,,,και όποιου θα τολμήσει παρόμοια
Του Στέλιου Παπαθεμελή
Ο τύραννος των ευρωπαϊκών οικονομιών Dr. Σόιμπλε είναι πασίγνωστος πια: εμμονικός, νευρωτικός ψυχωσικός. Το είχε εξαρχής δηλώσει ό,τι είναι να συμβεί στο ελληνικό χρέος, θα γίνει μετά τις γερμανικές εκλογές και μετά το τέλος του προγράμματος. Δηλαδή την επόμενη χρονιά! Για όσο επομένως χρόνο η τελευταία λέξη στα ζητήματα αυτά θα εκφέρεται από τον Γερμανό, όλο το περί δήθεν ρυθμίσεως του ελληνικού χρέους αφήγημα θα είναι εγχώριο κατασκεύασμα προς εσωτερική κατανάλωση.
Δεν πιστεύουμε ότι ο πρωθυπουργός δεν κατάλαβε τι επρόκειτο να συμβεί, άλλωστε και ο Μακρόν στον οποίο κατέφυγε για συμπαράσταση του ξεκαθάρισε ότι η ρύθμιση του χρέους θα γίνει «σε βάθος χρόνου».(sic!)
Επομένως έχουμε να κάνουμε με ενσυνείδητα ψεύδη. Και επειδή το επόμενο στηρίζεται στο προηγούμενο που κατέρρευσε μετά πατάγου, το βαρύγδουπο που μας σερβίρεται τώρα, ότι «αν δεν εξασφαλίσουμε το χρέος, δεν θα εφαρμοσθούν τα μέτρα» που υπερψήφισε κρίμασιν οίς οίδε Κύριος, η Βουλή μας, είναι ένα από τα ίδια κατά συνθήκην ψεύδη.
Γνωρίζουμε ότι είμαστε προτεκτοράτο. Είμασταν ακρωτηριασμένης εθνικής κυριαρχίας από την αρχή της Κρίσης, τώρα τελούμε υπό βερολίνεια Εντολή ως χώρα και υπό ομηρεία ως λαός.
Η διευθέτηση του χρέους (τί είδους, ποιου μεγέθους κ.λ.π.) ανεβλήθη για το 2018. Τα εν σπουδή ψηφισθέντα μέτρα παρά την αντίθετη πρωθυπουργική δέσμευση δεν πρόκειται να ακυρωθούν. Δεν μας μένει γι’ αυτό η παραμικρή αμφιβολία. Όπως μας δίδαξε ο Αριστοτέλης «έκαστος οιος εστί τοιαύτα λέγει και πράττει και ούτω ζει». Ο καθένας δηλαδή, σύμφωνα μ’ αυτό που είναι μιλάει, ενεργεί και ζει. «Το μεν ψεύδος φαύλον και ψεκτόν, το δ’ αληθές καλόν και επαινετόν». Το ψέμα είναι καθαυτό κάτι το τιποτένιο και ψεκτό, ενώ η αλήθεια κάτι το ωραίο και αξιέπαινο (Τα παραθέματα από τα Ηθικά Νικομάχεια Δ, 1177α).
Η “Monde”(23/5/17) αναγνωρίζει ότι έχουμε φορτωθεί 140 νέα μέτρα λιτότητας (ο συμπατριώτης της Μοσκοβισί, τα μέτρησε 200) χαρακτηρίζοντάς μας «ομήρους μιας διελκυστίνδας που μας ξεπερνά».
Οι αντίπαλοι του κ. Τσίπρα τον εγκαλούν για αδυναμία του να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους εταίρους και δανειστές, αντιπαρέρχονται όμως την κραυγαλέα βαναυσότητα των διεθνών τοκογλύφων απέναντί μας που είναι και η αγριότερη όψη του ελληνικού δράματος. Όλα ωστόσο ξανά στον αέρα: Δεύτερη αξιολόγηση, εκταμίευση δόσης και φυσικά ελάφρυνση χρέους. Βέβαια όταν λέμε ελάφρυνση να εννοούμε ελάφρυνση. Έτσι όπως οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, περιλαμβανομένων και ημών, ελάφρυναν την ηττημένη Γερμανία το 1953. Αυτή το ξεχνά συνεχώς. Αλλά πρέπει να το θυμίζουμε στον Σόιμπλε, αρχέκακον της νεοφιλελεύθερης λιτότητας με την εμμονή του και της Κομισιόν αν και σκληρά επιτηρούμενοι παραμένουμε στην διαδικασία «υπερβολικού ελλείμματος». Καθώς επίσης να υπενθυμίζουμε το ανεξόφλητο κατοχικό δάνειο και τις εκκρεμοδικούσες πολεμικές επανορθώσεις.
