογαριασμό και για την υπεράσπιση τρίτων χωρών. Διότι έτσι θα έμενε εκτεθειμένο και βορά στους κύριους εχθρούς του από τους Παλαιστίνιους και τη Χεσμπολάχ μέχρι τη Συρία και κυρίως το Ιράν. Πολύ περισσότερο σήμερα με το υποτιθέμενο σχέδιο ειρήνευσης του Τράμπ, που νομιμοποιεί και μονιμοποιεί το καθεστώς απαρτχάιντ που επέβαλε το κράτος του Ισραήλ στους Παλαιστίνιους. Με εμάς συνειδητά και πάντα στη λάθος όχθη!
Το ιδανικό, όμως, και για το Ισραήλ, είναι να παραμείνει η Τουρκία -έστω και δυστροπώντας- στο δυτικό σύστημα. Πράγμα που αποτελεί διακαή πόθο τόσο των Αμερικανών, όσο και των Ευρωπαίων. Συνεπώς οι κινήσεις του επιβάλλεται να είναι απολύτως μετρημένες και να συμβάλλουν στη συγκράτηση της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο και όχι να την «σπρώχνουν» αντιθέτως.
Συνεπώς ενώ για το Ισραήλ η υπογραφή του αγωγού έχει έστω και σε πολιτικο-διπλωματικό επίπεδο άμεσο όφελος, για μας δεν απετέλεσε παρά μια αμφιλεγόμενη κίνηση, μειωμένης γεωπολιτικής αξίας και επίπτωσης επί της κύριας απειλής που προέρχεται από τον τουρκικό αναθεωρητισμό.
Σε κάθε περίπτωση δεν αποτελούν σοβαρή άσκηση πολιτικής στα φλέγοντα εθνικά μας θέματα τέτοιες κινήσεις αντιπερισπασμού, που ουδέν αποτέλεσμα έχουν στον περιορισμό της επιθετικότητας της Τουρκίας, ούτε κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, έστω και ως κινήσεις εντυπωσιασμού, να μπορούν να εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο εθνικής στρατηγικής.
Περισσότερο λειτουργούν για εσωτερική κατανάλωση, ως ναρκωτικό υποκατάστατο αυτών που θα έπρεπε να γίνουν, αλλά δεν γίνονται. Για εφησυχασμό της κοινής γνώμης και προετοιμασίας της απέναντι στις δραματικές εξελίξεις που έρχονται ταιριάζουν τέτοιου τύπου κινήσεις, αν δεν υποδηλώνουν αμηχανία και πανικό, -και εν πάση περιπτώσει να πεισθούμε όλοι ότι «κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν, αλλά….».
Το βέτο
Μια απειλή εκ του ασφαλούς από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ήταν και αυτό περί άσκησης βέτο σε αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη Λιβύη, εάν αυτές δεν συμπεριλάβουν καταδίκη και ακύρωση του μνημονίου συνεργασίας μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης. Η Ε.Ε. όμως ουδέποτε κλήθηκε να πάρει οποιαδήποτε απόφαση για τη Λιβύη και η υπόθεση παραμένει στην αποκλειστική ευθύνη του ΟΗΕ και των μεγάλων δυνάμεων, με την Τουρκία να συμμετέχει στο παζάρι, ως άλλη αλεπού, ενώ εμείς οι καλοί, αγαθοί, πολιτισμένοι και φιλειρηνικοί «Ευρωπαίοι» εξαιρεθήκαμε, χωρίς καν πολλούς επαίνους. Πλην εκτός της γνωστής επιστολής Πομπέο.
