Την οδό Βασιλέως Γεωργίου την ξέρετε όλοι οι Θεσσαλονικείς. Μάθετε τώρα και την ιστορία:
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ
73 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ
Του Βασιλέως των Ελλήνων , Γεωργίου Β’
Την 1η Απριλίου 2020, συμπληρώθηκαν 73 έτη από τον αιφνίδιο θάνατο του Βασιλέως των Ελλήνων, Γεωργίου του Β’. Μάλιστα η είδηση του θανάτου του Βασιλέως Γεωργίου Β’, ακούστηκε ως ένα πρωταπριλιάτικο αστείο για να τηρηθεί το έθιμο.
Ο Γεώργιος Β’, υπήρξε ένας από τους ενδοξότερους αλλά και τραγικότερους Βασιλείς του Έθνους μας. Μαζί με τη θρυλική ηγεσία του 1940, είχε ευτυχίσει να εκφράσει σε ώρες μοναδικά κρίσιμες για την Ελλάδα τον ορθό πατριωτικό λόγο και να αποδείξει εμπράκτως την αγωνιστικότητα της Ελληνικής φυλής δια μέσω των αιώνων.
Γεννήθηκε στις 19 Ιουλίου 1890. Ήταν ο πρωτότοκος γιός του Στρατηλάτη Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΒ και της Βασίλισσας Σοφίας.
Στη ζωή του γνώρισε ευτυχισμένες στιγμές όταν συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13. Όμως έζησε και πικρίες κατά την αναγκαστική εξορία των ετών 1917-1920, από τους Γάλλους που έφεραν δια της λόγχης τον Ελ. Βενιζέλο στην εξουσία.
Οι πικρίες και οι απογοητεύσεις του συνεχίστηκαν όταν ανήλθε στον ελληνικό θρόνο ως Βασιλεύς των Ελλήνων το Σεπτέμβριος 1922 μετά τη μικρασιατική τραγωδία. Ωστόσο η πρώτη βασιλεία του υπήρξε τυπική. Όλες τις εξουσίες είχε η Επανάσταση των βενιζελικών αξιωματικών Ν. Πλαστήρα και Στ. Γονατά.
Εν συνεχεία αναγκάστηκε να αναχωρήσει από την Ελλάδα, το Δεκέμβριο του 1923.
Μετά τα δεκάδες βενιζελικά κινήματα από το 1924 έως το 1935, επανήλθε το 1935 στην Ελλάδα, σε μία κρίσιμη εποχή για να την προετοιμάσει για την εποποιία που θα ακλουθούσε. Ακόμα και ο ίδιος ο Ελ. Βενιζέλος αναγνωρίζοντας το ενωτικό του πνεύμα του Γεωργίου Β’ , δεν δίστασε στην επιστολή του προς τον Λουκά Ρούφο το Μάρτιο του 1936 να γράψει:
«Από τα βάθη της καρδιάς μου αναφωνώ: Ζήτω ο Βασιλεύς» .
Μοναδικό του μέλημα του Γεωργίου Β’, ήταν ο εξοπλισμός του Στρατού και η θωράκιση της χώρας για τον επερχόμενο πόλεμο. Και όταν έφτασε η μεγάλη ιστορική στιγμή ,μετά το ιταμό ιταλικό τελεσίγραφο, στις 28 Οκτωβρίου 1940 η «τριανδρία» Βασιλέως Γεωργίου Β, πρωθυπουργού Ιω. Μεταξά και Αρχιστρατήγου Αλ. Παπάγου με το εκτυφλωτικό «ΟΧΙ» οδήγησε το Έθνος από την ηρωική άμυνα, στη νίκη στα βορειοηπειρώτικα βουνά και στην απελευθέρωση της Β. Ηπείρου!
Έγραφε στο Ιστορικό του διάγγελμα τότε: «Με πίστιν εις τον Θεόν και εις τα πεπρωμένα της φυλής , το Έθνος σύσσωμον και πειθαρχούν ως εις άνθρωπος θα αγωνισθή υπέρ βωμών και εστιών μέχρι τελικής Νίκη.»
