Να το πω ευθέως και ωμά:Μια χαρά τα είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε προχθεσινή τηλεοπτική του συνέντευξη!
Δεν έχω...
διστάσει να του κάνω κριτική στο παρελθόν.
Αλλά προχθές τα είπε πολύ καλά!
Όχι μόνον αυτά που είπε. Αλλά και ο τρόπος που τα είπε!
Κοφτά (να το καταλάβουν και οι πιο… χαζοί):
--ΔΕΝ ψηφίζουμε τα μέτρα του ΣΥΡΙΖΑ!
(Ο δημοσιογράφος δεν πρόλαβε να «αποσώσει» την ερώτησή του, πριν εισπράξει το ΟΧΙ!).
Πράγματι, να το καταλάβουν και οι πιο «καθυστερημένοι».
Βέβαια υπάρχουν κι αυτοί που το «παίζουν κάπως» και έσπευσαν να κάνουν την παραφωνία τους:
-- Μα αυτό δεν είναι «υπευθυνότητα»! Μα αυτό δεν είναι «συναίνεση»…
Κι άλλες τέτοιες ανοησίες…
Που αν πέρναγαν, θα καθιστούσαν τη ΝΔ «δορυφόρο» - εξαπτέρυγο - του ΣΥΡΙΖΑ…
Θα από-συσπείρωναν την πλειοψηφία της κοινωνίας, που ψάχνει να βρει τρόπο να απαλλαγεί από το ΣΥΡΙΖΑ και τα αδιέξοδά του.
Και θα έστελναν κάποιους – από απόγνωση - είτε στην «αποχή» (πράγμα που από-νομιμοποιεί τη δημοκρατία), είτε «συστημένους» σε εξωθεσμικά «μορφώματα» τύπου ΧΑ (πράγμα ακόμα χειρότερο).
Ευτυχώς ΔΕΝ πέρασαν (αυτή τη φορά).
Κι έμειναν απλώς μεμονωμένες «παραφωνίες…
Αλλά ως εδώ έτσι; Και μη παρέκει…
(Και παρεμπιπτόντως, ο Κώστας Μητσοτάκης, όταν βρισκόταν στην Αντιπολίτευση, το 1985-89, ΔΕΝ είχε δείξει καμιά “συναινετική διάθεση” απέναντι στον Ανδρέα Παπανδρέου τότε! Το ακριβώς αντίθετο…).
Απλά μαθήματα δημοκρατικής αγωγής:
* Η δημοκρατία υπηρετείται από κυβερνήσεις και από αντιπολιτεύσεις.
Και οι δύο έχουν το ρόλο τους:
Η κυβέρνηση κυβερνά και η αντιπολίτευση ασκεί κριτική και αναδεικνύει «εναλλακτικές λύσεις».
Ώστε, αν η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης αποτύχει, ο λαός να έχει «εναλλακτική λύση»: να ψηφίσει κάποιους που προειδοποιούσαν εγκαίρως και που έχουν κάτι διαφορετικό να προτείνουν.
Αν η αντιπολίτευση, έχει ταυτιστεί στη συνείδηση του κόσμου, με την κυβέρνηση, σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα, τότε, αν αποτύχει η κυβερνητική πολιτική μένει η κοινωνία χωρίς «εναλλακτικές λύσεις».
Και είτε κατευθύνεται στην απάθεια (αποχή) είτε προσχωρεί σε ακραίες μορφές αντι-συστημικών κομμάτων. Κι άντε να το μαζέψεις μετά…
Για να το πω διαφορετικά:
* Η πολιτική ασκείται και με συγκρούσεις και με συναινέσεις.
Οι συγκρούσεις είναι ο κανόνας.
«Συγκρούσεις» δεν σημαίνει… αιματοχυσία! Σημαίνει αντιπαράθεση απόψεων και πολιτικής, που αναπόφευκτα εκφράζεται και με ψηφοφορίες.
Οι αντιπαραθέσεις που «λύνονται» με ψηφοφορία, εκτονώνουν συγκρούσεις πριν οδηγηθούν «στα άκρα»…
Οι «κοινοβουλευτικές συγκρούσεις» είναι σταθεροποιητικός μηχανισμός του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, και εκτονωτικός-αποτρεπτικός μηχανισμός πολύ σκληρότερης αντιπαράθεσης.
Οι «κοινοβουλευτικές συγκρούσεις» είναι «βαλβίδα ασφαλείας» της δημοκρατίας!
Όποιος πάει να τις… «καταργήσει» και μάλιστα στο όνομα της «συναίνεσης», δεν υπηρετεί την ομαλότητα, οδηγεί στην ανωμαλία! Έστω και άθελά του…
Από την άλλη πλευρά, οι «συναινέσεις» είναι κι αυτές κάποια στιγμή απαραίτητες. Αλλά προϋποθέτουν στρατηγική σύγκλιση!
