Μάθημα για την Ελλάδα η ταπεινωτική ήττα των Αρμενίων! Δεν πρέπει να έχουμε καμία εμπιστοσύνη στη Ρωσία

Πρόβα πολέμου και επίδειξη δύναμης από Ερντογάν στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Ειδεχθές έγκλημα με τις ευλογίες ΝΑΤΟ – Ρωσίας
Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη

Η ταπεινωτική ήττα της Αρμενίας στο Αρτσάχ είναι ένα τραγικό και ιστορικά τεράστιας σημασίας γεγονός. Δεν είναι μόνο ότι η Δύση αλλά και η Ρωσία άφησαν τους Αζέρους και τους Τούρκους να ξανασκοτώσουν Αρμενίους τον 21ο αιώνα. Οσα συνέβησαν στον αρχαίο συνοδοιπόρο μας στα πεδία της Ιστορίας είναι μεγάλο μάθημα για μας τους Ελληνες για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε. Ας αφήσουμε δε στην άκρη τα ηθικοπλαστικά, τα συναισθηματικά και τα περί φιλιών, που μεταξύ κρατών είναι όνειρα απατηλά, και ας δούμε την αμείλικτη πραγματικότητα, που πρέπει με τη διαδικασία του κατεπείγοντος να καθορίσει το «δέον γενέσθαι» για την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Έθνους.

Η Αρμενία βρίσκεται στη ζώνη επιρροής και συμφερόντων της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ, το Αρμενικό Έθνος, πολεμώντας γενναία, απελευθέρωσε το Αρτσάχ, άλλως Ναγκόρνο-Καραμπάχ, πανάρχαιο αρμενικό τόπο, το οποίο είχε αποσπάσει η κομμουνιστική ΕΣΣΔ και το είχε δώσει στους Αζέρους, που είναι τουρκόρατσα. Οι Αζέροι δεν ξέχασαν τη νίλα και τα τελευταία χρόνια, έχοντας πακτωλό χρήματος ένεκα αερίου, αγόραζαν σύγχρονα όπλα, με σημαντικότερα τα τουρκικά οπλισμένα drones, και εκπαιδεύονταν για τη ρεβάνς.



Η Αρμενία έκανε τεράστια λάθη. Το πρώτο λάθος ήταν πως, έπειτα από μια ανώμαλη κατάσταση, ανατράπηκε η κυβέρνηση και στην εξουσία ανέβηκε ως πρωθυπουργός ο Νικόλ Πασιγιάν, ο οποίος αμφισβήτησε το γεωπολιτικό status της Αρμενίας, αλληθώρισε προς τη Δύση και το ΝΑΤΟ, κυνήγησε δε και κάποιους από τους ανθρώπους που εκπροσωπούσαν τη φιλορωσική στάση στην πολιτική και οικονομική ζωή της Αρμενίας. Μια τέτοια πολιτική ήταν κίνηση αφροσύνης και θυμίζει μόνο την εγκληματική πολιτική του Μακαρίου, ο οποίος σε μια μικρή νησιωτική χώρα, όπου πλειονότητα και μειονότητα ανήκαν σε έθνη που οι μητέρες πατρίδες τους είναι στο ΝΑΤΟ -και με βρετανικές βάσεις στο έδαφός της, κυρίαρχο έδαφος της Βρετανίας, επίσης μέλους του ΝΑΤΟ και παραδοσιακά ηθικού αυτουργού των Τούρκων σε βρομιές ενάντια στην ελληνική πλειονότητα- θέλησε να το παίξει… αδέσμευτος και αλληθώρισε προς το σοβιετικό μπλοκ. Και, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, το λεγόμενο Κίνημα των Αδεσμεύτων δεν ήταν και τόσο… αδέσμευτο, αλλά λιγότερο ή περισσότερο συνοδοιπόρος της Μόσχας, με κατά κανόνα αυταρχικά καθεστώτα, όπως τέτοιο ήταν και του Μακαρίου, κι ας μην το πολυλέμε. Τη συνέχεια την ξέρουμε. Την προβοκάτσια του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974 την ακολούθησαν η εισβολή των Τούρκων, η στρατιωτική ήττα, με την Ελλάδα ατιμωτικά απόλεμη και στους δύο «Αττίλες», προδίδοντας τους Ελλαδίτες και Κυπρίους Ελληνες πολεμιστές της Ε.Φ. της ΕΛΔΥΚ, των εξ Ελλάδος καταδρομέων του λέοντος Παπαμελετίου και των υπόλοιπων μαχητών.