Αν δεν είχε επιστρέψει ο Γεώργιος Β’ και δεν υπήρχε η αναγκαία μεταβολή με τον Ι. Μεταξά το έπος του 1940 ,πιθανότατα δεν θα υπήρχε.
Και όταν στη συνέχεια οι Γερμανικές στρατιές την 6η Απριλίου του 1941 κατέβαιναν στην πατρίδα μας εκείνος είπε ένα νέο «ΟΧΙ» και συνέχισε τον αγώνα. Στο διάγγελμα της 6ης Απριλίου 1941 υπογράμμιζε ο Γεώργιος : «Όλοι οι Έλληνες , άνδρες , γυναίκες , παιδιά, υψώσατε το ανάστημά σας, σφίξατε τους γρόνθους σας και σταθήτε εις το πλευρόν Μου, προασπισταί της Ελληνικής Πατρίδος, της χθεσινής, της σημερινής και της αυριανής, αντάξιοι των προγόνων σας, παράδειγμα εις τους επιγόνους σας, πρόμαχοι της ελευθερίας, της βγαλμένης από τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά. Εμπρός, τέκνα της Ελλάδος εις τον υπέρ πάντων αγώνα! » Ο αγώνας συνεχίστηκε στην Κρήτη και έπειτα στο Κάιρο. Πάντα για την Ελλάδα.
Μετά την απελευθέρωση, η αριστερά προσπάθησε να εμποδίσει την επιστροφή του, αλλά δεν κατάφερε να εμποδίσει το Δημοψήφισμα του 1946. Ο ελληνικός λαός επανέφερε θριαμβευτικά τον Βασιλέα Του, αφού αποτελούσε την εγγύηση να μη ξαναζήσει τον εφιαλτικό «κόκκινο Δεκέμβρη » του 1944 .
Στις 26-09-1946 του επιφυλάχθηκε μεγαλειώδη υποδοχή. Ο Γεώργιος Β’ ξανάβλεπε την αγαπημένη πατρίδα. Στο διάγγελμά του προς τον λαό από Ραδιοφωνικό σταθμό των Αθηνών ο Γεώργιος Β’,τόνιζε: «Καλώ πάντας να με βοηθήσετε. Δίδοντες λήθην εις παν κακόν εκ του παρελθόντος, και έχοντες υπόψιν ότι πολύμοχθον και πολυτάραχον ανοίγεται ενώπιον ημών το μέλλον, να ανταποκριθείτε με πίστιν , συννοχήν και αδιάκοπον εργατικότητα.Με τα αχαρίσματα αυτά η φυλή αντιμετώπισε πάντοτε τας δοκιμασίας και εμεεμεγαλούργησε. Θα τας αντιμετωπίσει και πάλιν σήμερον. Ο Θεός μαζί σας. Ζήτω η Ελλάς.»
Ο Θεός όμως είχε άλλα σχέδια για τον Γεώργιο Β’. Την 1η Απριλίου του 1947 πέθανε αιφνίδια, αυτός, που το 1940-‘41 πέρασε το κατώφλι της αθανασίας με το θρυλικό «ΟΧΙ». Ο λαός νόμισε ότι ήταν κάποιο πρωταπριλίατικο ψέμα. Ωστόσο ήταν η πικρή αλήθεια.
Στην κηδεία του, χιλιάδες λαού αποχαιρέτησαν τον Βασιλέα Γεώργιο Β, δείχνοντας για μια ακόμη φορά τα αισθήματα αγάπης των απλών ανθρώπων προς τον ο νεκρό πλέον Βασιλέα τους , που οδήγησε το Έθνος στη Δόξα.
Ο Γεώργιος Β’ , υπήρξε ο Βασιλεύς του καθήκοντος της δόξης και της νίκης του έπους του 1940. Στο γραφείο του, μετά το θάνατό του, βρέθηκε το χειρόγραφο σημείωμα του τι είναι Νίκη, στο οποίο φαίνονταν τόσο η φιλοσοφική όσο και η χριστιανική διάθεση του Βασιλέως Γεωργίου. Η μνήμη του, πρέπει να φρονηματίζει όλους στη δύσκολη εποχή που ζούμε.
