η λογική του οικονομικού ολοκληρωτισμού που βρίσκεται πίσω από την μεταβολή των πάντων σε εμπόρευμα θέτει σε αμφισβήτηση το δικαίωμα πρόσβασης όλων των ανθρώπων σ’ έναν τόσο ζωτικό πόρο.
Δεν είναι μόνο αυτό, βέβαια, είναι και ότι η αποτυχία του «εταιρισμού» [αν μπορούμε να ονομάσουμε έτσι την κυριαρχία μιας νοοτροπίας, ότι η μεγάλη ιδιωτική επιχείρηση αποτελεί μια οργανωτική πανάκεια για την διευθέτηση όλων των βασικών συλλογικών ανθρώπινων αναγκών] στην διαχείριση μεγάλων υποδομών, καθώς και στην αειφορική διαχείριση φυσικών πόρων, είναι επίσης αποδεδειγμένη.
Τα προηγούμενα δύο δεν είναι «ιδεολογίες», είναι ρεαλιστικά συμπεράσματα, δηλαδή επαληθεύονται τόσο στο πλαίσιο της οικονομίστικης όσο και στο πλαίσιο της τεχνοκρατικής νοοτροπίας, ανεξάρτητα από το αν κανείς συμφωνεί με αυτές ή όχι: Είναι ζήτημα πραγματικότητας και όχι «αριστεράς» ή «δεξιάς».
Όποιος όμως στέκεται μόνον σε αυτά, λέει την μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή είναι ότι οι κρατικές γραφειοκρατίες, ιδίως στην χώρα μας, έχουν αποδειχθεί εξίσου ανίκανες στην διαχείριση των μαζικών υποδομών, των ζωτικών αγαθών και των φυσικών πόρων, γεγονός που στρεβλώνει τον χαρακτήρα τους ως δημόσια αγαθά. Δηλαδή, επί της ουσίας αυτό που γίνεται είναι ότι ο κρατικός αγάς με τα όσα (δεν) πράττει, την νοοτροπία που φέρει, και τις αντιλήψεις του περιορίζει άμεσα την κοινωνική ωφέλεια του οργανισμού που διοικεί.
Έτσι τώρα λογου χάρη, ακούμε ότι ο κεντρικός αγωγός της ΕΥΑΘ είναι «παλιός» και «χρήζει επισκευών» -κάτι που γνωρίζαμε βέβαια από καιρό, όπως και γενικότερα για την κατάσταση των υποδομών ύδρευσης στην πόλη.
Φυσικά, επειδή ως κρατικός οργανισμός (όπως και όλοι σε αυτήν την χώρα) λειτουργεί εν έτει 2018 με λογικές 1950 (τουλάχιστον) δεν έχει καμία αντίληψη «συντήρησης», «ανανέωσης» των παγίων κεφαλαίων του, και άρα ξαφνικά είμαστε υποχρεωμένοι εκτός των προβλημάτων που έχουν δημιουργηθεί στην καθημερινότητα από την βλάβη στον κεντρικό αγωγό ύδρευσης, να αντιμετωπίζουμε και το υποκριτικό ψυχόδραμα του τύπου «ω μα τι πάθαμε! χάλασε!», καθώς και τις μισές ιδεοληπτικές αλήθειες που αλληλοεκτοξεύονται μεταξύ νεοφιλελέ και κρατιστών [που ναι η όψη του ίδιου νομίσματος, ενός νομίσματος που θέτει σε δεύτερη μοίρα τις κοινωνικές ανάγκες προτάσσοντας διαφορετικές μορφές «ιδίου συμφέροντος»].
Μόνη λύση, η έξοδος από αυτόν τον φαύλο κύκλο, με την δημιουργία υβριδικών συστημάτων δημόσιας διαχείρισης τα οποία λειτουργούν έξω από την ιδιωτικο-οικονομική λογική [παραγωγή κοινωνικά προστιθέμενης αξίας, για τους γιάπηδες], ενσωματώνουν ωστόσο για να αποφύγουν τον υπεργραφειοκρατικό γιγαντισμό, και άρα την εκτόξευση του κόστους, και μορφές ιδιωτικής πρωτοβουλίας [μέσω αυστηρά ελεγχόμενων υπεργολαβιών].
Για όσους αρέσκονται στην ιδεοληπτική ανάγνωση των πραγμάτων [που είναι και η πιο επιδερμική, γιατί υποβαθμίζει μια ουσιαστική συζήτηση ικανοποίησης συλλογικών αναγκών σε συζήτηση πολιτικού γούστου] αξίζει να σημειώσει κανείς ότι αυτό το μοντέλο είχε επιστρατεύσει η άμεση δημοκρατία της κλασικής Αθήνας: Δημόσιο, αφ’ ενός, για να κάμψει την πολιτική εξουσία της οικονομικής ολιγαρχίας, αποκεντρωμένο, μικρό και ευέλικτο (δεν είχε καν μόνιμους δημόσιους εκτελωνιστές, στο λιμάνι του Πειραιά, αναλάμβαναν οι πολίτες με κλήρωση, εθελοντικά τότε) που τα δημόσια έργα του τα πραγματοποιούσε κατ’ εξοχήν με εργολαβίες -π.χ. τον Παρθενώνα, για να μιλήσουμε για ένα «εργάκι» εκείνης της εποχής.
Υ.Γ.
Κλασικό επικοινωνιακό στιγμιότυπο που θέλει να δημιουργήσει αντανακλαστικά παβλοφικού τύπου: Υπουργός-Διευθυντής-τεχνικός-διαβούλευση-μπουλντόζα = κράτος που λειτουργεί.
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΜΕΝΟΥΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου