Αυτοί που υπερασπίζονται τα αρχαία θα τα... «κάψουν».
Στην εποχή μας, που η επικοινωνία κατισχύει της ουσίας, μια πολιτική διαμάχη κρίνεται στα μάτια της κοινής γνώμης περισσότερο από το «ποιός λέει τι» παρά σε σχέση με το καθαυτό περιεχόμενό της. Αυτό συμβαίνει και με μια μεγάλη μερίδα του κόσμου σε σχέση με τα Αρχαία της Βενιζέλου;
Κρατούν αποστάσεις από την υπόθεση, όχι γιατί έχουν άλλη άποψη για τα αρχαία, αλλά γιατί την υπόθεση υπεράσπισής τους την έχουν αναλάβει πολιτικές φιγούρες που πλέον είναι αναξιόπιστες στα μάτια της Θεσσαλονίκης, όπως είναι ο Γιάννης Μυλόπουλος ή ο Γιάννης Μπουτάρης.
Μπορεί να πείσει μια πόλη για την αναγκαιότητα παραμονής της μέσης Βυζαντινής οδού στον Σταθμό της Βενιζέλου, ο τέως δήμαρχος Θεσσαλονίκης, που διαλαλούσε ότι «χέστηκε για την γενοκτονία των Ποντίων» (δηλ. για την ταυτότητα και την ιστορία πολύ μεγάλης μερίδας των κατοίκων αυτής της πόλης); Ποιός θα τον πιστέψει;
Ο πρώην επικεφαλής της Αττικό Μετρό, που μετέβαλε το Μετρό σε επικοινωνιακό μπιζουδάκι της κυβέρνησης με τα αλήστου μνήμης προπαγανδιστικά «εγκαίνια των μουσαμάδων»;
Βγαίνει η Κατερίνα Νοτοπούλου (δημοτικός σύμβουλος και βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ) προχθές, και λέει «Έλγιν» τον Μητσοτάκη για την απόφασή του περί απόσπασης των Αρχαίων από τον Σταθμό. Νομίζει ότι πολιτική είναι «ένας διαγωνισμός για το οποίος θα βρίσει χειρότερα τον αντίπαλό της». Προσπαθεί έτσι με κούφιες δημαγωγίες να βρει τα πατήματά της στην αντιπολίτευση.
Ο κόσμος όμως έχει μετακινηθεί προς το κέντρο, την πολιτική με ψύχραιμους τόνους, την αντιπαράθεση με επιχειρήματα. Γιατί αυτόν τον τύπο της πόλωσης τον δοκίμασε καλά στο πετσί του την περίοδο 2010-2019, και όταν «πήγε ταμείο» με αυτό το πολιτικό στυλ της ψευδοαγωνιστικής ρητορείας, είδε ότι από αυτήν την περιπέτεια μπήκαμε μέσα με τα τσαρούχια σαν κοινωνία, σαν χώρα, σαν άνθρωποι. Άρα, μιλάμε για ένα στυλ πολιτικής εντελώς απαξιωμένο, που η πλειοψηφία δεν θέλει να ακούει καν γι' αυτό, γιατί μετά την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ ξέρει καλά ότι πρόκειται για πολιτικάντικο θεατρινισμό.
Το πρόβλημα είναι ότι με αυτά και με εκείνα την πληρώνουν πάλι τα Αρχαία της Βενιζέλου. Γιατί, το χειρότερο που μπορούν να πάθουν, αφού αρχικά έπεσαν σε χέρια ιθυνόντων και «φορέων» που δεν μπορούν να εκτιμήσουν την πολιτιστική, οικονομική και εθνική σημασία που έχουν, και τα υποτιμούν εντελώς, είναι να ταυτιστεί η υπόθεσή τους με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον τέως Δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Θα είναι η χαριστική βολή για αυτά.
Αν επομένως μας ενδιαφέρει η παραμονή και η ανάδειξή τους, θα πρέπει να αναδείξουμε άλλα σχήματα εκπροσώπησης, με άλλο στυλ και περιεχόμενο πολιτικής: Που να εστιάζει στα ίδια τα αρχαία, στο γεγονός ότι συνιστούν μείζονα πολιτιστική επένδυση για την πόλη με πολλαπλή ωφέλεια (από οικονομική μέχρι εθνική) και όχι στην αυταρέσκεια ή την αυτοδικαίωση όπως γίνεται τώρα, ή σε επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαξιώσουν την ‘αντίπαλη άποψη’ στα μάτια της κοινής γνώμης. Εξ άλλου και αυτή η αντίπαλη άποψη (απόσπαση και επανατοποθέτηση) πατάει σε πολύ υπαρκτές ανάγκες των κατοίκων της πόλης, και άρα η δαιμονοποίησή της, υπονομεύει την απήχηση που μπορεί να έχει η άποψη για την παραμονή των αρχαίων επί τόπου σε αυτόν ακριβώς τον κόσμο…