Μετά τιμής,
Διονύσιος Βουλγαρόπουλος-Δημοσιογράφος
73 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ
Του Βασιλέως των Ελλήνων , Γεωργίου Β’
Την 1η Απριλίου 2020, συμπληρώθηκαν 73 έτη από τον αιφνίδιο θάνατο του Βασιλέως των Ελλήνων, Γεωργίου του Β’. Μάλιστα η είδηση του θανάτου του Βασιλέως Γεωργίου Β’, ακούστηκε ως ένα πρωταπριλιάτικο αστείο για να τηρηθεί το έθιμο.
Ο Γεώργιος Β’, υπήρξε ένας από τους ενδοξότερους αλλά και τραγικότερους Βασιλείς του Έθνους μας. Μαζί με τη θρυλική ηγεσία του 1940, είχε ευτυχίσει να εκφράσει σε ώρες μοναδικά κρίσιμες για την Ελλάδα τον ορθό πατριωτικό λόγο και να αποδείξει εμπράκτως την αγωνιστικότητα της Ελληνικής φυλής δια μέσω των αιώνων.
Γεννήθηκε στις 19 Ιουλίου 1890. Ήταν ο πρωτότοκος γιός του Στρατηλάτη Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΒ και της Βασίλισσας Σοφίας.
Στη ζωή του γνώρισε ευτυχισμένες στιγμές όταν συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13. Όμως έζησε και πικρίες κατά την αναγκαστική εξορία των ετών 1917-1920, από τους Γάλλους που έφεραν δια της λόγχης τον Ελ. Βενιζέλο στην εξουσία.
Οι πικρίες και οι απογοητεύσεις του συνεχίστηκαν όταν ανήλθε στον ελληνικό θρόνο ως Βασιλεύς των Ελλήνων το Σεπτέμβριος 1922 μετά τη μικρασιατική τραγωδία. Ωστόσο η πρώτη βασιλεία του υπήρξε τυπική. Όλες τις εξουσίες είχε η Επανάσταση των βενιζελικών αξιωματικών Ν. Πλαστήρα και Στ. Γονατά.
Εν συνεχεία αναγκάστηκε να αναχωρήσει από την Ελλάδα, το Δεκέμβριο του 1923.
Μετά τα δεκάδες βενιζελικά κινήματα από το 1924 έως το 1935, επανήλθε το 1935 στην Ελλάδα, σε μία κρίσιμη εποχή για να την προετοιμάσει για την εποποιία που θα ακλουθούσε. Ακόμα και ο ίδιος ο Ελ. Βενιζέλος αναγνωρίζοντας το ενωτικό του πνεύμα του Γεωργίου Β’ , δεν δίστασε στην επιστολή του προς τον Λουκά Ρούφο το Μάρτιο του 1936 να γράψει:
«Από τα βάθη της καρδιάς μου αναφωνώ: Ζήτω ο Βασιλεύς» .
Μοναδικό του μέλημα του Γεωργίου Β’, ήταν ο εξοπλισμός του Στρατού και η θωράκιση της χώρας για τον επερχόμενο πόλεμο. Και όταν έφτασε η μεγάλη ιστορική στιγμή ,μετά το ιταμό ιταλικό τελεσίγραφο, στις 28 Οκτωβρίου 1940 η «τριανδρία» Βασιλέως Γεωργίου Β, πρωθυπουργού Ιω. Μεταξά και Αρχιστρατήγου Αλ. Παπάγου με το εκτυφλωτικό «ΟΧΙ» οδήγησε το Έθνος από την ηρωική άμυνα, στη νίκη στα βορειοηπειρώτικα βουνά και στην απελευθέρωση της Β. Ηπείρου!
Έγραφε στο Ιστορικό του διάγγελμα τότε: «Με πίστιν εις τον Θεόν και εις τα πεπρωμένα της φυλής , το Έθνος σύσσωμον και πειθαρχούν ως εις άνθρωπος θα αγωνισθή υπέρ βωμών και εστιών μέχρι τελικής Νίκη.»
Αν δεν είχε επιστρέψει ο Γεώργιος Β’ και δεν υπήρχε η αναγκαία μεταβολή με τον Ι. Μεταξά το έπος του 1940 ,πιθανότατα δεν θα υπήρχε.
