Στη χώρα των Μπάμπηδων Νο2

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Η είδηση των ημερών είναι ασφαλώς η σύλληψη του φυγόποινου Χρήστου Παππά, λάτρη του Αδόλφου. Δεν αρκούσε, όμως, η ανακοίνωση και αυτής της επιτυχίας της ΕΛ.ΑΣ. Έπρεπε οι δημοσιογράφοι να μας ενημερώσουν για τη διαδικασία εγκλεισμού του: τεστ για τον κορωναϊό, απομόνωση και στη συνέχεια....

απόφαση για το κελί που θα τον υποδεχθεί, ενώ ο συλληφθείς εξέφρασε την επιθυμία να συνοικήσει με τον Γιάννη Λαγό.   

         Άλλη συνταρακτική είδηση είναι ο επαναπατρισμός των παικτών τού Survivor. Η Αστυνομία τούς φυγάδευσε από άλλη έξοδο του αεροδρομίου, για να αποφευχθούν επεισόδια από τα πλήθη που είχαν συρρεύσει  για να τους αποθεώσουν με εκδηλώσεις λατρείας.

         How can a country survive like this?

        Ο Μπάμπης σχολίασε την εισαγγελική διάταξη για ανάθεση της επιμέλειας της κόρης του Λυδίας στην εκ μητρός μάμμη: «Σεβαστή. Ό,τι είναι  καλλίτερο για τη Λυδία». Ούτε ένας δεν βρέθηκε να του πει «Άσε μας ρε μπαγλαμά που ενδιαφέρεσαι για το παιδί που ορφάνεψε εξ αιτίας σου».

       Ο «διχασμός» όρος στην ημερήσια διάταξη. Κάθε διαφορά απόψεων αποτελεί διχασμό. Διχάζει, λένε, η κυβέρνηση κάνοντας διακρίσεις μεταξύ εμβολιασμένων και μη. Και το νοήμον κοινό παρακολουθεί άναυδο. Ακριβώς όπως αντιδρά μπροστά στον ανελκυστήρα. Θέλει να ανέβει από το ισόγειο στον 5^ο όροφο και πιέζει το κουμπί καθόδου, για να κατεβάσει τον ανελκυστήρα.  Αν ο ανελκυστήρας καθυστερεί, πιέζει και ξαναπιέζει το πλήκτρο, λες και αυτό θα επιταχύνει την έλευση του θαλαμίσκου. Ο ανελκυστήρας σταματάει στο ισόγειο και το βέλος δείχνει κατεύθυνση καθόδου. Ο  νοήμων επιβάτης εισέρχεται στον θαλαμίσκο και απορεί που ο ανελκυστήρας τον πάει στο υπόγειο, αντί στον 5^ο όροφο που επέλεξε. Το ζω κάθε μέρα αυτό. Και έτσι εξηγώ γιατί τόση λατρεία στους παίκτες του Survivor και τόση δίψα για λεπτομέρειες γύρω από τον Μπάμπη και πώς περνάει στο κελλί του. Χωρίς αυτή τη δίψα, η πλειονότητα των δημοσιογράφων και παρουσιαστών θα ήταν άνεργοι.

      Κατά τα λοιπά ουδείς ενημέρωσε τους λάτρεις του Survivor, ότι «όταν λέμε ισόβια, δεν εννοούμε ισόβια». Και τούτο, διότι το δικαστήριο του Στρασβούργου απεφάνθη για μία ακόμη φορά, ότι καταδίκη σε ισόβια χωρίς να προβλέπεται διαδικασία απόλυσης αντιστρατεύεται τη σύμβαση της Ρώμης για τα ανθρώπινα δικαιώματα.  

https://www.iefimerida.gr/ellada/giati-ta-isobia-den-einai-isobia

       Το ίδιο δικαστήριο έχει αποφανθεί, ότι η πρόβλεψη στον νόμο απονομής Προεδρικής χάριτος είναι αρκετή, για να μην παραβιάζεται η Σύμβαση της Ρώμης. Συνεπώς, μπορούμε να λέμε «ισόβια = ισόβια» και όχι 16 ή 18 χρόνια, αφού και η δική μας νομοθεσία προβλέπει την απονομή Προεδρικής Χάριτος.

https://lawnet.gr/law-news/ellada/edad-ta-isobia-den-einai-apan8ropi-metaxeirisi/

      

Σώτος

Υ.Γ. Αμάν ρε παιδιά με αυτή την «υφ’ όρων» ή «υφ’ όρου» απόλυση. Η απόλυση γίνεται με όρους, τελεί υπό όρους [αιτιατική], άρα υφ’ όρον ή υφ’ όρους.