Επειδή η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται…

 Στη Γερμανία σκέφτονται την επαναφορά της υποχρεωτικής θητείας και την αύξηση του στρατού από τις 100 στις 260 χιλιάδες και -απλώς- επειδή η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται…

16 Μαρτίου 1935, Βερολίνο.
Καθιερώνεται η υποχρεωτική θητεία με βάση το «Gesetz über den Aufbau der Wehrmacht» («νόμος για την οργάνωση των αμυντικών δυνάμεων»).

Και όλοι ξέρουμε πόσο…αμυντικά κατέληξε όλο αυτό.

Όπως τότε, η άμυνα απέναντι σε εξωτερικές απειλές είναι ο καταλύτης.
Που δεν θα αφορά μόνο στη Γερμανία αλλά σε ένα σύνολο κρατών που βρίσκονται μαζί της σε μια ένωση.
Διαφορετική από τον Άξονα, μέχρι να πάψει να είναι διαφορετική…

Μιλάμε για τη χώρα που ένας μετανάστης «ντύθηκε» Γερμανός και εμφύσησε (ξύπνησε επί της ουσίας τα σκοτεινότερα ανθρώπινα ένστικα αλλά αυτό είναι μια άλλη, τεράστια, κουβέντα) σε τεράστιο μέρος του πληθυσμού τις παρανοϊκές του ιδέες δίνοντας σάρκα και οστά στις ποταπότερες ανθρώπινες αντιλήψεις και πράξεις.

Και μην πει κανείς δεν είναι οι ίδιες συνθήκες.

Η μόνη διαφορά θα είναι πως αν εμφανιστεί ο επόμενος Χίτλερ δεν θα χρειαστεί να τα φτιάξει αυτός όλα (όπως έκανε ο πρώτος το 1935).

Που κινούμενος μέσω διεθνών οργανισμών αυτή τη φορά που λειτουργούν σε διευρυμένα πλαίσια συνόρων (και όχι περπατώντας χωμάτινους συνοριακούς δρόμους όπως έκανε ο Χίτλερ πηγαίνοντας από την πατρίδα του στη νέα του χώρα) ένας μελλοντικός Χίτλερ θα μπορεί -και πάλι- να μην είναι (όπως δεν ήταν και εκείνος τότε) Γερμανός/Γερμανίδα…

Θα πει κανείς, λείπει η βενζίνη και το σπίρτο.

Δεν λείπουν…
Απλά είναι μέσα στο κουτί τους (λόγω της σύγχρονης προσέγγισης της μη προσέγγισης σε βάθος κάποιων πραγμάτων που δημιουργούν αρνητικές μνήμες) και δεν τα βλέπει κανείς εύκολα ή μπορεί εύκολα να προσποιείται πως δεν τα βλέπει.

Που ακόμα και στα στενά πλαίσια (που δεν ισχύουν λόγω των διεθνών οργανισμών που αναφέρθηκαν παραπάνω και είναι λάθος να το εξετάζει κανείς υπό τόσο στενό πρίσμα) της Γερμανίας να το δει κανείς:

Και η κοινωνική ανησυχία έκανε την εμφάνιση της.
Και η πολιτική δυσπιστία βρίσκεται σε άνοδο.
Και η οικονομική ανασφάλεια υποβόσκει.

Υπάρχουν ΟΛΑ όσα υπήρχαν και την δεκαετία του 1930 εκτός του ισχυρού οικονομικού σοκ και του αισθήματος ταπείωνωσης.

Που δεν απέχουμε πολύ και από αυτά τα δυο έτσι και για παράδειγμα καταρρεύσει η γερμανική – ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία υπό το βάρος της συνεχώς αυξανόμενης κινεζικής πίεσης.

(Κάτι που θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως το στοιχείο της ταπείνωσης που εκείνη την περίοδο βοήθησε όλα αυτά να μεγεθυνθούν λόγω της πολεμικής της ήττας στον Α’ ΠΠ μόνο που στο σήμερα μπορεί να αφορά όλη την «ενωμένη» Ευρώπη.

Μια ταπεινωτική οικονομική ήττα Γερμανίας – Ευρώπης τώρα στη θέση της πολεμικής ταπείνωσης της πρώτης, τότε.)

Και τι καταναλώνεις πολύ πιο εύκολα από αυτοκίνητα και πατατάκια και δίνουν και μεγαλύτερο κέρδος γιατί τα βασικά συστατικά τους είναι μίας χρήσης;
Όπλα.

Και πότε τα καταναλώνεις ευκολότερα πέρα από το να ψάχνεις να τα πουλάς σε τρίτους;
Όταν τα χρησιμοποιείς ο ίδιος.

Τι είναι λοιπόν το μόνο που πραγματικά λείπει σαν στοιχείο από αυτή την δυναμική εξίσωση σε έναν κόσμο που σαν μάζα εξακολουθεί να είναι το ίδιο επιρρεπής στην παράσυρση όπως και 30, 40…90 χρόνια;*

Ένας ψυχασθενής δημαγωγός και ισχυρές οικονομικές οικογένειες (πλέον με τη σύγχρονη μορφή του όρου) που θα νομίζουν πως τον ελέγχουν/το ελέγχουν όλο αυτό όταν θα αποφασίσουν να κάνουν επαγγελματική στροφή.

(Που στην οικονομική πραγματικότητα του σήμερα με την παγκοσμιοποίηση χαμπάρι δεν παίρνεις αν την έχουν κάνει ήδη ή την κάνουν παράλληλα).

(Σαν τους ηλίθιους σε κάτι μυστικές υπηρεσίες και διαφόρων σχημάτων γραφεία που νομίζαν πως θα ήλεγχαν τις ανά τον κόσμο «χρωματιστές» επαναστάσεις που στήριξαν/υποδαύλισαν -με το βλέμα τρίτων πίσω από τις κουρτίνες στο οικονομικό κέρδος- και αντί για χρώματα γέμισε ο πλανήτης φανατικούς, μαύρο και θάνατο.)

Ένας (ανεξαρτήτως φύλου) ψυχάκιας που στην εποχή του διαδικτύου και της ΤΝ δεν χρειάζεται να είναι ούτε στο μικρό δαχτυλάκι του Χίτλερ το ίδιο ικανός στις δολοπλοκίες και στον λόγο.

Υ.Γ.

* Όπως έχω γράψει και για άλλα θέματα, δεν είναι μακριά μας αυτά τα νούμερα. Μην βλέπετε 90 χρόνια και το θεωρείτε πολύ μακρινό και ξένο προς εμάς.

Ούτε καν οι αρχαίοι δεν είναι τόσο μακριά μας όσο νομίζουμε αφού αν το καλοσκεφτείτε μόλις τριάντα πέντε 70άρηδες στη σειρά μας χωρίζουν για παράδειγμα από την Αθήνα του Περικλή.

‘Η για να το κάνουμε πιο παραστατικό βάσει της δικής μου ηλικιακής ομάδας, ούτε πενήντα φορές η δική μας ηλικία.
(Και πόσο γρήγορα φτάσαμε τα πενήντα, έτσι;)

Υ.Γ. 2
«…Αν εμφανιστεί ένας τέτοιος και να υπάρχει και στρατός έτοιμος θα μας προστατεύσουν τα ευρωπαϊκά θεσμικά πλαίσια…»
(Εδώ γελάμε και κλείνω για την ώρα το κείμενο…)

https://365meres.wordpress.com/2025/08/28/epeidi-h-istoria-exei-thn-tasi-na-epanalamvanetai/