Ψηφίζοντας το είδος της τιμωρίας μας

 Αυτά κάνουν οι δημοκρατίες με επιθετικό προσδιορισμό (προεδρευόμενη, κοινοβουκευτική, κλπ).

Όσο πιο ανεπαρκείς οι πολίτες ως πολιτικά όντα τόσο πιο επιθετικά εξαπλώνονται οι κακοήθειες από το ....

πολιτικό προϊόν που αυτοί παράγουν.

Τις Κυριακές λοιπόν που πάνε στις κάλπες και ρίχνουν μια ψήφο ελπίζοντας σε πρόσωπα (ή απλά για να έχουν άλλοθι) ψηφίζουν απλώς το είδος της τιμωρίας τους.

Έτσι κάθε φορά που δεν έχουν εναλλακτική σε αυτό που χρηματοδοτούν ως παραγωγοί και ταυτόχρονα θεατές με εισιτήριο, στην παράσταση του τσίρκου με τους κλόουν που το Σύστημα παρουσιάζει 24/7, ανανεώνουν παραστάσεις – θητείες.

Με αποτέλεσμα το οικοσύστημα γύρω από τους κλόουν που παραμένουν ως κεντρικός θίασος να μην νιώθει την ανάγκη να κρύβεται πλέον ούτε για τα προσχήματα στα παρασκήνια και όλο το πράγμα με την παράσταση να γίνεται σχεδόν σουρεαλιστικό αφού τα πάντα συμβαίνουν φόρα παρτίδα μπροστά στα μάτια όλων.

Θέλει να κατουρήσει τους θεατές αντί για την λεκάνη ο μακιγιέζ των κομπάρσων κλόουν γιατί; Θα το κάνει γιατί ποιος να του κάνει, τι;

Κι αν δεν τα καταπιούν/το καταπιούν το πολύ πολύ να φάει καμιά μπούφλα από τον αρχικλόουν και λίγο καιρό μετά να βολευτεί κάπου αλλού στον θίασο.

Θέλει να πάρει επιδοτήσεις εκατομμυρίων λες και έχει 100 χιλιάδες ζωντανά και βοσκοτόπι σαν τη μισή πολιτεία του Τέξας το χι βλαχαδερό που χωρίς κυβερνητικές άκρες θα περίμενε κάθε χρόνο να ανοίξει η πλατφόρμα, όχι του ΟΠΕΚΕΠΕ αλλά του My Thermansi;

Τις παίρνει και τις ξοδεύει μάλιστα χωρίς ίχνος διακριτικότητας σαν άμαθο, άξεστο δίποδο (ανάμεσα όμως σε δίποδα πρόβατα)που είναι.

Και πως να μην το κάνει αφού νιώθει ανίκητο όπως ο αρχηγός του θιάσου εξαιτίας της ανανέωσης των σεζόν για την παράσταση που δίνουν, εξαιτίας της έλλειψης αντιπάλου, παρά τα όσα αρνητικά συμβαίνουν;

Το πόσο τραγικό είναι το συλλογικό επίπεδο μας ως πολιτών δεν φαίνεται μόνο στο ότι δεν μπορούμε να έχουμε ούτε για τα προσχήματα (όπως στο παρελθόν) μια εναλλακτική για την κεντρική σκηνή με αποτέλεσμα αυτό να ανανεώνει τη θητεία του θίασου Μητσοτάκη – ΝΔ, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Φαίνεται και στο γεγονός πως για να επαναφέρει το Σύστημα την ψευδαίσθηση της επιλογής αναγκάστηκε να επεξεργάζεται την επιστροφή Τσίπρα.

Αυτού δηλαδή που λόγω των καταστάσεων έβγαλε την αριστερή πλευρά του τσίρκου από τον βολικό ρόλο της μόνιμης αντιπολίτευσης, βγήκε στην κεντρική σκηνή και μέσα σε μία μόλις θητεία εξαφάνισε με άγαρμπο τρόπο μέχρι και το ηθικό – θεωρητικό κοινωνικό άλλοθι της Αριστεράς.

Όταν λοιπόν αυτή είναι η μοναδική εναλλακτική που το Σύστημα μπορεί να δημιουργήσει για την απαραίτητη αλλαγή θιάσων στην εξουσία τα πολλά λόγια περιττεύουν.

Υ. Γ.
Γι αυτό όσο πιο κακοί ποιοτικά οι πολίτες τόσο πιο κοντά στην πραγματική δημοκρατία πρέπει να είναι το πολίτευμα.

Αυτό κατάλαβαν πρώτοι από όλους στην αρχαία Αθήνα και την δημιούργησαν και την κράτησαν όσο μπορούσαν (120-140 χρόνια).

Και εμείς είμαστε τόσο χαμηλό ποιοτικά σύνολο που σκάβουμε τον πάτο.

https://365meres.wordpress.com/2025/08/06/psifizontas-thn-timwria-mas/