Η ενδημούσα γραφειοκρατία νικά και την πανδημία

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Στα πλαίσια άμβλυνσης των επιπτώσεων του κορωναϊού σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων των πολιτών ψηφίσθηκε ο νόμος υπ’ αρ.* 4690, με τον οποίο, μεταξύ άλλων, επετράπη η ....
λήψη ενόρκων βεβαιώσεων ενώπιον δικηγόρου [μέχρι τώρα η σχετική αρμοδιότητα ανήκε στους συμβολαιογράφους και στους ειρηνοδίκες] ως μέσου απόδειξης ισχυρισμών προβαλλόμενων στα δικαστήρια. Ο νόμος περιγράφει ολόκληρη διαδικασία για τη λήψη της βεβαίωσης, την ηλεκτρονική ανάρτησή της από τον δικηγόρο, ενώπιον του οποίου δίνεται, την ηλεκτρονική λήψη της από τους νομιμοποιούμενους προς τούτο, την εξασφάλιση της αυθεντικότητας των αντιγράφων κ.λπ. Και στο τέλος δίνει την εξουσία στον οικείο Δικηγορικό Σύλλογο να ρυθμίζει τα του αρχείου τών εν λόγω βεβαιώσεων χωρίς εξειδίκευση του όρου «αρχείο».

Και τότε το ΔΣ του ΔΣΑ, του πρώτου επιστημονικού συλλόγου της χώρας, αποφασίζει να ρυθμίσει τις λεπτομέρειες ηλεκτρονικής καταγραφής, ανάρτησης και αυθεντικότητος των ενόρκων βεβαιώσεων που δίνονται ενώπιον δικηγόρου, καταλήγοντας, ότι ο δικηγόρος οφείλει εντός πέντε ημερών από τη λήψη της να καταθέτει στον Σύλλογο το πρωτότυπο της ένορκης βεβαίωσης, ώστε να δημιουργηθεί το σχετικό αρχείο. Επ’ απειλή πειθαρχικού ελέγχου του δικηγόρου, αν δεν καταθέσει το πρωτότυπο.

Προς τί, λοιπόν, όλη αυτή η μανία με την ψηφιακή διακυβέρνηση, την ηλεκτρονική κατάθεση δικογράφων κ.λπ., όταν τα ψηφιοποιημένα αρχεία πρέπει να τα διατηρούμε και σε χαρτί;

Πλάκα δεν έχει που ακόμη και σήμερα, μετά από δέκα ολόκληρα μνημονιακά χρόνια, οι ευρωπαίοι εταίροι είναι έτοιμοι να μας δώσουν χρήμα για την αντιμετώπιση των δυσμενών συνεπειών τής πανδημίας στην οικονομία, αρκεί να κάνουμε …. μεταρρυθμίσεις; Δέκα ολόκληρα χρόνια μας έχει βγει από τ’ αυτιά η λέξη «μεταρρύθμιση», αλλά σαν να βρισκόμαστε ακόμη εκεί από όπου αρχίσαμε. Και τούτο, επειδή η νοοτροπία δεν μεταρρυθμίζεται με τίποτε.

Ακόμη μεγαλύτερη πλάκα έχουν ακόμη και σήμερα οι αλλεπάλληλες ρυθμίσεις για τη συνταξιοδότηση δημοσίων υπαλλήλων με 25 χρόνια πραγματικής υπηρεσίας, με αναγνώριση τόσων χρόνων πλασματικής υπηρεσίας, με έξοδο στα 57, στα 62 κ.λπ.

Και το μεταρρυθμισιόμετρο τερμάτισε η απόφαση 317/2020 του Ελεγκτικού Συνεδρίου εν ολομελεία, με την οποίαν αναγνωρίσθηκε σε άρρενα δημόσιο υπάλληλο ηλικίας 55 ετών με 25ετή υπηρεσία και ανήλικο παιδί το δικαίωμα συνταξιοδότησης πριν τα 62 για λόγους ισότητας προς τις γυναίκες που έχουν αντίστοιχο προνόμιο. Την ίδια ώρα που στο Ισραήλ οι γυναίκες προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη ζητώντας να εξισωθούν με τους άνδρες ως προς την τοποθέτησή τους σε μάχιμες θέσεις στο στράτευμα.

Σώτος

*Αυτό το «υπ’ αριθμ.» που φιγουράρει σε όλα τα δημόσια έγγραφα, αλλά και στην Εφημερίδα tης Κυβερνήσεως, πόθεν προέκυψε; Εν πρώτοις, αν πρόκειται για εξοικονόμηση χώρου, πόσο χώρο καταλαμβάνουν τα τελευταία δύο γράμματα, ή ένα γράμμα, της λέξης; Γιατί όχι υπ’ «αριθμόν» ή «αριθμό», αλλά «αριθμ.»; Και ο συλλαβισμός κύριε που μαθαίναμε στο Δημοτικό, τότε που δεν υπήρχαν Η/Υ και αναγκαζόμασταν να κόβουμε τις λέξεις που δεν χωρούσαν στη γραμμή; Δεν είναι τότε που μαθαίναμε, ότι δεν χωρίζουμε τις λέξεις σε συλλαβές που λήγουν σε σύμφωνα, από τα οποία δεν αρχίζει κάποια λέξη; Ποιά λέξη αρχίζει, άραγε, από «θμ»;

Αντιγράφω από το e-didaskalia

ΣΥΛΛΑΒΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΥΛΛΑΒΙΣΜΟΥ
Συλλαβισμός λέγεται ο χωρισμός των λέξεων σε συλλαβές, με βάση κάποιους κανόνες, οι οποίοι είναι:
1. δύο συνεχόμενα φωνήεντα συλλαβίζονται χωριστά. Π.χ. α-έ-ρας, νέ-ος, Ι-ό-νιο.
2. ένα σύμφωνο ανάμεσα σε δυο φωνήεντα συλλαβίζεται με το δεύτερο φωνήεν. Π.χ. Πα-ρά-θυ-ρο, σο-κο-λά-τα, δύ-να-μη.
3. δυο όμοια σύμφωνα χωρίζονται. Π.χ. γράμ-μα, γει-τό-νισ-σα.
4. δυο ή τρία διαφορετικά σύμφωνα ανάμεσα σε δυο φωνήεντα, δεν χωρίζονται και συλλαβίζονται με το δεύτερο φωνήεν, αν αρχίζει Ελληνική λέξη από αυτό το συνδυασμό γραμμάτων, ενώ χωρίζονται, αν δεν αρχίζει Ελληνική λέξη. Π.χ. αρ-νί, α-κτή, εκ-δρο-μή, Α-πρί-λης.
5. τα δίψηφα φωνήεντα αι, ει, οι, υι, αυ, ευ, οι δίφθογγοι άι, άη, όι, όη, και οι καταχρηστικοί δίφθογκοι ια, ιο, οιο, ειο, υος, ιου, δεν χωρίζονται στο συλλαβισμό. Π.χ. εί-μαι, τοί-χος, αύ-ρα, ναύ-της, αη-δό-νι, ά-δειο, χάι-δε-μα, για-γιά, γυα-λί, δου-λειά, πιά-νο.