Άργησαν πολύ οι Ευρωπαίοι εταίροι να συνειδητοποιήσουν ότι η Τουρκία δεν είναι, ούτε μπορεί, ούτε θέλει να γίνει ευρωπαϊκή. Θέλει να αρπάξει όλο και μεγαλύτερα οφέλη από Ευρώπη – ΗΠΑ -Ρωσία. Από παντού. Παραμένοντας πάντοτε στις δύσκολες ώρες «επιτήδειος, ουδέτερος». Εθισμένη να σκυλεύει, διαγουμίζει, κουρσεύει, πλιατσικολογεί, ληστεύει, πειρατεύει και ότι άλλο μηχανευθεί.
Οι ασήμαντοι– με την έννοια που χρησιμοποιούσε ο Κορνήλιος Καστοριάδης - ηγέτες των Βρυξελλών λένε πως, το παραμύθι με «όνομα» της τουρκικής ένταξης τελείωσε. Τί δέον όμως τώρα γενέσθαι;
Και επειδή οι κερδοσκόποι της Ευρώπης δεν θέλουν να χάσουν τα 75 εκ. των Τούρκων καταναλωτών μηχανεύονται μια, όπως λένε, «ειδική σχέση». Χρήσιμη για τις εμπορικο – οικονομικές ανάγκες των δύο πλευρών, άχρηστη και ύποπτη για την γεωπολιτική πλευρά του ζητήματος που απαιτεί έναν διαρκή πειθαναγκασμό της ραγδαίως ισλαμοποιούμενης Τουρκίας σε σχέσεις «καλής γειτονίας» με τις 2 κρατικές οντότητες του Ελληνισμού που απειλεί έργω και λόγω διαρκώς.
Άνανδρη παραβίαση του ελληνικού χώρου επιχείρησαν προ ημερών τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη πάνω από την Κάρπαθο, σε μια ιερή στιγμή απόδοσης τιμών στον ήρωα πιλότο Κωνσταντίνο Ηλιάκη. Πρωτόγονοι, απαίδευτοι, ανιστόρητοι και αναίσθητοι οι επιδρομείς.
Το μέτρο στάσης απέναντι στους Τούρκους το έδωσε άπαξ δια παντός ο Γέρος του Μοριά: «Μιαν φορά, όταν επήραμε το Ναύπλιον, ήλθε ο Άμιλτον να με ιδεί, μου είπε ότι: “Πρέπει οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμό, και η Αγγλία να μεσιτεύσει”. Εγώ του αποκρίθηκα ότι: “Αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος. Εμείς, καπετάν Άμλετον, ποτέ συμβιβασμό δεν εκάμαμε με τους τούρκους. Άλλους έκοψε, άλλους εσκλάβωσε το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, ζούσαμε ελεύθεροι από γενεά εις γενεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμία συνθήκη δεν έκαμε, η φρουρά του είχε παντοτεινό πόλεμο με τους τούρκους και δύο φρούρια ήτον πάντοτε ανυπότακτα”. Με είπε “Ποια είναι η βασιλική φρουρά του, ποια είναι τα φρούρια;” – “Η φρουρά τού βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι Κλέφται, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά”. Έτσι δεν με ομίλησε πλέον»(Τερτσέτη Άπαντα Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, σ.179).