Ο Αρμένιος πρωθυπουργός τα έκανε όλα αυτά, πατώντας στις μοιραίες πατημασιές του Μακαρίου, ενώ η Ρωσία έχει ήδη γίνει συνεταίρος με τους Τούρκους. Αντί να φυλάξει τον απαυτό του και του λαού του, φλέρταρε με τους εχθρούς της Ρωσίας, που δεν φημίζεται ιστορικά για το τακτ της. Ενας παράδοξος συνεταιρισμός, που ξεκίνησε ακόμη πιο παράδοξα, με την κατάρριψη ενός ρωσικού μαχητικού και το λιντσάρισμα και την ατίμωση των πιλότων, και εξελίχθηκε σε νταραβέρια, μοιρασιές στη Συρία και πώληση υπερσύγχρονων S-400 στους Τούρκους, που θα χρησιμοποιηθούν εναντίον του Έθνους μας.



Οι Τούρκοι έστειλαν στο Αζερμπαϊτζάν στρατιωτικούς συμβούλους, έκαναν κοινά γυμνάσια και, κυρίως, υλοποιώντας επί δεκαετίες το δόγμα «Ποτέ ξανά», μετά την πικρή εμπειρία του εμπάργκο όπλων από τις ΗΠΑ το 1974-1977, τουρκοποίησαν στον μέγιστο δυνατό βαθμό τις προμήθειές τους σε όπλα, μέσα από τη χρηματοδότηση και ανάπτυξη πολυποίκιλων σύγχρονων οπλικών συστημάτων. Το δικό μας πολιτικό σύστημα απαξίωσε την αμυντική μας βιομηχανία, που είναι σε τρισχειρότερη κατάσταση από ό,τι πριν από 40 χρόνια, διότι βασιλεύουν η μίζα και η δεινοσαυρική γραφειοκρατία και εχθρότητα κάθε ιδιωτικής πρωτοβουλίας! Πράσινη, μπλε, ροζ, παρδαλή, μίζα να ‘ναι, και αυτοί που τα παίρνουν αλλάζουν ό,τι πουκάμισο χρώμα θέλετε, διότι αν τα παράγουμε μόνοι μας πώς θα λαδώνονται; Τα τελευταία χρόνια, οι Τούρκοι επένδυσαν πολύ στα οπλισμένα drones, τα οποία πετώντας ψηλά, με μεγάλη αυτονομία, ελάχιστο ίχνος ραντάρ, με θερμικές κάμερες, ελάχιστο ίχνος θορύβου, με κατευθυνόμενα βλήματα βεληνεκούς δεκάδων χιλιομέτρων, παράγονται πλέον σε μεγάλους αριθμούς και έδωσαν πολλά στον Αλίεφ, ο οποίος Ταμτάκος μεν, πλούσια χώρα λόγω αερίου δε και τσανάκι των Τούρκων, είναι πιστός στο «Ενα Έθνος, δύο κράτη». Εμείς έχουμε εδώ αλήτες που βεβηλώνουν εθνικά σύμβολα και μνημεία, και σκουπίδια φιλότουρκους στην Κύπρο που νομίζουν πως μπορούν να υπάρξουν χωρίς την Ελλάδα, δουλόφρονα ανδράποδα, ερωτευμένα με τον βιαστή τους.

Το δεύτερο μοιραίο λάθος -γιατί η αζεροτουρκική πολεμική μηχανή δεν φτιάχτηκε σε μια μέρα- ήταν πως η αρμενική ηγεσία, ζώντας στο σύννεφο των φιλοαμερικανικών και νατοϊκών ονειρώξεων -επαναλαμβάνω, ούσα στο υπογάστριο της Ρωσίας-, επαναπαύθηκε στις δάφνες της απελευθέρωσης του Αρτσάχ. Δεν παρακολούθησε άγρυπνα τι συνέβαινε, δεν ανέπτυξε ούτε αγόρασε όπλα – αντίμετρα στα τουρκικά οπλισμένα drones, με αποτέλεσμα αυτά να καταστρέψουν τεθωρακισμένα, οχήματα, θέσεις πυροβολικού, εγκαταστάσεις, να χτυπήσουν υποδομές και αμάχους. Η γενναιότητα των Αρμενίων, εθελοντών στην πλειονότητά τους, ήταν μάταιη μπροστά σε μια τέτοια αριθμητική και τεχνολογικά ποιοτική υπεροχή. Έτσι, η Αρμενία, έπειτα και από δυσανάλογες για τον πληθυσμό της απώλειες, οδηγήθηκε σε μια ταπεινωτική ήττα, χάνοντας ανθρώπους και εδάφη.

