συλλογικές ανάγκες, τόσο της κοινωνίας της τοπικής, όσο και της χώρας ευρύτερα. Υπάρχει γι’ αυτόν η «αναγκαιότητα», ας πούμε, των αγορών και των γεωπολιτικών εξουσιών, που συντηρεί και πλουτίζει μια μειοψηφία της τοπικής κοινωνίας, που ‘ναι έτσι προοδευτικές, παιχνιδιάρικες ελίτ, και από εκεί και πέρα υπάρχουν οι υπόλοιποι που ‘ναι γι’ αυτόν χρεοκοπημένοι, μια υπόθεση ανάξια λόγου.
Σε αυτό το πλαίσιο πολιτεύεται, και αυτή του η επιλογή «βγαίνει» σε κάθε του κίνηση. Χαρακτηριστική, η περίπτωση για την οποία πανηγύριζε τις προάλλες η τουρκική Μπιρλίκ, της παραχώρησης του Γενί Τζαμί σε Τούρκους μουσουλμάνους για τους εορτασμούς του Μπαϊραμιού. Κάτι που συμβαίνει από τα πρώτα χρόνια της θητείας του Γιάννη Μπουτάρη, ωστόσο όχι όπως θα όφειλε, μέσω των επίσημων μουφτειών που είναι και αναγνωρισμένες από το ελληνικό κράτος, αλλά, αντίθετα, από εκείνες που προωθεί το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής και το ίδιο το γειτονικό επεκτατικό κράτος εναντίον τους, αποσκοπώντας έτσι στον ασφυκτικό έλεγχο της Μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη, μέχρι τα τώρα, και στον ασφυκτικό έλεγχο των μουσουλμανικών πληθυσμών από εδώ και πέρα, που το μεταναστευτικό ζήτημα έχει δημιουργήσει.
Από κοντά και ο Σύλλογος Μουσουλμάνων Μακεδονίας Θράκης, ένας φορέας που εδρεύει στην Θεσσαλονίκη, έχει δεχτεί τα τελευταία χρόνια επισκέψεις κορυφαίων Τούρκων αξιωματούχων, όπως το 2014, με τον «πολύ» υπουργό εξωτερικών, Τσαβούσογλου, για να βγει την επόμενη ημέρα ο αντιπρόεδρός του και να μιλήσει ανοιχτά και απροκάλυπτα για την ύπαρξη τουρκικής μουσουλμανικής μειονότητας στην Θεσσαλονίκη (!).
Τι έχει να πει για όλα αυτά η διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης και οι αρμόδιοι αντιδήμαρχοι που έχουν δημιουργήσει αυτό το πλαίσιο εκλεκτικών συγγενειών; Κανονικά, σύμφωνα με τις προοδευτικές περγαμηνές που οι ίδιοι κατά τα άλλα διεκδικούν, θα ‘πρεπε η πολιτική τους να στηρίζει και να ευνοεί την αδέσμευτη έκφραση της θρησκευτικότητας των ανθρώπων και όχι τις δυνάμεις που θέλουν να την καπελώσουν κρατικά, και να την μεταβάλουν σε όργανο επεκτατισμού -μάλιστα, μιας δικτατορίας που θέλει να αναβιώσει τις πιο σκοτεινές παραδόσεις του Ισλάμ.
Ψιλά γράμματα για ανθρώπους που θέλουν να ταΐζουν τα τελευταία χρόνια την πόλη με σανό, με τον ίδιο τρόπο που πήγε ο Τσίπρας να κοροϊδέψει όλον τον ελληνικό λαό απ’ την Ιθάκη. Εξάλλου, υπάρχει και η μεγάλη εικόνα, που υπερβαίνει τα του Δήμου μας: Τις τελευταίες μέρες έχει γίνει προφανές ότι έχει υπάρξει κάποιου είδους παζάρι με το τουρκικό κράτος και ως τίμημα για την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, στο οποίο δόθηκαν πολλά ανταλλάγματα και σε ό,τι αφορά στο ζήτημα των μουφτειών της Θράκης, όπου πλέον το ελληνικό κράτος έμμεσα αναγνώρισε το ρόλο του προξενείου της Κομοτηνής ως κράτους εν κράτει. Φαινόμενο που σταδιακά φαίνεται να επαναλαμβάνεται σ’ ολάκερη την Βόρειο Ελλάδα. Εξάλλου, το άγχος που υπάρχει στον Δήμο Θεσσαλονίκης να μην υπάρξει κάποια πολιτική που να δυσαρεστεί τον εδώ πρόξενο είναι κάτι παραπάνω από προφανές.
Το ζήτημα, ωστόσο, που τίθεται εδώ με την πολιτεία του Δήμου Θεσσαλονίκης ξεπερνάει πολύ τα ίδια τα όρια των εθνικών ζητημάτων: Είναι, άραγε, ικανή μια πολιτική δύναμη που δεν ενδιαφέρεται για την ακεραιότητα και την επιβίωση μιας Πολιτείας στο σύνολό της, να μπορέσει να κυβερνήσει με θετικά για την κοινωνία αποτελέσματα, μιαν τοπική της έκφραση όπως είναι και ο Δήμος Θεσσαλονίκης;
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ "ΜΕΝΟΥΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ"