Η επιστολή Πομπέο
Πράγματι η επιστολή που απέστειλε ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, ως μια απολύτως τυπική διπλωματικά κίνηση, περιλαμβάνει πολύ ανακουφιστικά λόγια για την Ελλάδα και ευχές, διαβεβαιώνοντας ότι οι ΗΠΑ «θα παραμείνουν δεσμευμένες στη στήριξη της ευημερίας, της ασφάλειας και της δημοκρατίας της Ελλάδας». Για τη δημοκρατία και την ευημερία είμαστε πεισμένοι δέκα χρόνια τώρα. Μας τρέχουν από τα… μπατζάκια και το ΔΝΤ να είναι καλά! Για την ασφάλεια δεν ξέρω…
Στην πραγματικότητα, όμως, το ουσιαστικό νόημα της επιστολής είναι «βρείτε τα» με την Τουρκία! Να τι συμπληρώνει στην επιστολή του: «Οι ΗΠΑ παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις στην περιοχή και πιστεύουν ακράδαντα ότι όσοι έχουν συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο θα πρέπει να αναζητήσουν λύσεις με ειρηνικά μέσα, που να συμβαδίζουν με το Άρθρο 33 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και να απέχουν από κάθε πράξη ή διακήρυξη που μπορεί να είναι προκλητική».
Να τα βρούμε με επιδιαιτησία, ή προσφυγή σε διεθνή δικαστήρια προκειμένου να μη πληγεί η συμμαχία στο ΝΑΤΟ. Αυτός είναι ο ρόλος της Αμερικής. Να διαφυλαχθεί πάση θυσία η σταθερότητα της περιοχής υπό τον έλεγχό της. Εάν αυτό απαιτήσει να κάνουμε παραχωρήσεις προς την Τουρκία, είμαστε υποχρεωμένοι να το υποστούμε, προς χάριν της συμμαχίας και για να εμποδιστεί η περαιτέρω επιρροή της Ρωσσίας στην ευρύτερη περιοχή της Αν. Μεσογείου.
Το να στηρίζει λοιπόν κανείς την εθνική του στρατηγική στα «καλά» λόγια των εταίρων και συμμάχων -που δεν είναι και τόσο καλά- χωρίς την παραμικρή δέσμευσή τους για άμεση υλική υποστήριξη την ώρα της κρίσης, και να πανηγυρίζει κι από πάνω δεν είναι εγκληματική αφέλεια μόνον. Είναι συνειδητή προσπάθεια εφησυχασμού, αποπροσανατολισμού και προετοιμασίας για αυτά που έρχονται και φαίνεται να έχουν αποφασιστεί.
Ο Χαφτάρ
Με την υπογραφή της συμφωνίας Τουρκίας – Λιβύης και την ανακήρυξη ΑΟΖ που εκμηδενίζει τα ελληνικά νησιά και την Κρήτη, η ελληνική πολιτική ανακάλυψε στα ξαφνικά τον στρατάρχη Χαφτάρ. Δεν θα ισχυριστώ ότι η κυβέρνηση έπραξε άσχημα. Δυστυχώς όμως η κίνηση αυτή είναι πολύ «λίγη» και έγινε πολύ αργά και αφού είχαν δημιουργηθεί τα τετελεσμένα με την τουρκολιβυκή συμφωνία.
Ο Χαφτάρ έσπευσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να αυξήσει τα διεθνή ερείσματά του, και η στήριξη της Ελλάδας του είναι οπωσδήποτε πολύτιμη. Το εάν τελικά επικρατήσει και υλοποιήσει την υπόσχεσή του για κατάργηση του παράνομου τουρκο-λιβυκού συμφώνου, μέλει να αποδειχθεί. Μέχρι τότε μένει πολύς δρόμος ακόμη.
Η «συμμαχία» με τη Γαλλία
Με την σχεδόν παραδοσιακή αντιπαλότητα μεταξύ της Γαλλίας και της Τουρκίας και τις επίσης παραδοσιακές πολύ καλές σχέσεις της χώρας μας μαζί της, με τα δικά της συμφέροντα στη Μεσόγειο, η στήριξη των ελληνικών θέσεων ήταν περίπου αυτονόητη. Μένει μόνον να αποδειχθεί το κατά πόσο η στήριξη αυτή θα λάβει έμπρακτη μορφή επί τυχόν θερμού πεδίου αντιπαράθεσης με την Άγκυρα, πέραν των εξοπλιστικών προγραμμάτων, που και αυτά θέλουν το χρόνο τους για να υλοποιηθούν και χρήμα. Χρήμα που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι δανειστές θα μας επιτρέψουν να δαπανήσουμε, δίχως τη διασφάλιση των πάγιων συμφερόντων τους, και με δεδομένο τον άτυπο γερμανο-τουρκικό άξονα.