Παρά δε τις φιλότιμες προσπάθειες διαφόρων ανακυκλωμένων δημοσιογραφούντων κνιτών, που σχεδόν επιχαίρουν για την τιμωρία της αρμενικής απείθειας απέναντι στη Ρωσία, είναι ολοφάνερο πως τίποτα δεν θα είχε γίνει εάν δεν ήταν συμπεφωνημένο μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, και τα αρμενικά λάθη εξηγούν, αλλά δεν αθωώνουν τη Ρωσία για τη συνέργειά της στο ειδεχθές έγκλημα. Οι παλιοί κνίτες λένε «καλά να πάθουν» – τόσο τους κόβει. Εμείς, όμως, πρέπει να να μάθουμε καλά τρία πράγματα:

– Δεν πρέπει να έχουμε καμία εμπιστοσύνη στη Ρωσία, ό,τι κι αν λέει η Ορθόδοξη καρδιά μας. Ναι, συνέδραμαν στην απελευθέρωσή μας, έπειτα από τόσα ψέματα και προδοτική εγκατάλειψη, όμως ξοφλήσαμε τον λογαριασμό το 1940-1941 καθυστερώντας τους Γερμανούς. Δεν το παραδέχθηκε μόνο ο Στάλιν, το παραδέχθηκε και ο ίδιος ο Χίτλερ στη συγκλονιστική ηχογράφηση της συνομιλίας του με τον Φινλανδό ηγέτη, τον στρατάρχη Μανερχάιμ. Οπότε, είμαστε πάτσι, και χωρίς εμείς να τους έχουμε «πουλήσει» σε τίποτα Ορλωφικά, ε;

– Το δεύτερο είναι πως δεν χρειάζεται να ρωτήσω, δεν έχω καμία αμφιβολία πως η στρατιωτική ηγεσία μας γνωρίζει το πρόβλημα των τουρκικών οπλικών συστημάτων που δοκιμάστηκαν ως πρόβα εναντίον μας στο Αρτσάχ. Το σενάριο με ολόκληρα σμήνη αυτονόμως ενεργούντων και συνεργαζόμενων (σμήνωση) οπλισμένων Bayraktar να επιτίθενται μαζικά στις επιλαρχίες των αρμάτων μας στον Εβρο, στα νησιά και στην Κύπρο, σε στρατόπεδα, πλοία, αεροδρόμια, θέσεις πυροβολικού και υποδομές, δεν μπορεί να μην έχει απασχολήσει τους αρμοδίους. Θεωρώ αδιανόητο κατόπιν στρατιωτικών εισηγήσεων να μην έχουν ήδη ληφθεί πολιτικές αποφάσεις, υλοποιούμενες με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, για οπλικά συστήματα και ηλεκτρονικά αντίμετρα που θα εξουδετερώσουν αυτή τη νέα απειλή και θα απομακρύνουν την πιθανότητα μιας αιφνίδιας ολοκληρωτικής ήττας.

Η γενναιότητα πρέπει πλέον να διαθέτει τεχνολογία αιχμής. Εάν αυτό δεν συμβαίνει, εάν ήδη δεν ενεργούν δρομαίως οι Ταγοί και οι Φύλακες, τότε ουαί και αλίμονό μας, ουαί τοις ηττημένοις. Και, για άλλη μια φορά, η Ιστορία μάς τραβάει από το μανίκι και μας υποδεικνύει τον δρόμο του Ισραήλ. Ένοπλο Έθνος, με υψηλό φρόνημα και ακόμη υψηλότερη τεχνολογία. Οτιδήποτε άλλο είναι νέτη σκέτη προδοσία…

Δικηγόρος, πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