Έτσι δεν του ομίλησε πλέον ο Hamilton τότε του Κολοκοτρώνη. Και όποιος όποιου σήμερα θα τολμούσε να αρθρώσει παρόμοιο λόγο…
Του Στέλιου Παπαθεμελή
Ο τύραννος των ευρωπαϊκών οικονομιών Dr. Σόιμπλε είναι πασίγνωστος πια: εμμονικός, νευρωτικός ψυχωσικός. Το είχε εξαρχής δηλώσει ό,τι είναι να συμβεί στο ελληνικό χρέος, θα γίνει μετά τις γερμανικές εκλογές και μετά το τέλος του προγράμματος. Δηλαδή την επόμενη χρονιά! Για όσο επομένως χρόνο η τελευταία λέξη στα ζητήματα αυτά θα εκφέρεται από τον Γερμανό, όλο το περί δήθεν ρυθμίσεως του ελληνικού χρέους αφήγημα θα είναι εγχώριο κατασκεύασμα προς εσωτερική κατανάλωση.
Δεν πιστεύουμε ότι ο πρωθυπουργός δεν κατάλαβε τι επρόκειτο να συμβεί, άλλωστε και ο Μακρόν στον οποίο κατέφυγε για συμπαράσταση του ξεκαθάρισε ότι η ρύθμιση του χρέους θα γίνει «σε βάθος χρόνου».(sic!)
Επομένως έχουμε να κάνουμε με ενσυνείδητα ψεύδη. Και επειδή το επόμενο στηρίζεται στο προηγούμενο που κατέρρευσε μετά πατάγου, το βαρύγδουπο που μας σερβίρεται τώρα, ότι «αν δεν εξασφαλίσουμε το χρέος, δεν θα εφαρμοσθούν τα μέτρα» που υπερψήφισε κρίμασιν οίς οίδε Κύριος, η Βουλή μας, είναι ένα από τα ίδια κατά συνθήκην ψεύδη.
Γνωρίζουμε ότι είμαστε προτεκτοράτο. Είμασταν ακρωτηριασμένης εθνικής κυριαρχίας από την αρχή της Κρίσης, τώρα τελούμε υπό βερολίνεια Εντολή ως χώρα και υπό ομηρεία ως λαός.
Η διευθέτηση του χρέους (τί είδους, ποιου μεγέθους κ.λ.π.) ανεβλήθη για το 2018. Τα εν σπουδή ψηφισθέντα μέτρα παρά την αντίθετη πρωθυπουργική δέσμευση δεν πρόκειται να ακυρωθούν. Δεν μας μένει γι’ αυτό η παραμικρή αμφιβολία. Όπως μας δίδαξε ο Αριστοτέλης «έκαστος οιος εστί τοιαύτα λέγει και πράττει και ούτω ζει». Ο καθένας δηλαδή, σύμφωνα μ’ αυτό που είναι μιλάει, ενεργεί και ζει. «Το μεν ψεύδος φαύλον και ψεκτόν, το δ’ αληθές καλόν και επαινετόν». Το ψέμα είναι καθαυτό κάτι το τιποτένιο και ψεκτό, ενώ η αλήθεια κάτι το ωραίο και αξιέπαινο (Τα παραθέματα από τα Ηθικά Νικομάχεια Δ, 1177α).
Η “Monde”(23/5/17) αναγνωρίζει ότι έχουμε φορτωθεί 140 νέα μέτρα λιτότητας (ο συμπατριώτης της Μοσκοβισί, τα μέτρησε 200) χαρακτηρίζοντάς μας «ομήρους μιας διελκυστίνδας που μας ξεπερνά».
Οι αντίπαλοι του κ. Τσίπρα τον εγκαλούν για αδυναμία του να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους εταίρους και δανειστές, αντιπαρέρχονται όμως την κραυγαλέα βαναυσότητα των διεθνών τοκογλύφων απέναντί μας που είναι και η αγριότερη όψη του ελληνικού δράματος. Όλα ωστόσο ξανά στον αέρα: Δεύτερη αξιολόγηση, εκταμίευση δόσης και φυσικά ελάφρυνση χρέους. Βέβαια όταν λέμε ελάφρυνση να εννοούμε ελάφρυνση. Έτσι όπως οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, περιλαμβανομένων και ημών, ελάφρυναν την ηττημένη Γερμανία το 1953. Αυτή το ξεχνά συνεχώς. Αλλά πρέπει να το θυμίζουμε στον Σόιμπλε, αρχέκακον της νεοφιλελεύθερης λιτότητας με την εμμονή του και της Κομισιόν αν και σκληρά επιτηρούμενοι παραμένουμε στην διαδικασία «υπερβολικού ελλείμματος». Καθώς επίσης να υπενθυμίζουμε το ανεξόφλητο κατοχικό δάνειο και τις εκκρεμοδικούσες πολεμικές επανορθώσεις.