Για να υπάρξει, όμως, «στρατηγική σύγκλιση», πρέπει προηγουμένως να υπάρξει διαφωνία! Να ξεκινήσουν από διαφορετικές «αφετηρίες» – και σιγά-σιγά να βρουν σημεία επαφής. Να βρουν κοινή γλώσσα να συνεννοηθούν. Αυτό δεν γίνεται εύκολα! Και δεν γίνεται πάντα!
Είναι η «εξαίρεση», όχι ο «κανόνας» της δημοκρατικής ζωής…
Κι όταν γίνεται, χρειάζεται «χρόνο ωρίμανσης».
Και τότε έχει αξία η «συναίνεση»!
Όταν είναι αποτέλεσμα μιας βασανιστικής προσέγγισης διαφορετικών απόψεων και αντίπαλων στρατηγικών.
Όχι όταν είναι αποτέλεσμα τακτικίστικων εκβιασμών (από την πλευρά της κυβέρνησης)…
Η συναίνεση είναι από τα πιο δύσκολα αγωνίσματα του δημοκρατικού «δέκαθλου». Δεν την τολμούν πολλοί. Και πολύ λίγοι τη φέρνουν σε πέρας επιτυχώς.
Παράδειγμα, ο Σαμαράς:
Ξεκίνησε διαφωνώντας με το πρώτο μνημόνιο!
Δεν διαφώνησε απλώς! Δεν καταψήφισε μόνο. Διατύπωσε συστηματικά τις αντιρρήσεις του (Ζάππειο-1, Ιούλιος 2010) σε τρία κεντρικά σημεία:
Λάθος μείγμα πολιτικής, λάθος πολλαπλασιαστές, απαραίτητη η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Και το είπε ξεκάθαρα τότε:
Λόγω αυτών των εγγενών αδυναμιών, το πρώτο μνημόνιο δεν έβγαινε!
Όλη η κριτική που άσκησε την εποχή εκείνη ο Σαμαράς ήθελε τόλμη και επιμονή…
Γιατί και τότε, πολλοί του έλεγαν ότι για λόγους «συναίνεσης» και «υπευθυνότητας» έπρεπε κι εκείνος να ψηφίσει το… λάθος μνημόνιο!
Εκείνος, όμως, επέμενε…
Και λίγο αργότερα αποδείχθηκε πως το πρώτο μνημόνιο, πράγματι δεν έβγαινε…
Κι ήλθαν τότε οι ίδιοι οι δανειστές και άρχισαν να ομολογούν πως το πρώτο μνημόνιο, όντως είχε σοβαρά λάθη. (Τώρα το έχουν παραδεχθεί πανηγυρικά, πλέον).
Ποια λάθη;
Αυτά ακριβώς που είχε με θάρρος και επιμονή επισημάνει ο Σαμαράς, από την πρώτη στιγμή.
Και του ζήτησαν να κάνει προτάσεις να τα «διορθώσει».
Και έκανε προτάσεις. Στο Ζάππειο-2, το Μάϊο του 2011…
Μεταξύ άλλων, τους έδωσε ολόκληρο κατάλογο περικοπών σπατάλης (18,5 δισεκατομμυρίων σε 3 ως 5 χρόνια), ώστε να αλλάξει το μείγμα πολιτικής!
Ώστε να ΜΗΝ μπουν νέοι φόροι, και να αρχίσουν να μειώνονται κάποιοι από τους φόρους που είχαν στο μεταξύ αυξηθεί (όπως το ΦΠΑ στην εστίαση).
Κι ήλθαν τότε οι δανειστές και πρότειναν στην κυβέρνηση του ΓΑΠ, να ψηφίσει το πρώτο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, με το οποίο ουσιαστικά υιοθετούνταν όλες οι προτάσεις Σαμαρά, για μείωση δαπανών, ώστε να αποφευχθούν νέες αυξήσεις φόρων.
Όπως νωρίτερα είχαν υιοθετήσει και την πρόταση Σαμαρά για «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας»…
(Το λάθος των πολλαπλασιαστών το είχαν παραδεχθεί ακόμα πιο πριν).
Και ο Σαμαράς ψηφίζει στο Βουλή το Μεσοπρόθεσμο, που υιοθετεί τις προτάσεις του! Κι εκεί δείχνει και την υπευθυνότητά του.
Κι όταν τον προκαλούν στη Βουλή τους απαντά:
--Εγώ διαφώνησα στο (πρώτο) Μνημόνιο, αλλά ό,τι διαφωνία διατύπωσα δικαιώθηκε! Και ότι διαρθρωτική μεταρρύθμιση ήλθε στη Βουλή την ψήφισα, πολύ περισσότερο που ήταν υιοθέτηση δικών μας προτάσεων.