Η Ελλάδα θα μπορούσε να κάνει πολλά
Φυσικά η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε κάνει πολλά και μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα που θα σταματούσαν την τουρκική βουλιμία.
Αφού η πολιτικές κατευνασμού απέτυχαν και μάλιστα παταγωδώς, η «όξυνση» θα ήταν η ενδεδειγμένη πολιτική. Το casus belli της Τουρκίας είναι καιρός να αντιστραφεί. α. Με την άμεση επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια και την ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ, στη βάση της αρχιπελαγικής δομής της εθνικής επικράτειας, και β. Με ρητή διακοίνωση προς όλους, ότι οποιαδήποτε παραβίασή της, θα αποτελέσει -με απόφαση της ολομέλειας του κοινοβουλίου- από την πλευρά μας casus belli.
Μια τέτοια αποφασιστική πολιτική θα τάραζε τα νερά και θα έθετε τους πάντες προ των ευθυνών τους, περιγράφοντας πλέον την Ελλάδα ως γεωπολιτικό μέγεθος, που οφείλουν να το λαμβάνουν υπ’ όψιν τους. Κι εν πάση περιπτώσει θα χαλούσε την ονείρωξη του Ερντογάν, ότι μπορεί να κερδίζει χωρίς να πέφτει τουφεκιά.
Ό,τι και να λένε για να φοβίζουν τον κόσμο, η δύναμη πυρός των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων είναι τέτοια, παρά τη σταδιακή ανατροπή των συσχετισμών, που θα έκανε και μια πολύ πιο ισχυρή και σύγχρονη στρατιωτική δύναμη από εκείνη της Τουρκίας, να το σκεφτεί διπλά και τρίδιπλα για να ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου κατά τη γνωστή ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου το 1965. Διότι, η ιστορία δείχνει ότι δεν κερδίζει πάντα ο ισχυρότερος, αλλά αυτός που είναι αποφασισμένος. Και αποφασισμένος είναι αυτός που καλείται να υπερασπίσει ιερά και όσια και το καθιστά σαφές και αδιαμφισβήτητο προς όλες τις κατευθύνσεις!
…Τω Πομπέο ρήμασι πειθόμενοι
Όμως οι ελίτ της χώρας και το πολιτικό προσωπικό που την υπηρετεί, δεν φαίνεται να υπερασπίζουν ιερά και όσια. Δεν είναι μόνον αμήχανοι και αναποφάσιστοι. Φαίνεται ότι λίγο νοιάζονται γι’ αυτό που μάθαμε να αποκαλούμε εθνική κυριαρχία και ζωτικά εθνικά συμφέροντα -για τον ίδιο τον Ελληνισμό.
Πράττουν λίγα και μόνον μέχρις εκεί που μπορούν επικοινωνιακά να πείθουν το λαό με «ναρκωτικά» υποκατάστατα στη θέση μιας πραγματικής εθνικής στρατηγικής. Γι’ αυτό φτάσαμε ως εδώ! Για να μπορούν να μας λένε με περισσή υποκρισία: «Μα να κάνουμε πόλεμο;»
Μόνο μέλημά τους είναι να μην διακυβευτούν τα δικά τους συμφέροντα και οι κάθε είδους μπίζνες τους -με την Τουρκία συμπεριλαμβανόμενη σε αυτές…. Εξ ου και η Χάγη… τω Πομπέο ρήμασι πειθόμενοι, κι ας χάσουμε το Καστελόριζο, όπως «έξυπνα» μας προϊδεάζει η κα Μπακογιάννη.
Το ότι θα χάσουμε πολύ περισσότερα κανείς δεν μας το λέει. Αρκεί να γίνει η αρχή κι «ενός κακού μύρια έπονται», με τη λευκή σημαία να φαίνεται ήδη από μακρυά ανηρτημένη!
Μένει σε εμάς, τον απλό κόσμο, να αντιληφθούμε, να αφυπνιστούμε και να Αντισταθούμε….
Πηγή : http://www.hereticalideas.gr
