Η έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην πλατεία Σκεντέρμπεη των Τιράνων υπήρξε, όχι απλώς άτονη, αλλά ενδεικτική της προχωρημένης πολιτικής αποσύνθεσης του καθεστώτος Ράμα.
Ό,τι ξεκίνησε ως επίδειξη ισχύος εξελίχθηκε σε φιέστα ντροπής, με πρωταγωνιστή έναν πρωθυπουργό που..... χόρευε χωρίς κοινό, υπουργούς που χειροκροτούσαν αμήχανα και κρατικούς υπαλλήλους που είχαν οδηγηθεί εκεί με το ζόρι.
Η εκπομπή Piranjat αποκάλυψε, μέσω κάμερας και ηχητικών ντοκουμέντων, ότι πολίτες από το Φιέρι μεταφέρθηκαν οργανωμένα με λεωφορεία, με αντάλλαγμα την υπόσχεση μίας θέσης εργασίας ή υπό την απειλή απόλυσης. Πρόκειται για την κυνική εργαλειοποίηση του κρατικού μηχανισμού προς εξυπηρέτηση μικροκομματικών σκοπιμοτήτων — μια κατάφωρη παραβίαση της θεμελιώδους αρχής της ελεύθερης πολιτικής συμμετοχής.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα ισχυρίστηκε ότι η συμμετοχή ξεπέρασε τις 15.000. Όμως οι εναέριες εικόνες από την πλατεία Σκεντέρμπεη λένε μιαν άλλη ιστορία: ο “βασιλιάς” Ράμα είναι γυμνός, εκτεθειμένος απέναντι στον ίδιο τον λαό του, τυλιγμένος μονάχα με τα επικοινωνιακά φύλλα συκής της κυβερνητικής του προπαγάνδας. Η σχεδόν άδεια πλατεία καταρρίπτει κάθε επίσημο ισχυρισμό και αποκαλύπτει ότι οι αριθμοί δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα — επινοούνται απλώς για να συγκαλύψουν το πολιτικό κενό.
Ακόμη πιο ταπεινωτικό είναι το γεγονός ότι, παρά τη μαζική επιστράτευση ολόκληρης της κρατικής διοίκησης, η συμμετοχή ήταν πενιχρή — εξευτελιστική για μια πρωτεύουσα σχεδόν ενός εκατομμυρίου κατοίκων και για ένα κόμμα που κυβερνά επί δώδεκα συνεχόμενα έτη.
Όταν η εμβληματική πλατεία των Τιράνων, με δυνατότητα φιλοξενίας άνω των 60.000 πολιτών, μένει μισοάδεια, το μήνυμα είναι αμείλικτο: ο Ράμα κυβερνά χωρίς τον λαό του.
Μπροστά σε αυτό το φιάσκο, η Elisa Spiropali – γνωστή και ως «Μαμίτσα» του Ράμα – επιχείρησε να μετατρέψει την αποτυχία σε "ιστορική αποστολή". Χαρακτήρισε την κυβερνητική ομάδα «μαραθωνοδρόμους» και εξήγγειλε, με στόμφο και αυτάρκεια, την ένταξη της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2027 — λες και πρόκειται για προσωπική της απόφαση και όχι για μια πολυπαραγοντική διαδικασία που ελέγχεται από τα θεσμικά όργανα των Βρυξελλών. Και μάλιστα τη στιγμή που η ίδια η Ευρώπη παρακολουθεί με αυξανόμενη καχυποψία την κατάπτωση του κράτους δικαίου και τον θεσμικό εκφυλισμό στην Αλβανία του Ράμα.
Πίσω από τις πομπώδεις εξαγγελίες κρύβεται μια πικρή αλήθεια: ο Ράμα δεν απευθύνεται πλέον στους πολίτες που ζουν στην Αλβανία, αλλά σε εκείνους που την εγκατέλειψαν — στους απόδημους Αλβανούς, που σήμερα τους βλέπει απλώς ως εκλογική εφεδρεία. Επενδύει στον εθνικισμό και στη ρητορική του εξωτερικού, επιχειρώντας να προκαλέσει συγκινησιακή φόρτιση και εθνική ταύτιση με εκείνους που, ειρωνικά, έφυγαν ακριβώς επειδή αυτός και η κυβέρνησή του τούς στέρησαν το μέλλον.