Και ποτέ στο παρελθόν αντιπολίτευση δεν ψήφισε τόσα νομοσχέδια της κυβέρνησης, όσα ψηφίσαμε εμείς. Παρά τη διαφωνία μας με το (πρώτο) Μνημόνιο…
Κι είδαν κι απόειδαν οι δανειστές ότι με τον ΓΑΠ δεν πήγαινε μακριά το πράγμα και επέβαλαν αλλαγή κυβέρνησης (Παπαδήμου). Και τότε διαπραγματεύθηκαν με το Σαμαρά την αλλαγή του πρώτου Μνημονίου, με βάση τις δικές του προηγούμενες διαφωνίες που είχαν δικαιωθεί από τα πράγματα.
Κι έτσι φτάσαμε στο δεύτερο Μνημόνιο, που ο ίδιος ο Σαμαράς, ως Πρωθυπουργός πλέον, ανέλαβε να το εφαρμόσει.
Και για πρώτη φορά επί δυόμιση χρόνια, όχι μόνο έπιανε τους στόχους του, αλλά του ξεπερνούσε.
Παρά τις λυσσώδεις αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ (από τον οποίο καμιά κουφάλα δεν ζητούσε τότε… «συναίνεση»).
Κι ήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015 και μας πήγε πίσω, την ώρα που – κατά δήλωση και των δανειστών πλέον – βγαίναμε από την κρίση και τα μνημόνια!
Οπότε μπήκαμε στο Τρίτο Μνημόνιο. Που είχε όλα τα σφάλματα του πρώτου: Μεγάλη φορολογική επιδρομή. Καθόλου μείωση – αντίθετα επέκταση – της δημόσιας σπατάλης με 80 χιλιάδες προσλήψεις! Και πάγωμα των αποκρατικοποιήσεων. Συν τα capital controls…
Και τότε, τον Ιούλιο-Αύγουστο του 2015, η ΝΔ χωρίς το Σαμαρά πια στο τιμόνι, ψήφισε το νέο Μνημόνιο (Τσίπρα).
Κι ακόμα της το «κοπανάει» ο ΣΥΡΙΖΑ! Ακόμα το «πληρώνει» η ΝΔ…
Και ο Τσίπρας από την πλευρά του, ΔΕΝ το εξέλαβε ως «χειρονομία συναίνεσης», αλλά ως… ομολογία «συνυπευθυνότητας» για τα αδιέξοδα στα οποία ο ίδιος είχε οδηγήσει τη χώρα!
Κι ένας μέρος της κοινωνίας – κακώς-κάκιστα – επίσης έτσι το εξέλαβε.
Κι ακόμα «τα ακούει» η ΝΔ στη Βουλή.
Και μετά εξελέγη ο Κυριάκος - ευτυχώς - και υιοθέτησε απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ τη γραμμή:
--Να φύγετε… χθες!
Και ως του «θαύματος»!
Αμέσως η ΝΔ βρέθηκε μπροστά από το ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις δημοσκοπήσεις.
Και όσο επιμένει σε αυτή τη γραμμή το προβάδισμα της ΝΔ διευρύνεται!
Και κάποιοι – ελάχιστοι πια - ζητούν τώρα να ξαναγίνει η ΝΔ… «εξαπτέρυγο» του ΣΥΡΙΖΑ...
Δεν σφάξανε!
Ο Σαμαράς απέδειξε ότι για να κάνεις πραγματική συναίνεση, πρέπει προηγουμένως να συγκρουστείς!
Ο ίδιος με τη συγκρουσιακή του γραμμή συνέτριψε, μέσα σε δύο χρόνια, το πανίσχυρο ως τότε ΠΑΣΟΚ!
Κι ύστερα συνεργάστηκε μαζί του στην διακυβέρνηση. (Αυτό κι αν είναι «συναίνεση»…).
Αλλά συνεργάστηκε με ένα ΠΑΣΟΚ του 12,5%, όχι του 44%...
Και συνεργάστηκε ως μείζων κυβερνητικός εταίρος ο ίδιος, για να εφαρμόσει το δεύτερο Μνημόνιο που είχε προκύψει από τις δικές του διαφωνίες. Και το οποίο, όπως αποδείχθηκε, «έβγαινε» πλέον…
Όχι για να εφαρμόσει – και μάλιστα ως «κολαούζος», ως «ήσσων εταίρος» – το αδιέξοδο πρώτο μνημόνιο, που ΔΕΝ έβγαινε…
Και το ΠΑΣΟΚ με το οποίο «συνεργάστηκε» ο Σαμαράς στη διακυβέρνηση, αποδεχόταν πια πλήρως:
--και τη «σταδιακή μείωση της φορολογίας» (που όταν την είχε προτείνει ο Σαμαράς τον ειρωνεύθηκαν ως… Χάρρυ Πότερ)
--και την «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας» (που όταν την είχε προτείνει ο Σαμαράς, ο ΓΑΠ είχε απειλήσει ότι θα βγάλει νόμο να την απαγορεύει!)
--και την «Αποτροπή» των λαθρομεταναστών και την «Αμυγδαλέζα» (ενώ το ΠΑΣΟΚ, ως κυβέρνηση, επί ΓΑΠ, εφάρμοζε τα αντίθετα – θυμηθείτε και την ιστορία με τους περιφερόμενους λαθρομετανάστες που κατέληξαν στη «Βίλλα Αμαλία», επί ΓΑΠ και Ραγκούση)
Επειδή ο Σαμαράς είχε συγκρουστεί σε όλα τα μέτωπα με το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, μπόρεσε να κάνει «συναίνεση» αργότερα (από θέση ισχύος ο ίδιος) με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου. Και να αποδώσει έργο.
Τα «μεταξωτά βρακιά», όπως έλεγε η γιαγιά μου, είναι «για επιδέξιους… πωπούς».
Και η συναίνεση το ίδιο!
Εδώ, σήμερα, σε ποια «πολιτική» να κάνουμε «συναίνεση»;
--Στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που για να προσλάβει 80 χιλιάδες δικούς του έχει ταράξει στους φόρους ολόκληρη την κοινωνία;
--Στην πολιτική που έχει γεμίσει όλη την Ελλάδα, και κυρίως τα νησιά μας, με λαθρομετανάστες (που διακινούν ναρκωτικά και γυναίκες), όχι «πρόσφυγες»;
Κι όπου ακόμα και η FRONTEX πλέον κατηγορεί τις ΜΚΟ που έβαλε επί κεφαλής ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι είναι «ύποπτες»;
Με αυτή την πολιτική να κάνουμε «συναίνεση»;
Δεν σφάξανε!
Και τα εκατομμύρια των Ελλήνων που θίγονται άμεσα, πού θα πάνε, πού θα απευθυνθούν, σε ποιόν θα ακουμπήσουν, από ποιόν θα περιμένουν κάποια σκιά ελπίδας;
Από αυτούς που… διαφωνούν μεν στα λόγια, αλλά ψηφίζουν στην πράξη;
Αυτούς ούτε να τους φτύσουν πια…
Και πως θα αντιδρούσε ο Τσίπρας, νομίζετε, αν έβγαινε ο Κυριάκος και του έλεγε:
--Εντάξει θα ψηφίσω ό,τι φέρεις, αφού δεν γίνεται αλλιώς…
Μήπως φαντάζεστε πως θα του έλεγε: Ευχαριστώ;
Μήπως νομίζετε, πως θα σταματούσε, τουλάχιστον, να κατηγορεί και να σπιλώνει τον ίδιο τον Κυριάκο και το κόμμα ολόκληρο;
Το αντίθετο να γινόταν:
Θα τον κατηγορούσε από πάνω, ότι τάχα «ενισχύει τους εκβιασμούς των δανειστών»!
Γιατί όταν βγαίνει η Αντιπολίτευση και λέει στην κυβέρνηση, «θα ψηφίσω ό,τι φέρεις, όσο βαριά κι αν είναι», αυτό ενθαρρύνει τους δανειστές να βάλουν κι άλλα.
Όσοι είμαστε στην από δω πλευρά, πιστεύουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παρασύρει τη χώρα στην καταστροφή.
Κι όσο παραμένει, ανεβαίνει ο «λογαριασμός» για τα «σπασμένα».
Αν δεν το πιστεύαμε αυτό, απλώς δεν θα ήμασταν «από δω»…
Θα ήμασταν με το ΣΥΡΙΖΑ!
Κι επειδή πιστεύουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί στην καταστροφή,
--πρώτον θέλουμε να φύγει όσο γίνεται ταχύτερα
--και δεύτερον δεν μπορούμε να «συναινέσουμε» στην ολέθρια πολιτική του!
Τι δεν καταλαβαίνουν;
Σε ποιους δίνουν εξετάσεις… «πολιτικής ορθότητας»;
Και γιατί στέλνουν κόσμο στην αποχή ή στην απόγνωση;
Δεν θέλω να το χοντρύνω άλλο.
Αλλά μέχρις εδώ. Έτσι;
άρθρο από το http://www.antinews.gr/action.read/antitheseis/os-edo-kai-mi-parekei-/10.114460
