Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Κάποια εργάσιμη ημέρα του σωτηρίου έτους 1982, ολίγον
προ της...
05.04.1982, σε μία Εφορία της Αττικής [δεν είχαν ακόμη μετονομασθεί σε
Δ.Ο.Υ.]. Ένα νεαρό ζευγάρι μπαίνει στο γραφείο τού ελεγκτού Ταπιάνη.
-
Καλημέρα σας,
φέραμε τη δήλωση φόρου μεταβίβασης ακινήτου για έλεγχο. Παντρευόμαστε και
αποφασίσαμε να αγοράσουμε ένα διαμέρισμα με τις οικονομίες μας και τη βοήθεια
των γονιών μας.
-
Η ώρα η καλή.
Για να δούμε. Μόνον 100.000 το αγοράζετε; Εγώ
έχω στοιχεία παραπλήσιων διαμερισμάτων παρόμοιων διαστάσεων και ίδιας
κατάστασης και χρόνου κατασκευής με 250.000 και 300.000.
-
Κύριε Ταπιάνη,
τόσο το αγοράζουμε. Μας είπε, πάντως, ο κ. Μπεγλερές ότι είσθε σωστός άνθρωπος
και θα κάνετε το πρέπον.
-
Ο Φλούφλης; Τί κάνει αυτή αμαρτία;
-
Καλά είναι, σας χαιρετάει.
-
Λοιπόν το
καλλίτερο που μπορώ να κάνω είναι 150.000. Ούτε του παππά μην το πείτε.
-
Ευχαριστούμε
πολύ κ. Ταπιάνη. Να και 2.000 να πιείτε μια μπύρα.
-
Σας παρακαλώ,
δεν χρειάζεται. Τη δουλειά μου κάνω.
-
Επιμένουμε.
-
Αφού
επιμένετε, να πάτε στο καλό και η ώρα η καλή.
Μόλις έκλεισε η πόρτα
πίσω από το ζευγάρι, ο Ταπιάνης καλεί τον Μπεγλερέ.
-Ρε
Φλούφλη όλο πεθαμένα πράματα μου στέλνεις. Τί να σου πρωτοκάνουν δύο
χιλιάρικα; 500 εγώ, 500 ο επόπτης, 500 ο
διευθυντής και 500 εσύ, δεν βγαίνει.
-Όλο
παράπονα είσαι ρε. Θα σου στείλω και καλλίτερα.
Κάτι
τέτοιο νόμιζε ο αιθεροβάμων Τσοβόλας πως συνέβαινε στις Εφορίες και μια και δυο
σκαρφίζεται ο μπαγάσας ένα σύστημα μούρλια. Θα βάλω, λέει, στα ακίνητα αξίες,
βάσει των οποίων θα πληρώνει ΦΜΑ ο πολίτης, ώστε να μην είναι έρμαιο του Έφορα
που βγάζει από το συρτάρι συμβόλαια που τον βολεύουν για να ανεβάζει την αξία
των ακινήτων και μετά να την κατεβάζει και να τα ‘κονομάει. ΄Ετσι, το μεν
κράτος θα ξέρει στατιστικώς τί θα εισπράξει από ΦΜΑ κατά προσέγγιση, ο δε πολίτης
θα γνωρίζει εκ των προτέρων επακριβώς πόσο ΦΜΑ θα πληρώσει. Και σκαρώνει αμέσως
το άρθρο 41 ν. 1849/1982. Την αξία αυτή τη βάφτισε «αντικειμενική», επειδή δεν καθορίζεται υποκειμενικώς ούτε από τον
Έφορα ούτε από τον πολίτη. Προέβλεψε, μάλιστα, ότι είναι αδιάφορο αν το
αναγραφόμενο στο συμβόλαιο πραγματικό τίμημα είναι ανώτερο της αντικειμενικής
αξίας, δηλαδή δεν θα φορολογείται το μέρος του πραγματικού τιμήματος, κατά το
οποίο αυτό θα υπερβαίνει την αντικειμενική αξία. Έτσι, το κράτος θα συγκέντρωνε
στοιχεία για τις πραγματικές αξίες και θα μπορούσε από καιρού εις καιρόν να
αναπροσαρμόζει τις αντικειμενικές, ώστε αυτές να μην υπολείπονται κατά πολύ των
πραγματικών.
Μετά
από 10 χρόνια ήλθε ο πανέξυπνος Παλαιοκρασσάς, ο οποίος όρισε ότι αν το
πραγματικό τίμημα που αναγράφεται στο συμβόλαιο είναι μεγαλύτερο από την
αντικειμενική αξία, τότε θα φορολογείται το πραγματικό τίμημα και όχι η υποδεέστερη
αντικειμενική αξία του ακινήτου. ΄Εκτοτε ουδείς Έλλην συμβαλλόμενος που σέβεται
τον καραγκιοζοεαυτό του ανέγραψε το πραγματικό τίμημα στο συμβόλαιο και έτσι το κράτος στερήθηκε τη δυνατότητα να
συγκεντρώνει στοιχεία για τις πραγματικές αξίες, ώστε να μπορεί να
αναπροσαρμόζει τις αντικειμενικές αξίες σε λογικά επίπεδα.
Τώρα,
ήλθε το ΣτΕ και απεφάνθη ότι το κράτος κακώς δεν έχει αναπροσαρμόσει τις
αντικειμενικές αξίες από το 2007, αφού οι εμπορικές είναι σήμερα πολύ κατώτερες
των τότε αντικειμενικών, με βάση τις οποίες συνεχίζει το κράτος να φορολογεί
την ακίνητη περιουσία απαραδέκτως.
Ερωτηθείς
σχετικώς ο αρχιπαπατζής απήντησε ότι οι αντικειμενικές αξίες αποτελούν
παρελθόν, αφού έκαναν τον κύκλο τους, και τώρα προσανατολίζεται πλέον το
υπουργείο σε άλλους προσδιορισμούς με βάση τις εμπορικές αξίες.
Ερμηνεύοντας
τον υπουργό τολμώ να πω ότι το υπουργείο θα υπολογίζει πλέον κάθε χρόνο πόσα
χρειάζεται για τους δανειστές και τους
διορισμούς των ημετέρων και αναλόγως θα αλλάζει τις αξίες των ακινήτων, τις
οποίες θα αποκαλεί «εμπορικές». Άσε που υποψιάζομαι
βασίμως ότι θα μειώσει τις αντικειμενικές βαφτίζοντάς τες «εμπορικές» και θα
αυξήσει τους φόρους που θα υπολογίζονται επί των νέων «εμπορικών».
Σώτος -παραλληλοβολημένος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου