Η ιστορία συνεχίζεται. Δεν επαναλαμβάνεται!

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

«Το 1898, το δημόσιο χρέος της χώρας σε ξένους οφειλέτες υπολογιζόταν στα 752.582 948,14 δρχ. Στις 31 Δεκεμβρίου 1905, όταν την εξουσία είχε μόλις αναλάβει η τελευταία κυβέρνηση Θεοτόκη, το χρέος είχε ανέλθει στα...

 958.412.448,14 δρχ., σημειώνοντας αύξηση κατά 205.829.500 δρχ.. Το χρέος των νέων δανείων διαφοροποιείτο από τα προγενέστερα, αφού η έκδοση και η εγγύησή τους συνοδεύονταν από την υποχρεωτική γνωμοδότηση του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ) Ο ξένος παράγοντας ήλεγχε το 1/3 των εσόδων του ελληνικού κράτους, τα έξι κρατικά μονοπώλια (αλάτι, σιγαρόχαρτο, σπίρτα, παιγνιόχαρτα, πετρέλαιο, σμύριδα Νάξου), τα τέλη χαρτοσήμου, τον φόρο καπνού και το τελωνείο του εμπορικού λιμένος Πειραιώς. Όταν άλλοι κλάδοι της ελληνικής οικονομίας, όπως η εμπορική ναυτιλία και τα εμβάσματα των οικονομικών μεταναστών (στις ΗΠΑ, στην Αίγυπτο κ.ά.), ανθούσαν και διοχέτευαν πολύτιμο ξένο συνάλλαγμα στην εσωτερική αγορά (αξίας 60.000.000 δρχ. ετησίως), τα υπό τη διαχείριση του ΔΟΕ κρατικά έσοδα σημείωναν ασήμαντη αυξητική τάση επί μία πενταετία. Αντίθετα την ώθηση στο θετικό πρόσημο των δημόσιων οικονομικών προκαλούσε ο εισαγωγικός-μεταπρατικός χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας, ο οποίος μέσω του τελωνείου Πειραιά δασμολογούσε τα εισαγόμενα προϊόντα, απέφερε στον ΔΟΕ έσοδα 26.432.767,5 δρχ. το 1906 έναντι 21. 892. 607 δρχ. το 1905 (+17,17%). Βέβαια, η στασιμότητα στην απόδοση των κρατικών μονοπωλίων συνεχίστηκε έως το τέλος της διακυβέρνησης Θεοτόκη, καταδεικνύοντας τα όρια ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, καθόσον εισπρακτικές νοοτροπίες υιοθετούντο στον αγώνα της οικονομικής εξυγίανσης.

…………..

Το πεπαλαιωμένο φορολογικό σύστημα δεν απέφερε έσοδα από τη φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων. Ουσιαστικά, οι άμεσοι φόροι ήταν περιορισμένοι. Ο φόρος κληρονομιών (σε ισχύ από το 1898) είχε εντελώς τριτεύουσα σημασία για τη δημοσιονομική πολιτική, όταν ο φόρος των αροτριώντων ζώων επιβάρυνε την οικονομική θέση των αγροτών, ακτημόνων και μικροϊδιοκτητών Ο φόρος εισοδήματος, από την άλλη, αποτελούσε δυτικοευρωπαϊκό πρότυπο, το οποίο δεν είχε εγκολπωθεί στην ελληνική πραγματικότητα. Σε αντιδιαστολή, οι έμμεσοι φόροι κυριαρχούσαν στον απολογισμό των κρατικών εσόδων. Οι τελευταίοι επιβάλλονταν στα καταναλωτικά αγαθά_; και ενώ η επιβάρυνση ήταν δραχμικά η ίδια για όλους ανεξαιρέτως τους καταναλωτές, ευνοούντο οι πολίτες με υψηλότερο εισόδημα, αφού το οικονομικό αντίβαρο δεν ήταν εξίσου επουσιώδες για όλους».

            Απόσπασμα από το άρθρο «Οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί της κυβέρνησης Θεοτόκη 1905-1909, Η πολεμική προπαρασκευή της Ελλάδος» του Στυλιανού-Περικλή Καράβη από τα «ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ», Επιλογές, τεύχος 21, σελ. 38 επ.

            Αφιερωμένο με δόλια αγάπη σε όλο το πωλητικό προσωπικό της χώρας.

Σώτος  -ιστοριοφίδης που λένε οι μορφωμένοι    πολεμική προπαρασκευή της Ελλάδος