Σ’ ένα χρόνο εργασίας, οι επτά μήνες πάνε για να πληρωθεί το κράτος. Ένας άλλος τρόπος για να δεις το εύρος της φορολογικής κλοπής, αν .....
εργάζεσαι πενθήμερο, σχεδόν από Δευτέρα μέχρι και την Τετάρτη εργάζεσαι για το κράτος, Πέμπτη και Παρασκευή για εσένα και την οικογένεια σου. ‘Η, εάν θέλουμε να δούμε το θέμα με βάση το οκτάωρο, τις πρώτες τέσσερις ώρες και 40 λεπτά για το κράτος, τις υπόλοιπες τρεις ώρες και είκοσι λεπτά για το κορόιδο τον φορολογούμενο.
Σύμφωνα με την έρευνα του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών Μάρκος Δραγούμης (ΚΕΦΙΜ), Εφορία και ασφαλιστικά ταμεία αφαιρούν πάνω από το 55% του καθαρού εισοδήματος του μέσου νοικοκυριού. Δηλαδή, στο κάθε ευρώ εισοδήματος, τα 55 λεπτά πάνε στο κράτος, σου μένουν τα ρέστα ως φιλοδώρημα. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την γενναιοδωρία του κράτους, που από το υστέρημα του μας επιτρέπει να κρατήσουμε το κάτι τις για έξοδα διακίνησης και επισιτισμού.
Επίσης οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι το κράτος είναι ο κύριος μέτοχος της εργασίας μας. Αυτό αισθάνομαι ότι θα πρέπει να μας χαροποιεί αφού έχουμε καταφέρει ένα τόσο υψηλό βαθμό κοινωνικής «δικαιοσύνης.» Και πρέπει όλοι να αισθανόμαστε τον άνεμο ευημερίας που έχει κυριεύσει κάθε γωνιά της Ελλάδας. Αυτή η ευημερία ήταν αναπόφευκτη αφού κάθε χρόνο το κράτος αρπάζει όλο και ένα μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός μας. Το 2009 έπαιρνε το 41%, το 2015 είχε φτάσει το 49%, και τώρα που έχουμε μια κυβέρνηση έχει μια θρησκευτική πίστη στον κρατισμό έχουμε φτάσει στο 55%.
Πριν από περίπου 80 χρόνια, ένας οικονομολόγος του ανάλγητου νεοφιλελευθερισμού, είχε προειδοποιήσει για την φυσική εξέλιξη των πραγμάτων όταν το κράτος κατορθώσει να συγκεντρώσει όλο και μεγαλύτερο μέρος του εθνικού πλούτου κερδίζοντας σταδιακά ένα κεντρικό ρόλο στην οικονομία μιας χώρας. Προφητικά είχε δώσει ως τίτλο σ’ αυτή την μελέτη, «Ο Δρόμος προς την Δουλεία.» Ο δρόμος του κρατισμού ήταν αναπόφευκτο να οδηγήσει στην φτωχοποίηση. Όσο μεγαλύτερη η πίστη και η εφαρμογή του κρατισμού, τόσο μεγαλύτερη και ταχύτερη η πορεία προς στην δουλεία.
Στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια μας απασχολεί ιδιαιτέρως η απειλή του νεοφιλελευθερισμού. Πότε πιο γρήγορα, πότε πιο αργά, δίνουμε στο κράτος όλο και μεγαλύτερο μέρος του εθνικού μας πλούτου. Τα αποτελέσματα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κάτι τις λιγότερο από ελπιδοφόρα. Για να δικαιολογήσουμε την αποτυχία μας, τα ρίχνουμε σ’ έναν ανάλγητο νεοφιλελευθερισμό, έστω κι’ αν οι πολιτικές που εφαρμόζουμε είναι άκρως κρατικιστικές, ώσπου μια μέρα συνειδητοποιούμε, ότι ο μέσος εργαζόμενος βασικά εργάζεται ως είλωτας για ένα αδηφάγο κράτος. Ο δρόμος προς την δουλεία είναι στρωμένος με πολλές απατηλές υποσχέσεις προοδευτικού τύπου.
