Γράφει γα το makpress o
Μανώλης Μουλός
Μηχανολόγος Μηχανικός, ΕΜΠ
Ξεκίνησα να γράφω αυτό το σημείωμα έχοντας στο μυαλό μου τα μέχρι στιγμής ευρήματα από το αυτοκίνητο του τραγικού ατυχήματος στην ευθεία της εθνικής κοντά στην Θήβα.
Εκεί που ένας πιτσιρικάς με ένα αυτοκίνητο θηρίο με ακατάλληλο τύπο παμπάλαιων ελαστικών και που δεν τα είχε δει κανείς ειδικός ή μη για να τα αλλάξουν, πέρασε την εθνική με 250 χιλιόμετρα την ώρα χωρίς πάλι να τον πάρει κανείς είδηση, κατά προτίμηση «υπεύθυνος».
Όταν όμως φεύγουν από την ζωή, έτσι όπως έφυγαν τα τέσσερα νεαρά στην ηλικία θύματα αυτού του τροχαίου, δύο πράγματα μόνο μπορείς να κάνεις.
Το πρώτο είναι να σιωπήσεις και το δεύτερο να αναλογιστείς τι πάει στραβά και να το διορθώσεις.
Και κάπου εδώ μπαίνει στο πλάνο το ΤΕΕ. Ο επαγγελματικός μου φορέας. Που είναι και σύμβουλος της πολιτείας μέσα σε όλα για το συγκεκριμένο θέμα. Όχι μόνο γιατί είναι πρωτίστως τεχνικό αλλά και γιατί έχει ήδη το κατάλληλο εργαλείο έτοιμο.
Το «Παρατηρητήριο Οδηγικής Ασφάλειας».
Και είπα να επισκεφτώ τις σελίδες του στο site του επιμελητηρίου για να δω τι στο καλό συμβουλές δίνουμε επί του θέματος.
Την Οδική Ασφάλεια.
Και τότε έπεσα από τα σύννεφα, όπως πέφτουμε όλοι στην Ελλάδα συνεχώς και για όλα όποτε προκύπτει το οποιοδήποτε θέμα, από την τσαπατσουλιά και την ανοργανωσιά που μας χαρακτηρίζει παντού.
Γράφει λοιπόν η σελίδα που περιγράφει τον σκοπό της ίδρυσης του παρατηρητηρίου ότι αυτό παρουσιάζει, παρεμβαίνει, συμμετέχει, συντάσσει και συγκροτεί. Και θα περίμενε κανείς στις διπλανές σελίδες να έχουν αναπτυχθεί με τεκμηριωμένο τρόπο όλα αυτά τα ωραία για τον αναγνώστη. Τον εξειδικευμένο αναγνώστη μηχανικό πρώτα από όλα που ενδιαφέρεται για το κάτι παραπάνω.
Τι έχει δίπλα;
Την σελίδα των μελών του Παρατηρητηρίου υπό κατασκευή. Δηλαδή δεν υπάρχουν μέλη.
Στις δραστηριότητες βρίσκει κανείς ανακοινώσεις από το 2004 μέχρι το 2010. Εφτά χρόνια δηλαδή δεν υπάρχει απολύτως καμία δραστηριότητα.
Στις εκδηλώσεις το ίδιο. Μέχρι το 2010 φτάνει η χάρη μας. Μετά άκρα του τάφου σιωπή.
Και ακριβώς δίπλα στις διαβουλεύσεις το ΤΕΕ σου δίνει το bonus game. Εκεί λοιπόν ανακαλύπτεις ότι υπάρχει το «ΠΟΑ/ΤΕΕ: Εθνικό Σχέδιο Οδικής Ασφάλειας για τη δεκαετία 2010-2020» το οποίο σήμερα τρία χρόνια πριν την εκπνοή του όχι μόνο έληξε, όπως μας ενημερώνει η σελίδα, αλλά διαπιστώνει κανείς ότι η δραστηριότητα του Παρατηρητηρίου σταμάτησε όταν ξεκίνησε το Εθνικό Σχέδιο Οδικής Ασφάλειας το 2010.
Και ένα μόνο ερώτημα έρχεται στο μυαλό: Τι είδους συμβουλές δίνουμε στο κράτος ρε συνάδελφοι για την οδική ασφάλεια;
Όλες δε αυτές οι γκέλες σε κάνουν να αναρωτιέσαι μήπως και δεν έχουν να βάλουν έναν άνθρωπο σε θέση ευθύνης. Όχι τίποτα άλλο, αλλά να σταματήσει ο Μολώχ της ασφάλτου να καταπίνει ανθρώπους επιβαρύνοντας το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας. Και τότε είναι που αποφασίζεις ότι πάει και τελείωσε «θα πάω εγώ». Θα τους γράψω και σήμερα ακόμη ότι είμαι διαθέσιμος. Τότε ακριβώς λοιπόν είναι ότι βλέπεις ότι το ΤΕΕ έχει αναρτήσει πρόσκληση για την συγκρότηση των μονίμων επιτροπών του και μάλιστα με αυστηρά καθορισμένη ημερομηνία την 8 Ιανουαρίου 2015, που είναι αναρτημένη σήμερα στις αρχές του Μάρτη του 2017. Οπότε αυτομάτως λες «εντάξει μην τσακιστώ κιόλας, έχουμε καιρό, το κάνω αργότερα. Έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να γίνει κάτι μέχρι τότε που θα λήξει προθεσμία τους».
Και εάν είσαι περίεργος να δεις ποιοι άλλοι έχουν προσφέρει τις υπηρεσίες τους σε αυτές τις μόνιμες επιτροπές μπορείς να διαπιστώσεις μερικά λαμπρά ονόματα που διέπρεψαν και προώθησαν τον επιστημονικό τομέα τους εντυπωσιακά και που το παράδειγμα τους αποτελεί βαριά κληρονομιά για τους μελλοντικούς αντικαταστάτες τους. Παραδείγματος χάριν μπορείς να διαπιστώσεις ότι στις μόνιμες επιτροπές δεν υπάρχει κανένας.
Τότε λοιπόν το μόνο που μπορεί να αναρωτηθείς είναι γιατί τόσο ξεχαρβάλωμα και τσαπατσουλιά;
Υποτίθεται ότι ο κλάδος των μηχανικών θα είναι η ατμομηχανή για να βγούμε από την κρίση.
Περιμένει κανείς μας να έρθει κοντά μας ο κόσμος και να μας εμπιστευτεί το μέλλον του με τέτοια ανοργανωσιά; Ειδικά μετά την παταγώδη αποτυχία των πολιτικών;
Ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη κερδίζεται, δεν χαρίζεται.
Κατεδάφιση και κτίσιμο ξανά χρειαζόμαστε παντού και μάλιστα επειγόντως.