Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ*, Αθήνα
Ομολογώ ότι δεν ενθουσιάστηκα με το …σεξιστικό εις βάρος της Τουρκίας σύνθημα που ακούστηκε στη παρέλαση, ως συνοδευτικό του «η Κύπρος είναι ελληνική». Θα προτιμούσα κάτι πιο εμπνευσμένο, που να παραπέμπει περισσότερο σε αλυτρωτικά παρά σε σεξουαλικά οράματα.
Από κει και πέρα δε κάθισα να δώσω και ιδιαίτερη σημασία. Το εκατέρωθεν υβρεολόγιο μεταξύ δόκιμων αξιωματικών και μελών των ειδικών δυνάμεων των δύο χωρών είναι κάτι αρκετά συνηθισμένο και δεν θα έλεγα ότι…σοκάρει. Επιπλέον είναι πολύ πιο φυσιολογικό να βρίζει κάποιος τον εχθρό της πατρίδας του παρά την ίδια του την πατρίδα. Ιδίως αν φορά εθνόσημο των ενόπλων δυνάμεων.
Στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, βεβαίως, έχουμε μία διεστραμμένη αντίληψη καθωσπρεπισμού. Από αυτή που επέβαλε πριν μερικά χρόνια στις παρελάσεις την απαγόρευση του εμβατηρίου «Μακεδονία Ξακουστή».
Για να μην ενοχληθούν οι Σκοπιανοί που με την σειρά τους μας προκαλούν όπου και όπως μπορούν σφετεριζόμενοι το όνομα της δικής μας Μακεδονίας. Και από αυτή που απαγορεύει να ακούγεται το «Εχω μια Αδελφή» για να μην στεναχωρηθούν ο Ράμα και ο Μπερίσα, οι δύο απηνείς δηλαδή διώκτες του ελληνισμού στη Βόρειο Ηπειρο.Αυτή η υπερβολική «ευθιξία» αντικατοπτρίζει το δόγμα κατευνασμού και ενδοτικότητας που διακρίνει την ελληνική εξωτερική πολιτική, ιδίως τα τελευταία χρόνια των κυβερνήσεων Μητσοτάκη. Είναι το φοβικό δόγμα της «μικράς πλήν εντίμου Ελλάδος» που καλλιεργεί το ΕΛΙΑΜΕΠ και κυριαρχεί πλέον στους διαδρόμους του Υπουργείου Εξωτερικών.
Αλίμονο όμως αν το πνεύμα αυτό κυριαρχήσει και στο υπουργείο εθνικής άμυνας. Διότι στο τέλος δεν θα παράγουμε στρατιώτες, αποφασισμένους να περιφρουρήσουν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, αλλά «πρόθυμους δωσίλογους» που θα είναι έτοιμοι να παραδοθούν στον εχθρό χωρίς να ρίξουν τουφεκιά.
Υπό αυτή την έννοια η τιμωρία της «απόταξης» που φημολογείται ότι θα επιβληθεί στους «εμπνευστές» του προχθεσινού συνθήματος είναι απαράδεκτη. Και εθνικά επιζήμια.
Σε μία περίοδο ανησυχητικής λειψανδρίας που χαρακτηρίζει την στελέχωση του επαγγελματικού κλάδου των ενόπλων δυνάμεων, δεν είναι δυνατόν να αποπέμπουμε με τον πιο ατιμωτικό τρόπο νέα παιδιά που είχαν το θάρρος, έστω και με αυτό τον ακραίο τρόπο, να διατρανώσουν το φρόνημα τους σε δημόσια θέα.
Φανταστείτε τι αισθήματα θα τρέφουν από εδώ και στο εξής οι «αποπεμφθέντες» για το ελληνικό κράτος και το πολιτικό του προσωπικό που αποφάσισε να τους «τιμωρήσει παραδειγματικά» γιατί…τόλμησαν να βρίσουν την Τουρκία σε στρατιωτική παρέλαση.Αυτή η ποινικοποίηση του εθνικού φρονήματος σε μία γενικότερη περίοδο κατάπτωσης αξιών θα μας στοιχίσει πολύ ακριβά. Ειδικότερα όταν στην απέναντι ακτή του Αιγαίου η επίδειξη εθνικιστικών ανακλαστικών όχι μόνο καλλιεργείται, αλλά και επιβραβεύεται.
Το στρατιωτικό πρωτόκολλο διαθέτει-δόξα τω Θεώ-πολλές διαφορετικές επιλογές πειθαρχικής ποινής για τους «θερμοκέφαλούς». Ακριβώς επειδή στις ένοπλες δυνάμεις χρειάζονται και τέτοιοι. Θα μπορούσαν, για να τηρηθούν τα προσχήματα, οι «πρωταίτιοι» της…εκτροπής να έχουν βγει στη αναφορά, να υποστούν μία επίπληξη, άντε και μια ολιγοήμερη αργία.
Μέχρι εκεί. Η σκέψη και μόνο για επιβολή εξοντωτικών ποινών όπως η απόταξη αποτελεί άσκηση εθνικού μαζοχισμού που θα κάνει τους εχθρούς της Ελλάδας να γελούν με χάλια μας…
* Γιώργος Χαρβαλιάς
Συγγραφέας του βιβλίου «Γιαβόλ! Αίμα, Λήθη και Υποτέλεια»