Επί των ημερών του, πάνω από ένα εκατομμύριο Αλβανοί εγκατέλειψαν τη χώρα, αναζητώντας αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, υγεία και ίσες ευκαιρίες. Η Αλβανία του Ράμα δεν είναι η χώρα της ευρωπαϊκής ελπίδας, αλλά της πολιτικής απαξίωσης, της μετανάστευσης και της βαθιάς θεσμικής σήψης. Η “ευρωπαϊκή προοπτική” που εξαγγέλλει δεν είναι τίποτε άλλο παρά το τελευταίο επικοινωνιακό οχυρό ενός καθεστώτος που έχει εξαντλήσει κάθε πολιτικό του απόθεμα.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η υπουργός Belinda Balluku καταγγέλλεται με βίντεο και ηχητικά ντοκουμέντα ότι χρησιμοποίησε κρατικούς υπαλλήλους για να “γεμίσει” τη συγκέντρωση. Ο βουλευτής της αντιπολίτευσης Gazment Bardhi χαρακτήρισε τις πρακτικές της “ισοδύναμες με τις μπότες των κατακτητών”, παρομοιάζοντας τη συμπεριφορά της με στρατιωτική κατοχή του δημόσιου χώρου.
Με τις αποκαλύψεις για εξαναγκασμό, την εντεινόμενη πίεση από τη SPAK και την αδυναμία πια να συσπειρώσει ακόμη και τους ίδιους του τους μηχανισμούς, ο Έντι Ράμα εμφανίζεται απομονωμένος, χωρίς κοινό, χωρίς αφήγημα και — το χειρότερο — χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση. Ο πολιτικός ηγεμόνας της περιώνυμης Rilindja δεν εμπνέει· χορεύει μόνος του σε μια πλατεία που δεν τον ακολουθεί πια.
Η πλατεία Σκεντέρμπεη δεν ήταν φέτος σκηνή θριάμβου. Ήταν καθρέφτης της πολιτικής του γύμνιας. Και αυτή τη φορά, κανένα τύμπανο, κανένας χορός, καμία κάμερα δεν κατάφερε να συγκαλύψει το προφανές: η αρχή του τέλους του Ράμα γράφτηκε σήμερα στα Τίρανα.
ENGLISH
Rama’s end began today in Skanderbeg Square, Tirana
The launch of the Socialist Party’s electoral campaign in Skanderbeg Square, Tirana, was not just lackluster—it revealed the advanced stage of political decay within Rama’s regime. What began as a display of power turned into a public humiliation, starring a prime minister dancing without an audience, ministers clapping awkwardly, and civil servants forced into attendance.
The investigative show Piranjat exposed, through video and audio recordings, that citizens from Fier were transported by organized buses, offered jobs or threatened with dismissal. This is a cynical manipulation of state resources for partisan purposes—a blatant violation of the core principle of free political participation.
The Socialist Party claimed attendance exceeded 15,000. But aerial footage of Skanderbeg Square tells a different story: “King” Rama stands naked, exposed before his own people, covered only by the fig leaves of government propaganda. The near-empty square shatters every official claim and reveals that the numbers were fabricated to obscure a deeper political void.
Even more humiliating is the fact that despite the full mobilization of the state apparatus, attendance was meager—an embarrassment for a capital of nearly one million residents and a ruling party in power for twelve consecutive years. When Tirana’s emblematic square, capable of holding over 60,000 people, remains half-empty, the message is clear: Rama governs without his people.
In the face of this debacle, Elisa Spiropali—often dubbed Rama’s “Mamica”—attempted to spin the failure into a “historic mission.” She described the cabinet as “marathon runners” and pompously announced that Albania will join the European Union in 2027—as if that decision rests with her, rather than with the institutions in Brussels. And all this while Europe watches with growing concern the collapse of the rule of law and institutional integrity in Rama’s Albania.