Άργησαν πολύ οι Ευρωπαίοι εταίροι να συνειδητοποιήσουν ότι η Τουρκία δεν είναι, ούτε μπορεί, ούτε θέλει να γίνει ευρωπαϊκή. Θέλει να αρπάξει όλο και μεγαλύτερα οφέλη από Ευρώπη – ΗΠΑ -Ρωσία. Από παντού. Παραμένοντας πάντοτε στις δύσκολες ώρες «επιτήδειος, ουδέτερος». Εθισμένη να σκυλεύει, διαγουμίζει, κουρσεύει, πλιατσικολογεί, ληστεύει, πειρατεύει και ότι άλλο μηχανευθεί.
Οι ασήμαντοι– με την έννοια που χρησιμοποιούσε ο Κορνήλιος Καστοριάδης - ηγέτες των Βρυξελλών λένε πως, το παραμύθι με «όνομα» της τουρκικής ένταξης τελείωσε. Τί δέον όμως τώρα γενέσθαι;
Και επειδή οι κερδοσκόποι της Ευρώπης δεν θέλουν να χάσουν τα 75 εκ. των Τούρκων καταναλωτών μηχανεύονται μια, όπως λένε, «ειδική σχέση». Χρήσιμη για τις εμπορικο – οικονομικές ανάγκες των δύο πλευρών, άχρηστη και ύποπτη για την γεωπολιτική πλευρά του ζητήματος που απαιτεί έναν διαρκή πειθαναγκασμό της ραγδαίως ισλαμοποιούμενης Τουρκίας σε σχέσεις «καλής γειτονίας» με τις 2 κρατικές οντότητες του Ελληνισμού που απειλεί έργω και λόγω διαρκώς.
Άνανδρη παραβίαση του ελληνικού χώρου επιχείρησαν προ ημερών τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη πάνω από την Κάρπαθο, σε μια ιερή στιγμή απόδοσης τιμών στον ήρωα πιλότο Κωνσταντίνο Ηλιάκη. Πρωτόγονοι, απαίδευτοι, ανιστόρητοι και αναίσθητοι οι επιδρομείς.
Το μέτρο στάσης απέναντι στους Τούρκους το έδωσε άπαξ δια παντός ο Γέρος του Μοριά: «Μιαν φορά, όταν επήραμε το Ναύπλιον, ήλθε ο Άμιλτον να με ιδεί, μου είπε ότι: “Πρέπει οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμό, και η Αγγλία να μεσιτεύσει”. Εγώ του αποκρίθηκα ότι: “Αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος. Εμείς, καπετάν Άμλετον, ποτέ συμβιβασμό δεν εκάμαμε με τους τούρκους. Άλλους έκοψε, άλλους εσκλάβωσε το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, ζούσαμε ελεύθεροι από γενεά εις γενεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμία συνθήκη δεν έκαμε, η φρουρά του είχε παντοτεινό πόλεμο με τους τούρκους και δύο φρούρια ήτον πάντοτε ανυπότακτα”. Με είπε “Ποια είναι η βασιλική φρουρά του, ποια είναι τα φρούρια;” – “Η φρουρά τού βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι Κλέφται, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά”. Έτσι δεν με ομίλησε πλέον»(Τερτσέτη Άπαντα Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, σ.179).
Έτσι δεν του ομίλησε πλέον ο Hamilton τότε του Κολοκοτρώνη. Και όποιος όποιου σήμερα θα τολμούσε να αρθρώσει παρόμοιο λόγο…