Και όταν στη συνέχεια οι Γερμανικές στρατιές την 6η Απριλίου του 1941 κατέβαιναν στην πατρίδα μας εκείνος είπε ένα νέο «ΟΧΙ» και συνέχισε τον αγώνα. Στο διάγγελμα της 6ης Απριλίου 1941 υπογράμμιζε ο Γεώργιος : «Όλοι οι Έλληνες , άνδρες , γυναίκες , παιδιά, υψώσατε το ανάστημά σας, σφίξατε τους γρόνθους σας και σταθήτε εις το πλευρόν Μου, προασπισταί της Ελληνικής Πατρίδος, της χθεσινής, της σημερινής και της αυριανής, αντάξιοι των προγόνων σας, παράδειγμα εις τους επιγόνους σας, πρόμαχοι της ελευθερίας, της βγαλμένης από τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά. Εμπρός, τέκνα της Ελλάδος εις τον υπέρ πάντων αγώνα! » Ο αγώνας συνεχίστηκε στην Κρήτη και έπειτα στο Κάιρο. Πάντα για την Ελλάδα.
Μετά την απελευθέρωση, η αριστερά προσπάθησε να εμποδίσει την επιστροφή του, αλλά δεν κατάφερε να εμποδίσει το Δημοψήφισμα του 1946. Ο ελληνικός λαός επανέφερε θριαμβευτικά τον Βασιλέα Του, αφού αποτελούσε την εγγύηση να μη ξαναζήσει τον εφιαλτικό «κόκκινο Δεκέμβρη » του 1944 .
Στις 26-09-1946 του επιφυλάχθηκε μεγαλειώδη υποδοχή. Ο Γεώργιος Β’ ξανάβλεπε την αγαπημένη πατρίδα. Στο διάγγελμά του προς τον λαό από Ραδιοφωνικό σταθμό των Αθηνών ο Γεώργιος Β’,τόνιζε: «Καλώ πάντας να με βοηθήσετε. Δίδοντες λήθην εις παν κακόν εκ του παρελθόντος, και έχοντες υπόψιν ότι πολύμοχθον και πολυτάραχον ανοίγεται ενώπιον ημών το μέλλον, να ανταποκριθείτε με πίστιν , συννοχήν και αδιάκοπον εργατικότητα.Με τα αχαρίσματα αυτά η φυλή αντιμετώπισε πάντοτε τας δοκιμασίας και εμεεμεγαλούργησε. Θα τας αντιμετωπίσει και πάλιν σήμερον. Ο Θεός μαζί σας. Ζήτω η Ελλάς.»
Ο Θεός όμως είχε άλλα σχέδια για τον Γεώργιο Β’. Την 1η Απριλίου του 1947 πέθανε αιφνίδια, αυτός, που το 1940-‘41 πέρασε το κατώφλι της αθανασίας με το θρυλικό «ΟΧΙ». Ο λαός νόμισε ότι ήταν κάποιο πρωταπριλίατικο ψέμα. Ωστόσο ήταν η πικρή αλήθεια.
Στην κηδεία του, χιλιάδες λαού αποχαιρέτησαν τον Βασιλέα Γεώργιο Β, δείχνοντας για μια ακόμη φορά τα αισθήματα αγάπης των απλών ανθρώπων προς τον ο νεκρό πλέον Βασιλέα τους , που οδήγησε το Έθνος στη Δόξα.
Ο Γεώργιος Β’ , υπήρξε ο Βασιλεύς του καθήκοντος της δόξης και της νίκης του έπους του 1940. Στο γραφείο του, μετά το θάνατό του, βρέθηκε το χειρόγραφο σημείωμα του τι είναι Νίκη, στο οποίο φαίνονταν τόσο η φιλοσοφική όσο και η χριστιανική διάθεση του Βασιλέως Γεωργίου. Η μνήμη του, πρέπει να φρονηματίζει όλους στη δύσκολη εποχή που ζούμε.
Μετά τιμής,
Διονύσιος Βουλγαρόπουλος-Δημοσιογράφος