Behind this hollow rhetoric lies a bitter truth: Rama no longer speaks to Albanians living in Albania, but to those who have left—the diaspora, now viewed simply as an electoral reserve. He leans on nationalism and emotional narratives, trying to forge identification with those who, ironically, left because his government denied them a future.
Under his rule, over one million Albanians have emigrated, seeking dignity, justice, healthcare, and opportunity. Rama’s Albania is not the land of European promise, but of political disillusionment, mass exodus, and institutional rot. His so-called “European future” is nothing more than the final propaganda fortress of a regime that has exhausted its legitimacy.
To make matters worse, Minister Belinda Balluku has been accused—backed by video and audio proof—of using public servants to artificially “fill” the rally. Opposition MP Gazment Bardhi likened her conduct to “occupier boots,” comparing her behavior to military occupation of public institutions.
With these revelations of coercion, the mounting pressure from SPAK, and his failure to even mobilize his own mechanisms, Edi Rama appears increasingly isolated—without audience, without narrative, and most critically, without popular legitimacy. The political figure once hailed as the leader of Rilindja no longer inspires; he now dances alone in a square that no longer follows him.
This year, Skanderbeg Square was no stage of triumph. It became a mirror of his political nakedness. And this time, no drumbeat, no dance, no camera trick can conceal the obvious: Rama’s end began today in Tirana.
The launch of the Socialist Party’s electoral campaign in Skanderbeg Square, Tirana, was not just lackluster—it revealed the advanced stage of political decay within Rama’s regime. What began as a display of power turned into a public humiliation, starring a prime minister dancing without an audience, ministers clapping awkwardly, and civil servants forced into attendance.
The investigative show Piranjat exposed, through video and audio recordings, that citizens from Fier were transported by organized buses, offered jobs or threatened with dismissal. This is a cynical manipulation of state resources for partisan purposes—a blatant violation of the core principle of free political participation.
The Socialist Party claimed attendance exceeded 15,000. But aerial footage of Skanderbeg Square tells a different story: “King” Rama stands naked, exposed before his own people, covered only by the fig leaves of government propaganda. The near-empty square shatters every official claim and reveals that the numbers were fabricated to obscure a deeper political void.
Even more humiliating is the fact that despite the full mobilization of the state apparatus, attendance was meager—an embarrassment for a capital of nearly one million residents and a ruling party in power for twelve consecutive years. When Tirana’s emblematic square, capable of holding over 60,000 people, remains half-empty, the message is clear: Rama governs without his people.
In the face of this debacle, Elisa Spiropali—often dubbed Rama’s “Mamica”—attempted to spin the failure into a “historic mission.” She described the cabinet as “marathon runners” and pompously announced that Albania will join the European Union in 2027—as if that decision rests with her, rather than with the institutions in Brussels. And all this while Europe watches with growing concern the collapse of the rule of law and institutional integrity in Rama’s Albania.
Behind this hollow rhetoric lies a bitter truth: Rama no longer speaks to Albanians living in Albania, but to those who have left—the diaspora, now viewed simply as an electoral reserve. He leans on nationalism and emotional narratives, trying to forge identification with those who, ironically, left because his government denied them a future.
Under his rule, over one million Albanians have emigrated, seeking dignity, justice, healthcare, and opportunity. Rama’s Albania is not the land of European promise, but of political disillusionment, mass exodus, and institutional rot. His so-called “European future” is nothing more than the final propaganda fortress of a regime that has exhausted its legitimacy.
To make matters worse, Minister Belinda Balluku has been accused—backed by video and audio proof—of using public servants to artificially “fill” the rally. Opposition MP Gazment Bardhi likened her conduct to “occupier boots,” comparing her behavior to military occupation of public institutions.
With these revelations of coercion, the mounting pressure from SPAK, and his failure to even mobilize his own mechanisms, Edi Rama appears increasingly isolated—without audience, without narrative, and most critically, without popular legitimacy. The political figure once hailed as the leader of Rilindja no longer inspires; he now dances alone in a square that no longer follows him.
This year, Skanderbeg Square was no stage of triumph. It became a mirror of his political nakedness. And this time, no drumbeat, no dance, no camera trick can conceal the obvious: Rama’s end began today in Tirana.
