συναρπαστικό αντάμωμα με την ιστορία της ελληνικής ναυτοσύνης. Που μέσα στους αιώνες έχει να επιδείξει γενναία συνεισφορά, στον αέναο αγώνα του ελληνισμού για ανεξαρτησία και ελευθερία. Ένας ναύτης του πολεμικού ναυτικού, στάθηκε αρωγός στην προσπάθειά μας αυτή, και μέσα από τη φιλότιμη και φιλόξενη ξενάγησή του μας παρουσίασε σημεία, ευρήματα και κειμήλια που κοσμούν το ιστορικό πλοίο. Σε όλες κι όλους όμως έμεινε μια γλυκόπικρη γεύση.
Το θωρηκτό Αβέρωφ, έρχεται από εποχές παλιές, διαφορετικές. Τότε που οι αστικές ελίτ ανταποκρίνονταν στις πραγματικές προτεραιότητες της ελληνικής κοινωνίας για ελευθερία, πρόοδο και ανεξαρτησία. Τότε που παρέδιδαν στους πολίτες, πολεμικά πλοία, ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα ή νοσοκομεία. Τότε που η ενίσχυση της εθνικής άμυνας αποτελούσε εχέγγυο και συνώνυμο της ελευθερίας και της αέναης πάλης ενάντια σε όποιον την επιβουλεύονταν. Τότε που ο ελληνισμός προσπαθούσε να αφήσει πίσω του την παρακμή που η μακραίωνη σκλαβιά, από πολλούς κατακτητές, είχε τελεσίδικα επιβάλει. Και το συναντάμε, σήμερα, στην πόλη μας εμείς.
Τώρα, που οι σύγχρονες αστικές ελίτ επενδύουν σε ποδοσφαιρικές ομάδες και τηλεοπτικές συχνότητες. Δίδοντας στην κοινωνία μόνο κακής ποιότητας θεάματα. Αδιαφορώντας για τις προτεραιότητες της ελληνικής κοινωνίας, συνθηκολογώντας με τα υπερεθνικά οικονομικά κέντρα προς όφελός τους, και υπονομεύοντας την οποιαδήποτε απόπειρα παραγωγικής αναγέννησης. Τώρα, που η ενίσχυση της εθνικής άμυνας έχει γίνει συνώνυμο της «μίζας», της «εξάρτησης» ή των νέων θέσεων εργασίας …στην Αμερική, όπως ο «Πλανητάρχης» τόνισε. Τώρα που η ελληνική κοινωνία παρακμάζει δημογραφικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά.
Κι όμως, η αθρόα προσέλευση των βορειοελλαδιτών δείχνει πως ενστικτωδώς μέσα στην ιστορία, αναζητούμε τα «εργαλεία» εκείνα για να «γυρίσει» ο ήλιος…
Θεσσαλονίκη, 25 Οκτωβρίου 2017