Θα μου πείτε τι σχέση έχει η παραπάνω εικόνα του Google maps από τις Σαράντα Εκκλησιές με το θέμα των εκλογών;
Λίγη υπομονή και θα αποκτήσει ένα αξιοσέβαστο ποσοστό από τις χίλιες λέξεις που μπορεί να «κυοφορήσει» μια εικόνα όπως λέει το διάσημο και παγκόσμια κοινό γνωμικό.
Ξεκινώντας από τις ψυχολογικές εκλογές ανάδειξης άτυπου αρχηγού ενός υγιούς ζευγαριού ή μιας οικογένειας (συνήθως, για πολλούς και διαφόρους λόγους που δεν είναι της παρούσης, η γυναίκα κερδίζει) και περνώντας στις πιο κοντινές μας σε πραγματικές, αυτές για διαχειριστή πολυκατοικίας, οι αυτοδιοικητικές είναι η τελευταία βαθμίδα εκλογών που η ψήφος μας μπορεί να κάνει έστω μια μικρή διαφορά προς το καλύτερο στον μικρόκοσμο μας.
Αυτό γιατί στις βουλευτικές είναι ξεκάθαρο πλέον για τους περισσότερους τι ισχύει. Ακόμη και για όσους δεν θέλουν να το παραδεχθούν/αποδεχθούν.
Ακόμα ακόμα και για όσους ενώ το αποδέχονται/παραδέχονται δεν μπορούν να ξεφύγουν εκούσια από στερεότυπα δεκαετιών ώστε να αλλάξουν την ρουτίνα στο πως ξεδιπλώνουν δημόσια τη σκέψη τους, κάτι που παρασύρει σε έναν ακούσιο περιορισμό και τις προσωπικές πράξεις τους.*
Την περίοδο 2015-2019 μας τελείωσε (κάποιοι το ξέραμε πως θα συμβεί και το θέλαμε για να κινηθούν προς τα μπροστά τα πράγματα) το άλλοθι της αριστεράς και πλέον ζούμε και το τελικό στάδιο απαξίωσης της με τον ευτελισμό της πολιτικής έκφανσης της ιδεολογίας μέσω του αποτελέσματος των εσωτερικών εκλογών της.
Ίσως μάλιστα να χρειάζεται να κυβερνήσει ξανά, υπό αυτή τη μεταλλαγμένη σύνθεση της αυτή τη φορά, ώστε να γίνει κατανοητό σε ακόμη περισσότερους πως το σύστημα στο οποίο όλοι μετέχουμε και όλοι είμαστε καύσιμο του (ακόμα και οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί που πετάνε μολότοφ και επιλέγουν μια χι μορφή βίας, κάτι άσχετο με την αγνή αναρχία, χρήσιμα γρανάζια του είναι με τον τρόπο που προκρίνουν να εναντιωθούν κι ας μην το καταλαβαίνουν) ξεγυμνώνει από κάθε ιδεολογικό μανδύα όποιον κάθεται στην κορυφή του.
Με δεδομένο το παραπάνω που έρχεται να προστεθεί στο παράδειγμα δεκαετιών με κάθε κόμμα και μορφή διακυβέρνησης να έχει δοκιμαστεί και να έχει τα αποτελέσματα διαθέσιμα για κριτική (εφόσον φυσικά ο εξεταστής δεν φοράει κομματικές-ιδεολογικές παρωπίδες) το συμπέρασμα είναι ένα.
Όποιος και να πάρει την εξουσία κάνει αυτό ακριβώς, παίρνει την εξουσία.
Την παίρνει για τον εαυτό του και τους γύρω του (κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα λένε γι αυτό και όλοι σχεδόν οι βουλευτές, υπουργοί κλπ προτιμούν/αποδέχονται αυτόν τον ρόλο) και παραμένει μονίμως μεθυσμένος από την νίκη με τον ναρκισσισμό του (που το σύστημα φροντίζει να ενισχύει) να καλύπτει αυτόν και την ιδιότυπη αυλή του.
Την παίρνει και δεν την φέρνει (την εξουσία) στον λαό και σε αυτούς που τον ψήφισαν για αυτά που τους έλεγε και φροντίζει το σύστημα να είναι πολύ ψηλά και πολύ μακριά για να έχει κάποιο πρόβλημα με αυτό.
Στις αυτοδιοικητικές όμως και δεν έχουν ξεφύγει -ακόμη- τόσο από τον μικρόκοσμο των κοινών θνητών που τους ψηφίζουν και οι όποιες μικρές αποφάσεις-πράξεις έχουν άμεση επίπτωση στην καθημερινότητα όλων, και αυτών των ίδιων.
Ακόμη και αν κάποιοι υποψήφιοι ή εκλεγμένοι τις χρησιμοποιούν εσκεμμένα για να περάσουν στο επόμενο επίπεδο ή το ίδιο το σύστημα, με τον τρόπο που είναι δομημένο, τους παρασύρει χωρίς να το αντιλαμβάνονται (ή να μπορούν να κάνουν κάτι) προς τα πάνω.
Γι αυτό το λόγο δεν ψηφίζω ποτέ στις βουλευτικές όμως ψηφίζω πάντα στις αυτοδιοικητικές.
Υ.Γ.
Edit: Για όση ώρα σταμάτησα να περπατάω και έγραφα την παρακάτω ανάρτηση για το φατσοβιβλίο, πόση ώρα να μου πήρε, άλλοι τέσσερις έκαναν το ίδιο ακριβώς με αυτό που περιγράφω σε εκείνη.
Έτσι, για να παίρνουμε μια ιδέα ποσοστών για αυτό που πραγματεύομαι στο μπλογκ μου, περί ποιότητας πολιτών και γιατί έχουμε ως σύνολο αυτό που μας αξίζει:
Ο άλλος αφού ψήφισε, είπε να πάρει ανάποδα τον πολύ μακρύ και επικίνδυνο (με πολύ περιορισμένη ορατότητα λόγω στροφών και ελάχιστων επιπέδων σημείων είναι κοινή λογική το γιατί) μονόδρομο.
Για να αποφύγει να κάνει 853,33 μέτρα και γυρίσει δύο (2) λεπτά πιο γρήγορα 40 εκκλησίες έκανε αυτή την πράξη βάζοντας υποψηφιότητα για να στείλει τον εαυτό του και άλλους στα νοσοκομεία που είναι κοντά σαν τραυματίες ή στην εκκλησία που είναι πιο κοντά ως νεκρούς.
Τι και αν με αυτή του την πράξη ακυρώνει με τον πλέον εμφατικό τρόπο, στο πιο δομικά της στοιχεία μάλιστα, την πράξη της ψήφου του, σιγά μη μπορεί να το αναλύσει ο εγκέφαλος του…
Θα μου πείτε εδώ ολόκληρη κυβέρνηση πιασμένη χέρι χέρι μέσα στο σύστημα με διάφορες συλλογικότητες και οργανώσεις (κι ας φαίνεται το αντίθετο στον καθρεπτισμό τους στην κοινή γνώμη) ταλαιπωρούν για πάνω από μια δεκαετία μια ολόκληρη πόλη για 500 μέτρα (τόση είναι η απόσταση του σταθμού Βενιζέλου από αυτόν στην Αγίας Σοφίας) μέσω ιδεοληψιών περί αυθεντιών και μόνης ορθής λύσης την θέση της κάθε πλευράς.
Αντί να συμφωνούσαν (επίδειξη κοινής λογικής) να καταργηθεί από σταθμός –αφού έτσι έκατσε η φάση- και να πάνε όλοι μαζί να συνεισφέρουν ώστε να ιδρυθεί ένα παγκόσμιας μοναδικότητας διαδραστικό μουσείο.
Που να το εκμεταλλευόταν (για το ίδιο διάστημα που θα εκμεταλλευόταν και το μετρό) η αρχική κατασκευάστρια εταιρεία ώστε να «τα έδινε όλα» και για εκείνη την αλλαγή σχεδίων και να μη φτάναμε, στον 21ο αιώνα, για μια σχεδόν ευθεία γραμμή (γελάνε και οι αρχαίες πέτρες) 9 χλμ να θέλουμε 20 χρόνια.
Όταν λοιπόν ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών επιλέγουν να τους ψηφίζουν πιστά, αυτούς και τους υπόλοιπους, παρά τα αποτελέσματα που θα έπρεπε να τους οδηγούν να ψάξουν/επιλέξουν για άλλο οδικό χάρτη δράσης που να οδηγήσει σε αλλαγή προς το καλύτερο πέρα από την πεπατημένη της ψήφου στις βουλευτικές που θεωρούν τον μόνο δρόμο, θα ήταν παράλογο να περιμένουμε από ένα εξίσου μεγάλο ποσοστό να επιδείξουν κοινή λογική και να αποφύγουν να θέσουν σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή τους και τη ζωή άλλων επιλέγοντας να κινηθούν ανάποδα στον πιο επικίνδυνο μονόδρομο της πόλης.
(405 λέξεις τελικά, γύρω στο 40% των χιλίων, δηλαδή, κοντά στο ποσοστό που κατά μέσο όρο «δίνει» κυβερνήσεις στις Ελλάδα…)
* Η παράγραφος με τον αστερίσκο είναι αφιερωμένη σε ένα καλό μου φίλο που ακριβώς επειδή σέβομαι τη φιλία μας του δεν του φέρομαι ξεχωριστά/διαφορετικά αλλά ακριβοδίκαια και το ίδιο με όλους τους υπολοίπους (ακόμη κι αν σε πρώτη και δεύτερη «ανάγνωση» του φαίνεται άδικο ή σκληρό) στη διάδραση μας ως δημόσιοι σχολιαστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου